Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×

Hebban vandaag

Interview /

Interview Leighton Gage

BRAZILIE ALS SCHRIJNEND DECOR VOOR RAUWE MISDAADROMANS

De Amerikaanse misdaadauteur Leighton Gage (geb. 1942), heeft lange tijd het leven van een CIA-agent geleefd, maar dan als reclameman. Hij reisde de hele wereld rond en woonde in tal van landen waar de politieke situatie, door westerse ogen gezien, zwaar aan verandering toe was. Hij woonde in Zuid-Afrika ten tijde van de apartheid, in Chili dat zuchtte onder het dictatoriale bewind van Pinochet en in Argentinië ten tijde van de junta. Het streng communistische bewind maakte hij mee in Praag, het voormalige Oost-Duitsland en Joegoslavië. Hij woonde in Australië, Nederland en Zuid-Amerika. Hij bezocht Spanje tijdens de dictatuur van Franco en Portugal ten tijde van de autoritaire Salazar. Ook reisde hij door grote delen van Azië.

Nu woont Leighton Gage, die volgens eigen zeggen het onrustige zeemansbloed van zijn voorvaderen in de aderen heeft, met zijn Braziliaanse vrouw een deel van het jaar in Santana de Parnaíba. De rest van het jaar brengt hij door in Florida en Nederland, waar een van zijn vier dochters woont. De hoofdpersoon in zijn thrillers, die zich in Brazilië afspelen, is Mario Silva, hoofdinspecteur bij de federale politie van Brazilië.


 Foto's: Tommy de Bree


Het internationale Hilton hotel is een passende locatie voor een gesprek met de man die tijdens zijn werkzame leven zoveel hotelkamers heeft gezien. Leighton Gage is een lange, allervriendelijkste, man, bedaard sprekend en gesticulerend met een volstrekt onthaaste motoriek. Zijn algemene ontwikkeling is gigantisch, zijn politieke interesse groot. Dit is een man die de wereld heeft gezien en er veel van heeft opgestoken. Een kosmopoliet die zich overal thuis voelt en die er een genoegen in schept andere mensen en culturen te leren kennen. Aan zijn verblijf in Nederland (1968-1973) heeft hij te danken dat hij Nederlands perfect kan verstaan. Spreken ligt wat moeilijker. Vandaar dat de keuze valt op het Amerikaans.

Onrechtvaardigheid
Leighton Gage is als misdaadauteur een laatbloeier. Het grootste gedeelte van zijn leven was hij een gevierd medewerker van een internationaal opererend reclamebureau. In die hoedanigheid werd hij in tal van landen gedetacheerd. Met zijn aangeboren mensenkennis wist hij met zijn reclamecampagnes zo vaak midden in de roos te schieten, dat hij maar liefst 120 onderscheidingen kreeg. Het neveneffect van zijn langdurige verblijf in diverse landen was dat hij geconfronteerd werd met onmenselijke vormen van dictatuur. Het maakte dat hij een grote aversie tegen onrechtvaardigheid ontwikkelde. Het begin van ons gesprek kenmerkt zich dan ook door een scherpe veroordeling van diverse regimes die hun volk monddood maken en de afschuwelijke toestanden in Chili ten tijde van Pinochet. Later zal hij de misstanden in Brazilië aankaarten, het land waar hij nu al ruim dertig jaar woont.

Reislust in de aderen
Leighton Gage werd geboren in New Jersey (VS) . Zijn naam dankt hij aan Engelse militairen die ooit tegen Amerika vochten.

Gage: “Mijn voornaam Leighton heb ik te danken aan de Britse admiraal Leighton die ten tijde van de revolutie tegen Amerika vocht. En mijn achternaam Gage is afkomstig van generaal Gage die ook tegen Amerika vocht. Maar Leighton en Gage waren geen vijanden van Amerika. In tegendeel, ze raakten bekend met het land en gingen er wonen. Leighton werd de familienaam van mijn moederskant.

Ik heb sociologie gestudeerd aan de universiteit. Toen ik 23 was ging ik aan het werk bij een reclamebureau werken dat me de hele wereld rond stuurde. Ik was eerst filmproducer van reclamefilms. Daarna werd ik tekstschrijver- producer en daarna creatief directeur. In een later stadium heb ik een onafhankelijk televisieproductiebedrijf opgericht.

