Een spannend leven

Uit nieuwsgierigheid lees ik af en toe een thriller, en dan verbaast me altijd weer de onverbiddelijke wreedheid van het verhaal, maar mijn favoriete genre is het niet.

Ik las ooit Vogelman, van Mo Hayder. Het is haar debuut, en hoewel ik het al enige tijd geleden las, staat het verhaal me nog levendig voor de geest; vooral de plastische beschrijvingen van een enge seriemoordenaar die de eigenaardige neiging heeft om na de moord een vogeltje in de borstkas van het lijk te naaien. Als dat levende vogeltje dan in de borstholte met zijn vleugeltjes fladdert, wekt dat de suggestie van een soort van harteklop. In een lijk. Brrrr. In mijn herinnering speelde het verhaal zich af in een morsige omgeving en was alles bedekt met een laagje teer of stof, onder het trage neervallen van een miezerregen. Een beetje zoals in de film Seven. Het grensde aan horror. Op internet vond ik een recensie van een lezer: "Ze schrijft heel gemakkelijk doch niet flauw of kinderachtig, gewoon makkelijk lezen." Gewoon makkelijk lezen heet dat, en niet kinderachtig!  

Ook alweer een tijd geleden las ik The Poet, van Michael Connelly. Van hem had ik eerder Trunk Music gelezen, een spannend boek waarvan ik me niets gruwelijks meer herinner. Wat ik leuk vond aan Trunk Music was dat het verhaal zich afspeelde in de Amerikaanse filmwereld, dat de romances ontzettend geestig beschreven waren. Beetje tongue in cheek staat me bij. Telkens als er sprake was van een fysieke encounter, ofwel als er in gewoon Nederlands een wip gemaakt werd, stopte het verhaal, waarna het weer verderging nadat de liefde was bedreven. Zeer suggestief en erg grappig. Je wist precies wat er gebeurd was, hoewel de daad niet beschreven werd. Men ging de slaapkamer in, daar stokte het verhaal, en in de volgende passage zat men dan aan het ontbijt. Hilarisch. The Poet, het volgende boek dat ik van Connelly las, was heel andere koek. Ik put voor al deze boeken uit mijn geheugen, want ook The Poet las ik zo’n vijftien jaar geleden (het verscheen in 1996). The Poet is een keiharde thriller die o.a. gaat over kinderporno. Ik huiverde van de expliciete beschrijvingen, de suggestieve scènes. Hier werd niks weggelaten, laat staan dat er iets aan de verbeelding werd overgelaten. Ik geloof dat het wederom een bestseller was, maar ik vroeg me af: waarom wil het grote publiek dit lezen? En waarom las ook ik dit boek, vol afschuw, uit?
We beginnen er al jong mee, want vlak het griezelgehalte van sprookjes niet uit; Blauwbaard die vrouwen vermoordde en hun huid ophing in de verboden kamer, en de kleine zeemeermin krijgt benen, maar daarvoor wordt wel haar tong afgesneden, en als ze loopt is het alsof scherpe messen zich in haar voeten boren. We willen dat ons de stuipen op het lijf gejaagd worden, terwijl we in ons eigen leven vooral behoefte hebben aan zekerheid, vastheid en rust. Is dat het dus? Is de thriller voor mensen een ontsnappingsroute naar een spannender leven?

Enige jaren geleden verving ik een aantal maanden iemand bij een uitgeverij. Een van mijn collega’s was tweeëntwintig en net afgestudeerd. Aardige meid, harde werker. "Waarom ben je eigenlijk freelancer?" vroeg ze me een keer. Ik vertelde wat ik er zo prettig aan vond. "Zou het niks voor jou zijn?" vroeg ik. Ik kon me niet voorstellen dat ze na mijn aantrekkelijke voorstelling van zaken van het spannende freelancerbestaan nog blij was met haar vaste aanstelling. Maar dat was een misrekening. O nee, freelancen, dat nooit! "Ik zou het doodeng vinden om van klus naar klus te gaan, hoe weet je nou of je nog werk hebt? En telkens een ander bedrijf…" Een huivering trok door haar heen. Tweeëntwintig was ze, met nog een heel leven vol zekerheid voor zich.
Ik vond het buitengewoon eng dat iemand van haar leeftijd er zo over dacht.

Nee, ik ben niet zo dol op thrillers, kennelijk zoek ik de spanning liever in mijn echte leven.

Lettertype' werkt al jarenlang als schrijver, freelance redacteur en promotor voor uitgeverijen. Met de nodige zelfspot en een kritische blik bekijkt ze de boekenwereld en de rol die ze daarin speelt. Op Hebban deelt ze zowel de voor- als de nadelen van freelancen.