Gastcolumn door Dé Hogeweg
Debuteerdwang
Vrouwen zonder lange benen en blond haar zijn kansloos. Zijn ze ook nog eens ouder dan 25 jaar, dan helemaal. Een bijvoorbeeld kortgebouwde vrouw van 62 met peper-en-zout-haar die in 2018 wil debuteren, moet een loeisterk verhaal hebben én een opvallende goede schrijfstijl én een heel gek, maar pakkend hoofdpersonage. En levensechte dialogen kunnen schrijven. En meerdere plotlijnen uitzetten die op ingenieuze wijze bij elkaar komen. Een criterium wat vandaag de dag nog het meest helpt is dat die vrouwelijke debutant ‘DWDD-materiaal’ is. Een authentieke persoonlijkheid bezitten als debuutrechtvaardiging. Dat trekt uitgeverijen nog wel eens over de streep.
Voor mannen ligt het anders. Hendrik Groen (61) en Frans Pointl (56) hadden een goed debuutverhaal. Punt uit. Dat verkocht zonder dat ze bij Van Nieuwkerk aan hoefden te schuiven of door diens boekenadviesteam de hemel in werden geprezen. Jan Terlouw debuteert deze maand op zijn 87e , maar dan als dichter. Zo kan het ook. Bij mannen.
De 5 d’s van debuteren zijn dromen, durven, doorzetten, doen en dwang. Dat laatste is er later bijgekomen. Als redacteur en schrijfdocent zie ik het dagelijks om me heen, maar als ik heel open ben - alsof ik alvast een kijkje wil geven in mijn DWDD-proofe leukgekke persoonlijkheid - ook in mijn hoofd. Ik wil zó graag debuteren, maar alles houdt me tegen. Er zit geen noodzaak in mijn verhalen, de wereld draait zonder mijn debuut gewoon door, als ik Matthijs zie ga ik dood van verlegenheid. Zo denk ik erover. Toch heb ik lol in schrijven, maar het is van dat schrijven dat liever binnenblijft op een zonnige dag met precies de goede wind om te fietsen.
Ik ga gebukt onder debuteerangst, ik mis debutantendurf, de droom is een nachtmerrie geworden. Toch moet en zal ik debuteren. Het beheerst mijn dagen. Ik wil het, vóór ik te laat ben. Kon ik dat debuut maar overslaan.
Dé Hogeweg
redacteur en schrijfdocent in Den Haag