Ik heb als reclameman lange tijd in tal van landen gewoond. Ik hield en houd van reizen. Dat zit in mijn bloed. Mijn opa was zeekapitein evenals zijn vader en diens vader. Een aardige anekdote gaat over mijn overgrootvader die zijn hele leven op zee doorbracht. Hij bezat een boerderij in Maine. Na een lange zeereis meerde zijn schip aan bij Martha’s Vineyard. Hij reisde de hele nacht om bij zijn boerderij te komen. Aan de achterkant van de boerderij lag een korenveld. Het was herfst, het had flink geregend. Mijn overgrootvader liep tussen de stengels door en struikelde. Hij viel met zijn hoofd op een steen, met zijn gezicht voorover in een diepe plas water, waar hij verdronk. Hoe ironisch.

Een leven lang op zee en verdrinken in je achtertuin. Zijn zoon, mijn opa, wilde toen niet meer in de boerderij blijven wonen en werd zeekapitein. Hij vertelde me altijd verhalen over zijn reizen en zijn liefjes in vreemde havensteden. Het werd ook mijn droom, niet zozeer de meisjes, maar wel alle landen en dingen zien die hij beschreef. Daarom zocht ik actief naar een soort werk dat me toestond om te reizen. En als de reislust eenmaal in je bloed zit, kan je niet meer ophouden. Tot op de dag van vandaag ben ik nog lang niet uitgereisd.”

Tragische dood dochtertje
Gage heeft in zijn tijd als reclameman ook een tijd in Nederland gewoond.
“Jaaaa. Ik kan Nederlands volkomen verstaan, maar ik spreek het niet meer.”

Gage werkte voor een groot reclamebureau in Rotterdam, maar hij woonde met zijn gezin in Vlaardingen. Het geluk lieten Gage en zijn Hollandse vrouw op dramatische wijze in de steek toen zij een keer met hun twee kleine dochtertjes per boot van Barcelona naar Lissabon voeren.

Gage: “Onderweg waren we naar het dek gegaan. Mijn dochtertjes speelden op het dek en de jongste gleed uit en viel onder de reling door. Ze was op slag dood. We hebben haar begraven in Lissabon. Mijn vrouw, mijn andere dochter en ik zijn toen met het vliegtuig teruggevlogen.

Mijn vrouw en ik hebben later nog een andere dochter gekregen, maar helaas zijn we gescheiden. Zij is met de kinderen in Nederland blijven wonen. Tussen alle bedrijven en zorgen door had ik een man ontmoet die me vroeg of ik een paar jaar naar Sao Paulo wilde gaan om tv-commercials in Brazilië te gaan schieten. Dat heb ik gedaan. Ik ben in 1973 uit Nederland weggegaan. In Brazilië ontmoette ik een Braziliaans meisje met wie ik getrouwd ben. Met haar heb ik twee kinderen. We zijn nu 32 jaar getrouwd.”

Inspiratie
Maar ook in Brazilië bleef de onrust door de aderen van Gage vloeien. Na een verblijf in Argentinië streek hij neer in Australië. Daar kreeg hij voor het eerst heimwee.

“We woonden in Sydney en ik miste Brazilië enorm. Gelukkig had ik mijn huis daar niet verkocht, maar verhuurd zodat we terug konden. Dat hebben we gedaan.

In Brazilië ben ik toen een eigen tv-productiemaatschappij begonnen om documentaires te produceren. Op een morgen las ik in de krant dat een Braziliaanse politieman een opleiding had gevolgd op een Amerikaanse FBI-academie in Virginia, waar ze de training en bijscholing van politieprofessionals verzorgen. Ze hebben zo’n 120 studenten van wie er enkelen uit andere landen komen. De FBI doet dit met het doel om de Amerikaanse agenten informele relaties te laten opbouwen met agenten uit andere landen.

Het leek me een goed onderwerp voor een documentaire, ook interessant voor de Amerikaanse markt. Ik heb toen die agent benaderd, maar na enkele opnamedagen bleek het niet te werken. De man kwam niet goed over op camera, was nerveus en zijn Engels was slecht. Ik dacht, ik neem mijn verlies en ik stop met dit project. Maar toch was het verhaal van de man te interessant om helemaal te laten schieten.

Toen groeide bij mij het idee voor een boek. Zes maanden gingen voorbij. Op een barbecue bij mijn zwager in Sao Paulo ontmoette ik een man die hoofd was van de moorddivisie in Sao Paulo. Een divisie die zich bezig houdt met het oplossen van moordzaken. Ik vroeg hem of ik een tijdje mocht meelopen. Dat mocht.

