Feestje

Want zo’n feest is altijd meer dan alleen maar een feest voor de genodigden – het is ook de bedoeling dat ongenodigden ervan op de hoogte zijn, want dat is promotioneel interessant.

Lastig voor een freelancer om je op zo’n feestje thuis te voelen. Dat je niet bij het vaste inventaris hoort, dat je een soort buitenboordmotor bent die meesnort maar verder buiten de boot valt komt op zulk soort momenten eigenlijk het duidelijkst naar voren.

Dat heeft met een paar dingen te maken. Ten eerste blijkt op zo’n feestje vaak dat je net wat informatie mist om vlekkeloos in het feestvolk op te gaan. Dat komt omdat je de hele gang naar zo’n feest niet hebt meegemaakt (want jij zat natuurlijk gewoon thuis op je zolderkamer te ploeteren) en uit zich bijvoorbeeld in het niet op de hoogte zijn van de dresscode. In de opbouw naar zo’n feest, misschien al weken voorafgaand aan het evenement, kan er al behoorlijk wat onderling gesproken en afgesproken zijn over wat wel en wat niet te dragen. En zo kan het dan bv heel goed dat jij in je casual spijkerbroek aan komt, terwijl de rest van het vrouwelijk personeel in feestelijke jurk met panty gekleed gaat. Daar sta je dan in je vlees-noch-vis outfit die je veiligheidshalve aangetrokken had.

Daarnaast kan het ook heel goed dat je, vanwege je niet zo frequente aanwezigheid op 'de zaak', sommige medewerkers niet herkent, en je dus voorstelt aan iemand die jou al wel herkent. Heeft ook te maken met de dresscode natuurlijk, want daardoor zien mensen er anders uit (houd je jezelf en degene die je niet herkende maar voor), maar kan ook behoorlijk ongemakkelijk zijn.

Vlak ook niet uit hoe sterk de band tussen ‘echte’ collega’s (in tegenstelling dus tot de band tussen collega’s en freelancers) kan zijn, en hoe vanzelfsprekend. Jij hebt dat niet, jij ziet iedereen maar heel af en toe. Zo is het me wel gebeurd dat ik, op zoek naar aansluiting, bij een paar ‘collega’s’ ging staan die met hun eigen gesprek bezig waren. En dan valt het echt op: gesprekken gaan heel vaak over werk, en met werk bedoel ik dan – het wel en wee op ‘de zaak’. Waar jij, als freelancer, eigenlijk niets van afweet. Dus dan sta je daar toch wat ongemakkelijk terwijl je steeds meer het gevoel krijgt dat je eigenlijk een ongewenst oor bent. Je knikt nog wat, probeert hier en daar ‘in te breken’, en dan ga je maar weg en probeert het bij een volgend tafeltje. Valkuil voor dergelijke situaties: je loopt telkens maar weer naar de bar, want bij de bar word je altijd met open armen ontvangen, en drinkt ongemerkt veel te veel.

Diep bedroefd, eenzaam en alleen begeef je je na een dergelijk feestje huiswaarts. Ik moet bekennen dat ik zelfs weleens een traantje heb gelaten, ook al zit er thuis iemand die van me houdt, bij wie ik wel zonder enige twijfel hoor.

Het gekke is dat de volgende dag zo’n gevoel vaak omslaat. Of niet het gevoel zelf, maar door dat gevoel komt er een ander gevoel naar boven. Zo’n feestje confronteert me met mijn freelancemotivatie – want de reden dat ik freelance is toch juist dat ik onafhankelijk wil zijn, nergens bij wil horen en zelf wil bepalen wat ik waarom doe? (En dat ik nooit hoef te vergaderen) En dan komt het weer terug, thuis, op je zolderkamer waar je dat allemaal zit te bedenken, zonder feestgedruis om je heen waar je totaal buiten valt, en voel je je ineens weer de solowerker die je wilt zijn. Het is toch goed dat die feestjes bestaan, om je daar zo nu en dan aan te herinneren.


'Lettertype' werkt al jarenlang als schrijver, freelance redacteur en promotor voor uitgeverijen. Met de nodige zelfspot en een kritische blik bekijkt ze de boekenwereld en de rol die ze daarin speelt. Op Hebban deelt ze zowel de voor- als de nadelen van freelancen.