Deze 31 boeken bespraken we deze week #83

Kukolka houdt de lezer van de eerste tot de laatste bladzijde in haar greep; het levenslustige meisje met haar enorme doorzettingsvermogen dat zo jong al leeft naast zulke diepe afgronden wordt met zeer veel empathie beschreven. Als lezer kun je alleen maar hopen dat er iemand op haar pad komt die haar helpt en dat ze op dat moment de moed zal hebben om het bekende te durven verlaten, want ‘wie iemand in de steek laat, is de winnaar’.
- Helena van Dijk over Kukolka

Na het lezen kun je uiteindelijk niet anders dan begrijpen waarom het boek zo gehypet wordt. Het is een steengoede fantasyroman die op een originele manier aandacht vraagt voor de manier waarop de huidige maatschappij omgaat met mensen die anders zijn. Hoe de personages worstelen met hun eigen vooroordelen en hier uiteindelijk overheen stappen is inspirerend. Ook mag gezegd worden hoe prachtig het boek eruitziet. Alleen al de kaft is een tripje naar de boekhandel meer dan waard.
- Joke Simmelink over Bloed en beenderen

White Chrysanthemum is imponerend. Bijna tastbare emotie voert de boventoon, maar toch blijft de roman niet steken in opdringerig, overdreven sentiment. De Koreaanse geschiedenis en de haenyeo traditie zorgen voor een bijzondere achtergrond voor dit meeslepende drama. De auteur kan het niet laten om de roman te eindigen met een onwaarschijnlijke ontwikkeling, maar daar is ze zich zelf gelukkig ook bewust van. Mary Lynn Bracht heeft een fraai debuut geschreven.
- Lieke Roovers over White Chrysanthemum

De verhaallijnen van Adele en Dora vullen elkaar goed aan. Het is wrang dat het ongeluk van de een de grootste wens is van de ander. Ook maakt Levenslicht pijnlijk duidelijk hoe moeilijk het is om vicieuze cirkels te doorbreken. Vanuit Adele’s situatie is het vrijwel onmogelijk om haar baby een goede toekomst te bieden, dus ook zij overweegt adoptie. Maar hoe is het om als kind niet te weten wie je biologische moeder is?
- Doortje Mosch over Levenslicht

Gespleten, uitstekend vertaald door Ineke Lenting, heeft twee gezichten. Een eerste helft die, ondanks enkele plotwendingen, soms wat saai is en te traag voorbijgaat én een tweede helft die een hoger tempo en meer spanning bevat. Dat Slaughter een verhaal neer kan zetten heeft ze in het verleden al ruimschoots bewezen en bewijst ze ook in dit boek. Maar echt overtuigen kan ze hierin echter niet. Iets dat de lezer wel van haar gewend is.
- Kees van Duyn over Gespleten

Verwacht geen positieve of opbouwende gedachten: zowel Louise als Lavinia zijn eigenlijk best verrot, narcistisch en, nou ja, soms vrij karikaturaal. Dit laatste gevoel versterkt doordat ze zoveel aan de drank en drugs zitten. Eigenlijk doen ze een groot deel van het boek niet zoveel anders dan dat: ze gaan naar feestje nummer één, maken foto’s voor op social media, slapen, gaan naar feestje nummer twee, enzovoort enzovoort. Pas in de tweede helft wordt het voor thrillerlezers iets interessanter.
- Samantha Stroombergen over Social creature

Het belangrijkste thema is dat Mohamed niet kan zijn wie hij eigenlijk wil zijn. Wat dat laatste betreft is Bouzamour een schrijver als Alex Boogers. Ook bij hem gaat het vaak om jongeren die zich ontworstelen uit een uitzichtloos milieu en op zoek zijn naar een nieuwe toekomst. Bouzamour schrijft rauw, is brutaal, recht voor zijn raap, spaart niets of niemand (of het nu zijn uitgever is of collega’s uit de literatuur of zichzelf), observeert scherp.
- Jan Stoel over Bestsellerboy

Een verhaal dat uit de allerarmste krochten van de Britse samenleving stamt en lezers aan het denken zet over wat ernstige armoede met een mens kan doen. Tegelijkertijd laat het boek zien hoe moeilijk het werkelijk is om te ontsnappen aan een slechte situatie of een akelig verleden achter je te laten. Zaken die zowel tot spannende verwikkelingen als tot diepere inzichten leiden. Aldus blijf je zeker wel doorlezen in Belofte maakt schuld.
- Anne-Claire Verham over Belofte maakt schuld