Interview Daniel Depp

Daniel is klein en corpulent. Door zijn fors bebaarde gelaat is het moeilijk om te beoordelen of hij enigszins gelijkenis vertoont met zijn tien jaar jongere halfbroer Johnny (dezelfde moeder, andere vaders). Maar behalve hun voorkomen, hebben beide mannen veel dingen met elkaar gemeen: hun gevoel voor humor, hun voorkeur voor Zuid Frankrijk, hun hobby lezen en hun haat-liefde verhouding met Hollywood waar ze beiden hun brood verdienen. Johnny als acteur, Daniel als scenarioschrijver en producer

Angst voor schrijven
Hoewel we uit respect voor de eigen kwaliteiten van Daniel nauwelijks over broer John praten, meldt Daniel uit eigen beweging dat hij trots is op zijn naam. Hij is zich ervan bewust dat deze deuren opent die anders gesloten zouden blijven. “Maar daarna moet ik me tien keer zoveel bewijzen als een ander. Dat geeft overigens niet. Ik ben een tijd lang dakbedekker geweest en dat is fysiek heel wat zwaarder dan wat ik nu doe in de filmindustrie: films produceren en filmscripts schrijven. En dan heb ik het al helemaal niet over het schrijven van een boek. Het moeilijkste van schrijven is het zitten. Elke dag gaan zitten om te schrijven is voor mij angstaanjagend. Ik ben elke dag weer bang dat het me niet zal lukken. Er zijn schrijvers die zeggen dat ze van schrijven houden. Ik behoor niet tot die categorie. Kijk, een timmerman weet dat hij een tafel in elkaar kan zetten. Maar dat komt omdat hij dat al duizend keer gedaan heeft. Bij schrijven moet je steeds iets anders bedenken. Je hebt weinig houvast. Als je steeds hetzelfde scenario schrijft, vragen ze je in Hollywood nooit meer. Ik heb voordat ik mijn boek Loser’s Town ging schrijven dan ook bedacht dat ik een trilogie ga schrijven met dezelfde hoofdpersoon. Ik beschouw mijn eerste boek als de eerste acte in een filmscript. Dat maakt dat ik er wat onbezorgder tegenaan kon kijken. Ik houd dezelfde karakters, alleen moet ik voor elk boek een nieuw verhaal verzinnen. Dus ik blijf bij hetzelfde, maar kan toch veranderingen doorvoeren.”

Depp opent deuren
“Ik ben iemand die houvast en structuur nodig heeft. Dat komt mede doordat ik veel verschillende dingen door elkaar doe. Ik schrijf toneelspelen, filmscripts, doe dingen voor de radio en nu dan boeken. Alles loopt door elkaar. Ik heb niet de tijd om eerst rustig het ene af te maken en me daarna op het volgende te storten. Toneel en film zijn voorlopig mijn belangrijkste bronnen van inkomsten. Ik moet zeggen dat de naam Depp me daarbij enorm geholpen heeft. Als ik ergens binnenkom, of het nu radio of film is, dan krijg ik de kans om iets te schrijven. Maar dan begint het werk, dan moet ik me waarmaken. Als ik niet de capaciteiten zou hebben om me waar te maken, zou ik binnen de kortst mogelijke tijd een van de grootste losers van Los Angeles worden.”

Scott Fitzgerald
De benaming losers brengt me op mijn favoriete schrijver Scott Fitzgerald (o.a. The great Gatsby en The Last Tycoon) die in zijn fameuze Pat Hobby-verhalen het leven beschrijft van een uitgerangeerde C-acteur die op oudere leeftijd nog steeds probeert om in Hollywood emplooi te vinden. Een man die leeft in het verleden en die heeft afgedaan. Een even humoristische als zwartgallige kijk op het oppervlakkige Hollywood dat qua sfeer grote overeenkomsten vertoont met Loser’s Town van Daniel Depp. Daniel knikt heftig. “Wat fantastisch dat je de Pat Hobby-verhalen kent. Je bent de enige die eraan refereert in verband met Loser’s Town. En je hebt gelijk. Ik ken de verhalen goed. Ze zijn fantastisch en qua sfeer en toonzetting liggen ze inderdaad dicht bij mijn boek. Maar als je het hebt over het ultieme boek dat over Hollywood geschreven is en dat de snelle opkomst van sterren en hun en nog snellere val goed weergeeft, dan is het Barfly. Het boek is zo waarheidsgetrouw dat het meer een reportage is dan een roman. De schrijver Charles Bukowsky heeft zelfs de namen van de acteurs nauwelijks hoeven te veranderen. Mickey Rourke speelde de hoofdrol in de film en is daarna dusdanig aan de drank geraakt dat hij het levende voorbeeld werd van de aan lager wal geraakte Hollywoodster.”

