Interview Geertrude Verweij

Je boek Thuisgekomen is onlangs verschenen. Kun je iets vertellen over dit boek?

Thuisgekomen gaat over Stella. Haar man is vermist en na vijf jaar eenzaamheid besluit ze haar huis open te stellen voor Berend en zijn kinderen, die dringend om woonruimte verlegen zitten. Het wordt al snel meer dan alleen een praktische oplossing. Stella gaat steeds meer deel uit maken van het gezin en ze begint ook gevoelens te ontwikkelen voor Berend. Dat zorgt voor een hoop twijfels en problemen, zeker als er iemand in haar omgeving opduikt die toch wel erg op haar verdwenen man lijkt.

Hoe kwam je op het idee voor Thuisgekomen?

Ik hoorde een nieuwsbericht over mensen die vermist worden en vroeg me af hoe je na zoiets als nabestaande verder leeft, zeker als er een behoorlijk aantal jaren verstreken zijn. Het is geen normale rouwverwerking, want ergens blijft die onzekerheid, die hoop, terwijl je aan de andere kant eigenlijk wel zeker weet dat iemand na zo'n lange tijd niet meer terug komt. Onbevangen aan een nieuwe relatie beginnen is er zeker niet bij. Daarnaast zit je met allerlei financiële consequenties, want er zijn ook in ons land maar weinig vangnetten voor dit soort situaties. Hoe meer ik er over na ging denken, hoe lastiger het me leek. Vanuit die overpeinzingen ontstonden Stella en haar problemen.

In de afgelopen vijf jaar zijn er acht romans van je verschenen bij uitgeverij Ellessy. Is je manier van schrijven in de afgelopen jaren veranderd?

Ik denk dat het wel aan mijn nieuwste boeken te merken is dat ik meer ervaring als schrijver heb dan bij mijn eerste boek. Ik weet beter hoe ik een verhaal moet opbouwen en ik weet waar mijn eigen valkuilen liggen. Toch denk ik dat mijn schrijfstijl en de manier waarop ik een verhaal verzin onveranderd zijn. Het is nog steeds zoals bij mijn eerste boek; het verhaal moet gaan leven in mijn hoofd en dan pas komt het eruit.

Zijn er bepaalde kenmerken die in al je boeken voorkomen?

Dat vind ik een lastige vraag. Ik ben daar in ieder geval niet bewust mee bezig, tenzij je het hebt over dingen die kenmerkend zijn voor het romantische genre. Al mijn boeken gaan over relaties en ze lopen ook allemaal goed af. Verder doe ik juist mijn best te zorgen dat mijn hoofdpersonen heel verschillende karakters en problemen hebben en schrijf ik zeker niet autobiografisch, maar er zal waarschijnlijk in alle verhalen wel iets uit mijn eigen leven doorschemeren. Dat zijn dan vooral kleine dingen zoals het veelvuldig drinken van sterke, zwarte koffie.

Je hebt een reeks boeken geschreven rondom fotomodellen. Waarom heb je hiervoor gekozen?

De Incognito-trilogie heeft inderdaad een hoofdpersoon, Sofie, die fotomodel is. Toch is dat niet het uitgangspunt geweest. Het verhaal zou niet heel anders zijn als Sofie op een andere manier beroemd was. De rode draad in die serie is dan ook niet het modellenleven, maar de gevolgen van bekendheid; de leuke, maar vooral ook de nare aspecten daarvan en de manier waarop je daarmee om moet gaan. In het eerste deel is dat het centrale thema, in het tweede en derde deel spelen Sofie en haar beroemdheid op de achtergrond nog een rol, maar draait het eigenlijke verhaal om heel andere problemen. In Dilemma worstelt het zusje van Sofie met keuzes rond haar carrière en de zorg voor haar dochtertje, terwijl in Tegenstelling leerproblemen en onzekerheid de hoofdthema's vormen.

Van je boek Tegenstelling is een speciale dyslexie-uitgave verschenen, omdat de hoofdpersoon zelf worstelt met dyslexie. Hoe hebben mensen op deze uitgave gereageerd?

De dyslexie-uitgave van Tegenstelling is vrij recent, dus ik heb er nog geen reacties op gehad. Op de gewone uitgave waren de reacties erg positief. Ik was vooral blij dat lezers begrepen wat ik over wilde brengen, namelijk dat problemen met dyslexie veel verder gaan dan een beetje minder snel kunnen lezen op de basisschool. Hoewel de meeste mensen er vanzelf mee leren omgaan, blijft dyslexie het dagelijks leven beïnvloeden. Onze maatschappij is nu eenmaal opgebouwd rond lezen en schrijven.
Ik hoop dat de dyslexie-uitgave door tieners en (jong)volwassenen met dyslexie gelezen zal worden en dat ze er iets in zullen herkennen, misschien er zelfs iets positiefs uit zullen halen. Daarnaast vind ik het erg belangrijk dat het speciale dyslexie-lettertype niet alleen gebruikt wordt voor kinderboeken en was het thema van dit boek een mooie aanleiding voor de uitgever om een boek voor volwassenen uit te geven. Hopelijk volgen er snel meer, want er zijn genoeg volwassenen met dyslexie die graag lezen.

Kunnen we de komende tijd nog meer boeken van je verwachten?

In het voorjaar verschijnt er weer een roman bij Ellessy, waarvoor ik alleen nog maar de laatste puntjes op de i hoef te zetten. Daarnaast heb ik een hele lijst met plannen en ideeën voor nieuwe boeken en projecten. Het zou fijn zijn als de dag wat meer uren had...