7 vragen aan auteur Merel Godelieve
Merel Godelieve is naast schrijver ook jurist en creatief ondernemer. Samen met haar moeder Anya Niewierra schreef ze Ook dat nog. Om zo goed mogelijk onderzoek te doen voor De laatste ravendochter reisde Merel meerdere keren af naar Ierland. Ook bezocht ze een spookkasteel en daalde ze af in de dieptes van de Ierse grot Oweynagat.
Je hebt met De laatste ravendochter een boek geschreven van maar liefst 160.000 woorden. Hoe ging het schrijfproces van zo'n dik boek in z'n werk?
Als ik schrijf, dan komen er héél veel woorden aan te pas. In totaal heb ik zeker het dubbele aantal woorden geschreven van wat het uiteindelijk is geworden. Het was een lang proces: ik ben meerdere malen opnieuw begonnen. En er zijn ook een aantal verhaallijnen geweest die het uiteindelijk niet tot de laatste versie hebben geschopt. Er was bijvoorbeeld een derde personage, maar daar kan ik niet te veel over zeggen zonder het einde van het boek te spoilen.
Vind je het lastig om stukken te schrappen?
Mijn probleem is dat ik niet kan plotten. Elke dag vraag ik me weer af: 'Wat ga ik vandaag schrijven?'. In de tweeënhalf jaar dat ik aan De laatste ravendochter werkte, zijn de verhaallijnen gelukkig allemaal samengekomen, maar ik begon zonder een duidelijk plan. Er waren slechts drie dingen die ik wist: dat ik iets met de Keltische mythologie en de Morrigán wilde doen, dat de setting een kasteel moest zijn en ik wist de naam van het hoofdpersonage. De rest was een mysterie. Sterker nog, tot de allerlaatste pagina wist ik nog niet zeker hoe het verhaal zou aflopen! Bij mijn nieuwe boek wil ik dat toch een beetje anders doen. Ik werd gek van al mijn ideeën! Dat was af en toe best vermoeiend.
In je boek heb je een duidelijk oog voor detail. Waarom heb je daarvoor gekozen?
Ik vind het zelf fijn om tijdens het lezen begeleid te worden en dat probeer ik mijn lezer te bieden. Een beetje alsof je een film kijkt. Gelukkig is dat ook de feedback die ik van veel mensen terugkreeg, dat Duncannon en het Ierse landschap levensecht lijken. Door details te beschrijven, transporteer je een persoon als het ware in een ruimte. Dat noem ik 'sense of place creëren'. Ik lette er wel op dat ik alleen de relevante dingen beschreef. Een rondslingerende waterfles op het aanrecht van de kasteelkeuken hoefde ik niet per se te beschrijven, ook al lag die daar misschien wel!
Heb je je schrijfstijl overgenomen van je moeder?
Nee, we schrijven allebei heel anders en we praten weinig over het praktische aspect van het schrijven. Het komt nooit voor dat we specifieke zinnen met elkaar bespreken. Maar waar we het wel over hebben, is het grotere geheel. Bijvoorbeeld: 'Ik loop vast. Hoe doe jij dat?' of 'Mijn droom voelt zo groot. Hoe ga jij daarmee om?'
En wat is je droom?
Ik heb er meerdere! Het lijkt me heel gaaf als De laatste ravendochter wordt verfilmd. Maar ook bijvoorbeeld als het wordt vertaald naar het buitenland.
Dromen zijn er om uit te komen! En dat kan natuurlijk niet zonder lezers. Welke rol spelen recensies voor jou?
Recensies vind ik superbelangrijk. Ik begin net! Mijn boek is pas recent uitgekomen, dus elke dag kijk ik kort op Hebban om te checken hoe het verhaal ontvangen wordt. Gelukkig heb ik pas één negatieve recensie gekregen. Dat de reacties tot nu toe positief zijn, sla ik dankbaar op in mijn hartje. Ik voel me gezien! Het is geweldig om te lezen dat Erin en haar magische leven door zoveel mensen omarmd worden. Een positieve recensie geeft niet alleen zelfvertrouwen, maar het opent je ogen, want je komt erachter hoe mensen je verhaal ervaren.
Je hebt ook al een account aangemaakt op het Hebban Forum. Wat kunnen we daar van je verwachten?
Ik vind het als auteur belangrijk om mijn lezers te leren kennen en het Hebban Forum is daar de ideale plek voor! Daarom ga ik op zoek naar een manier om vragen te beantwoorden en meer te delen over mijn schrijfproces en het schrijverschap, zoals bijvoorbeeld via een blog.
Je kunt Merel Godelieve volgen via haar Instagram en website, maar inderdaad ook op het Hebban Forum.
De laatste ravendochter
Merel Godelieve
Duncannon Castle is het enige wat Erin nog overheeft van haar moeder, en ze doet er alles aan om haar familiekasteel overeind te houden. Maar de kosten hopen zich op en de b&b-gasten blijven weg. Haar enige hoop is een Amerikaanse filmstudio, maar als die een ander kasteel kiest als set voor een nieuwe film, lijkt ook deze hoop vervlogen.
Wanhopig keert Erin zich tot de stem diep onder het kasteel, een die haar al jaren toefluistert en haar altijd heeft geholpen. De volgende ochtend is de andere kasteelheer dood en de filmploeg onderweg.
Duncannon lijkt gered, maar nog diezelfde avond gaat het mis en wanneer alle gasten in bed liggen, keert Erin zich nog één keer tot de stem …