Roadmovie, de jonge jaren
De jeugd van Daniel Depp speelde overigens overal behalve in Hollywood. Als oudste van vier zonen verhuisde hij met zijn ouders om de paar jaar naar een andere streek, wat enigszins de onrust verklaart die Daniel nog steeds met zich draagt. Ik ben opgegroeid in Oost Kentucky, dat is zeker, maar daarna heb je een blocnote nodig om het aantal verhuizingen van onze familie te registreren. Ik ben in Florida naar de middelbare school gegaan. Daarna hebben we wisselend in Maine, Kentucky en Florida gewoond. Later zijn we naar Calofornie verhuisd waar ik in San Francisco en Los Angeles heb gewoond. Je snapt waarom ik nog steeds niet goed stil kan zitten. Mijn jeugd was een roadmovie.”

Het leven is de universiteit
Ik heb alle denkbare baantjes gehad die je maar kunt bedenken. Alleen barkeeper ben ik nooit geweest hoewel dat hoog op mijn verlanglijstje stond. Ik heb in een boekhandel gestaan, was afwasser en elektricien, pompbediende. Maar weet je, volgens mij ben ik de laatste van een generatie die zich op die manier omhoog heeft weten te werken. Het is goed om zo’n achtergrond te hebben, dan weet je wat er leeft in de wereld. Voor schrijvers is dat bijna noodzakelijk. Maar tegenwoordig gaat iedereen naar de universiteit. Men wordt advocaat of econoom en gaat dan boeken schrijven, zonder de rauwe werkelijkheid te kennen, de gevoelens van de mensen in de goot, de armsten die moeten knokken voor een boterham. Het is een cliche, maar voor mij is het leven zelf de universiteit.
Om een romanpersonage te beschrijven die aan de verkeerde kant van de lijn zit, die alles dreigt te verliezen of alles heeft verloren, moet je een dergelijke situatie meegemaakt hebben. Die kan je niet geloofwaardig fantaseren.”

Schrijven
“Ik heb al vanaf mijn twaalfde geschreven. Spionageverhalen met een James Bond-achtige held. Op die leeftijd werden ook een aantal korte verhalen van mij gepubliceerd in een lokale krant. Later ben ik gaan schrijven voor de radio en de film. Loser’s Town is mijn eerste boek. Niet zozeer een thriller in de klassieke zin van het woord, maar meer een detective zonder mysterie. Schrijven is een eenzaam beroep, maar je werkt ook voor het brood en het beleg van je literair agent, je uitgevers in diverse landen, de drukkers en ontwerpers, de vertalers. Allemaal mensen die proberen een succes te maken van je boek en voor wie je dus deels verantwoordelijk bent. Zo voel ik het ook. Het is een business, net als film. Het leuke is wel dat je op alle plekken in de wereld kunt schrijven. Loser’s Town heb ik voor een groot deel geschreven in de villa van mijn broer John aan de Franse Riviera. Dat was aangenaam.

John
John en ik zien elkaar veel in zijn villa. We hebben van jongsafaan veel met elkaar opgetrokken. En mede door het feit dat we samen in de filmbusiness werken, overleggen we veel over de projecten die we gaan doen. Toen ik het plan opvatte om Loser’s Town te gaan schrijven, een verhaal over een stuntman die aan het einde van zijn carriere besluit om privédetective te gaan worden, was ik bang dat Johnny het geen goed idee zou vinden omdat mensen zouden denken dat ik de hoofdpersoon op hem geïnspireerd had. Maar dat kon John niets schelen. Het interesseert hem sowieso niet veel wat andere mensen van hem denken. Hij gaat zijn eigen weg in Hollywood, kiest de rollen waar hij zin in heeft, of men hem die nu afraadt of niet. Hij vond het een goed idee dat ik in Loser’s Town het lege bestaan van Hollywood wilde doorprikken. Film is voor hem werk en een kunstvorm. Hij houdt niet van de feestjes en alle zogenaamde glamour. Daar houdt hij zich verre van. Samen bespraken we dat de filmindustrie slecht is voor de mensen. Het creert rolmodellen die geen rolmodellen zijn. Mensen volgen hun helden zonder te bedenken of dat wel verstandig is. Je ziet dan ook vaak dat mensen de verkeerde helden volgen. De gevolgen zijn niet te overzien. Die boodschap ligt nadrukkelijk ten grondslag aan Loser’s Town.”

