El mundo es un pañuelo – de wereld is een zakdoek

Ik wilde al bijna beginnen over de korte wijncursus die ik volg – om de zinnen te verzetten, eens een avond níét manuscripten te lezen en om uit te zoomen, so to speak – toen me te binnen schoot dat wijn in de twee vorige blogs al best een rolletje opeiste en dat wekt zomaar een verkeerde indruk. Iedereen heeft natuurlijk het nieuwtje gelezen dat Poetin galant een dekentje om de schouders van de Chinese presidentsvrouw legde wegens koude en dat dat gebaar direct voor dusdanig veel commentaar zorgde dat het er in elk geval voor alle Chinese tv-kanalen en het internet daar meteen uitgeknipt is. Eh? Zó snel is een verkeerde indruk gewekt. Geen wijn dus.

Maar wel een leesclub. Een kleine, fijne leesclub waarvan de leden in januari 2015 het twintigjarig bestaan van hun leesclub vieren. Nou jullie weer. Ter illustratie kreeg ik de rij gelezen boeken van die twintig jaar onder mijn neus en die was sinds mei 2012 niet meer bijgehouden. Ook zonder de ontbrekende tweeënhalf jaar was ik zwaar onder de indruk. Van de keuzes, van de frequentie van samenkomen, van de gedisciplineerde vasthoudendheid waarmee dit werd voortgezet. Kortom, van de dames zelf eigenlijk. Van wie ik er één nog kende uit mijn Prometheus-, Sirene- en een stukje Signatuurtijd, terwijl een ander jarenlang voor de IKON met mijn zus programma’s bleek te hebben gemaakt. Zes dames dus, van wie twee slechts een handshake away! El mundo es un pañuelo, zoals de Spanjaarden zeggen. Het is dat twee van de dames ontbraken, maar ongetwijfeld had zich daar nog een derde handshake geopenbaard.

Ik mocht wat komen vertellen over mijn werk als uitgever, al nam dat in de eerste minuut al een afslag naar het werk als vertaler, want één van de dames had een exemplaar van de vierde editie van De schaduw van de wind bij zich (vierde editie!, pure nostalgie, dat was echt nog de beginfase van die roman) om te laten signeren, dus ja. Wel een uitstekend voorbeeld van hoe ‘vroeger’ een boek nog acht maanden kon broeden in de winkel om daarna een verkoopexplosie te veroorzaken. Er viel aan dat voorbeeld gelukkig van alles vast te knopen over de huidige situatie.

Na drie uur geanimeerd gesprek constateerden we spijtig dat er treinen gehaald moesten worden en dat we echt moesten opbreken. Wat een feest om het ook weer eens ongegeneerd over boeken te hebben! Over de inhoudelijke kant ervan, hè, in plaats van over de digitale verschijningsvormen die er zo vaak met de aandacht van tussen gaan momenteel. Ik volg die ontwikkelingen met belangstelling, juich alle initiatieven van harte toe, maar dit was een heerlijke avond back to basics: de magie van het geschreven woord. Feest!

(Ja, één glas wijn werd daarbij genuttigd, ik beken.)

Nelleke Geel