Hollywood
“Voordat ik besloot een boek te schrijven was mijn hoofdberoep filmproducer in Hollywood. Een baan die enorm veel tijd in beslag neemt.
Het is regelen, regelen en nog eens regelen. De decors, de locaties, de rekwisieten, de hotels, de apparatuur,de trailers voor de acteurs, de catering, de kleding, het technisch personeel etc.etc. En dan nog het geld om de film te maken. Voordat je aan een film kunt beginnen, ben je jaren kwijt. het is uitputtend en frustrerend werk waar ik een poosje vanaf wilde zijn. Ik zal natuurlijk blijven produceren, maar minder frequent als het aan mij ligt. Maar Hollywood moet je sowieso van tijd tot tijd ontvluchten als je kan. In de filmbusiness is iedereen bang voor zijn baan, maar dan ook iedereen van hoog tot laag. Alleen de technici niet. Iedereen heeft hen nodig en hun ambitie vormt voor niemand een gevaar. Alle anderen zijn nerveus. Met name de topverdieners zijn nerveus. Hoe meer men verdient hoe banger men is dat het ’t jaar daarop minder zal zijn.
Acteurs en actrices zijn bang om ouder te worden en minder succes te hebben, producenten zijn bang om geen kassuccessen te hebben, regisseurs zijn bang voor jongere regisseurs. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik het hele circus met de ogen van een buitenstaander kan bekijken.

Los Angeles Loser’s Town
Ik beschrijf in mijn boek Los Angeles als Loser’s Town. Veel mensen uit mijn omgeving beschuldigen me er dan ook van dat ik een hekel heb aan LA. Dat is niet waar. Net als veel vrienden heb ik een haat-liefde verhouding met LA. Het is een gecompliceerde stad waar veel gevaarlijke gekken leven, waar veel over het paard getilde rijke mensen wonen, waar acteurs wonen en bedienend personeel dat acteur wil worden. Waar met geld wordt gesmeten en waar men sterft van de armoede. Waar vrouwen als actrices worden aanbeden, maar waar nog meer vrouwen in de prostitutie belanden. Een plaats voor moordenaars en slachtoffers. Een zonnige stad die stinkt en een stinkende stad waar de zon schijnt. Mooie dingen en afschuwelijke, gewelddadige dingen. Een stad met prachtige huizen en wijken, maar ook met stegen die je het beste kunt vermijden. Bankiers en filmproducenten, de wereld van glamour, maar ook de stad van junks en bedriegers. Een stad van hoop en verloren illusies. Dat alles vindt je in veel grote wereldsteden, maar in Los Angeles nog meer, vanwege de filmindustrie. Overigens moet je Los Angeles niet verwarren met Hollywood dat maar een klein deel uitmaakt van LA. Dat neemt niet weg dat je bij het schrijven van een boek kiest voor een bepaalde sfeer, dus voor bepaalde wijken en Hollywood.”

Passie
“Ik heb ook op een andere manier geprobeerd om op authentieke wijze de sfeer van Hollywood te beschrijven. Om mijn hoofdpersoon David Spandau diepte te kunnen geven heb ik lange gesprekken gehad met oude stuntmannen uit het rijke Hollywood-verleden. Een van hen was stuntman geweest in Ben Hur en andere spektakelfilms. Het leuke was dat deze mannen zo vol vuur over hun beroep spraken dat een hele periode tot leven kwam. Die oudere generaties hadden een passie die je tegenwoordig niet meer tegenkomt. En dat zorgt meteen voor een melancholieke toonzetting, die doorklinkt in het verhaal. Mijn hoofdpersoon David Spandau is nu privédetective, maar hij is dat pas geworden nadat hij als stuntman aan het einde van zijn carriere was gekomen. Dus hoe goed hij nu ook is, de sfeer van iemand die met zijn passie moest stoppen omdat hij te oud was, kleeft wel aan zijn personage. Een betere beschrijving van Hollywood is niet denkbaar. Carrières zijn kort en daarna wacht de pijnlijke vergetelheid en ouderdom voor mensen die ooit door miljoenen werden verafgood.
Je wordt net zo gemakkelijk afgeschreven als een oude auto. Genoeg nieuwe frisse gezichten beschikbaar. Managers met witte boorden beheren de creatieve processen met akelige winstmodellen en statistieken. Het is universitaire zakelijkheid en niet langer creativiteit vanuit het hart die een kans krijgt.

Ruige dialogen
“In het begin van Loser’s Town is een scene opgenomen die qua dialoog en krankzinnigheid sterk doet denken aan de dialogen in Pulp Fiction. Depp moet er om lachen. “Ik vind Tarantino goed ook al verpakt hij oude wijn in nieuwe zakken. Maar zelf ben ik opgegroeid met ruwe dialogen. Toen ik een jaar of zestien was, ging ik met ex-gevangenen en Hell’s Angels om. Ik ken hun taakgebruik en omgangsvormen dus van nabij. Ruige jongens, ruig taalgebruik, straattaal. Ik heb ze in Loser’s Town realistisch verwerkt.
Niet iedereen is blij met die straattaal in het begin. Het schrikt lezers af, maar aan de andere kant brengt het wel meteen vaart in het verhaal.”

Voormalig stuntman
“Mijn favoriete personage is zonder enige twijfel mijn hoofdpersoon Spandau. De man heeft een verleden dat waarschijnlijk succesvoller was dan zijn toekomst. Ik heb gekozen voor een moderne versie van Marlowe van Raymond Chandler. Een moderne versie maar toch iemand die de nodige deuken heeft opgelopen. Hij is minder hard dan Marlowe. Hij is hard op zijn eigen manier. Een asflatcowboy met witte hoed, een man die net als de westernhelden van vroeger streeft naar het goede. Hij worstelt, is zijn vrouw kwijt en heeft op een merkwaardige manier wel iets weg van de bizarre filmhelden die mijn broer John speelt. Ruwe bolster, blanke pit, maar dan met wat eigenaardige trekjes.”.

Karakters & noodlot
“Het boek drijft op de psychologie van de karakters, niet op de plot. Het heeft een goed doortimmerde structuur, in wezen heeft het de structuur van een filmscenario. De personages worden niet overvallen door het noodlot. Zij gedragen zich op dusdanige wijze dat ze het noodlot over zich afroepen. De personages ZIJN het noodlot. Toch moet je daar niet te moeilijk over doen. Ik heb geprobeerd om entertainment te schrijven. Als iemand het boek zit te lezen en al lezende vergeet dat zijn partner in het ziekenhuis ligt, heb ik mijn werk goed gedaan. Tegelijkertijd probeer ik om sociaal commentaar te geven. Als mensen dat begrijpen heeft dat voor hen een meerwaarde. Begrijpt men het niet, dan is er niets aan de hand. Je kunt het op meerdere niveau’s lezen.
Mijn commentaar op Hollywood, de leegte heb ik al aangegeven. Ook dat men niet achter de verkeerde mensen aan moet lopen. In de filmindustrie denkt men dat men dat men de Heer is en de Waarheid verkondigt. Niets is minder waar. Wantrouw de film. Kijk hoe het mensen vernietigt. Ik schrijf nu over Hollywood, maar in wezen is het ook het Amerikaanse verhaal. Je hebt succes of je bent een loser. Een middenweg is er niet.”

Optimisme vs, pessimisme
De sfeer in Loser’s Town is er een van melancholie, van vechten tegen een amusementsindustrie die alles en iedereen verpulvert. Een sfeer van onontkoombaarheid, prachtig verwoord in mooie zinnen. Veel van de personages weten dat ze het noodlot nooit te snel af kunnen zijn. Toch zijn er ook optimisten in het verhaal. Daniel moet hard lachen als hij het antwoord geeft: De enige optimisten in het verhaal zijn de grootste ellendelingen. Het zijn de psychopaat Pott en Locatelli, de maffiabaas die in helemaal niets gelooft. Zij zijn op een bepaalde manier gelukkig. De rest van de personages lijden en worstelt met het leven. Dat zijn de realistische figuren, want worstelen we niet allemaal met het leven. Hahaha. In mijn boek is geen ruimte voor vlinders en geurig ruikende bloemen, geen ruimte voor Pat Boone met April Love. Leven is lijden en niet alleen in Loser’s Town.”