Ik ben een week lang geconfronteerd geweest met de meest afschuwelijke moorden. Na die week besloot ik een boek te schrijven. Eenmalig, geen serie of zo. Als hoofdpersoon nam ik de Braziliaanse agent die aan de Amerikaanse FBI-academie had gestudeerd, het hoofd van de moordbrigade en een andere vent die ik tijdens die week met de politie had ontmoet. Ik voegde hen allemaal tezamen, husselde hun activiteiten en eigenschappen door elkaar en had mijn hoofdpersoon Mario Silva.”

Federale politie
“Ik besloot alleen om van Mario Silva een federale agent te maken omdat hij dan de beschikking kreeg over nationale mandaten. Dat was belangrijk. Brazilië is enorm groot, ruim 200 keer groter dan Nederland. Ik had dus niets aan een agent met lokale bevoegdheden. Ik wilde Mario Silva van oost naar west, van noord naar zuid laten reizen terwijl hij de bevoegdheid had om overal zaken te onderzoeken en personen te arresteren.

Deze federale politie heeft heel veel macht. Zij doet de taken die in veel landen door andere departementen worden behandeld. Maar in Brazilië heb je geen immigratiedienst, geen zedenpolitie, geen afdeling drugsbestrijding, geen organisatie die zich bezig houdt met wapenhandel, alcohol en tabak. Al die zaken vallen onder de federale politie. En bovendien doen zij het merendeel van de interne onderzoeken binnen de eigen geledingen van de politie.

De federale politie houdt zich dus met elke vorm van misdaad bezig. Dat geeft de federale politie veel macht. Ze worden ook vrij goed betaald om corruptie enigszins in te tomen.Dat is nodig want Brazilië staat stijf van de corruptie onder ambtenaren, politici, zakenlieden, rechters en militairen.

Onlangs stonden de internationale media vol met artikelen over de moord op een vrouwelijke Braziliaanse rechter. Wat er niet bijstond was dat de kogels die haar doodden, afkomstig waren uit wapens die alleen door de politie en het leger gebruikt worden. Het is dan ook een publiek geheim dat ze waarschijnlijk door politieagenten vermoord is.

Het enige dat er door de jaren heen veranderd is, dat ze nu de daders zullen berechten. Vroeger gingen die gewoon vrijuit. Gelukkig kent Brazilië een vrije pers die heel fel is. Je ziet dat in het geval van doofpotzaken zij het werk doen van de politie.”

Showing and telling
Omdat Gage zijn hele leven reclameteksten had geschreven, dacht hij dat het schrijven van een boek hem gemakkelijk zou afgaan. Niets was minder waar.

Gage: “Het kostte me ongeveer vijf jaar om een goed leesbaar boek te schrijven. Ik wist niets van point of view, niets van structuur, niets van allerlei andere conventies. Ik leerde dat je niet te veel moet willen beschrijven. Er is een groot verschil tussen het zogenaamde showing en telling.

Je moet dingen door middel van woorden visualiseren. Dat is de invloed van de film. Wat ik wel vanaf het begin voor ogen had was dat ik mijn boeken toegankelijk wilde maken voor de Amerikaanse markt.

Er worden in Amerika elk jaar 5.000 nieuwe titels gepubliceerd. Je moet dus niet alleen goed zijn, maar ook opvallen als je aan de bak wilt komen. Ik heb steeds de woorden in gedachten gehouden van bestsellerauteur Elmore Leonard (Get shorty, Cool, Jackie Brown). Hij zei ooit “I cut out the words that readers skip.” (Vertaling: Ik laat de woorden weg die lezers overslaan, red.). En die raad heb ik opgevolgd.

Elk woord moet snel het verhaal voortzetten of snel bijdragen aan de ontwikkeling van de karakters. Anders gebruik ik het gewoon niet. Maar ondanks die wijze raad heb ik er vijf jaar over gedaan om mijn eigen stijl te ontwikkelen.

Wij schrijvers noemen ons eerste boek ons “leerboek”. Ik heb heel wat geworsteld en geleerd, die eerste keer. Voor mijn debuutthriller Kwaad bloed heb ik professionele redacteuren ingehuurd die me hebben geholpen om het boek publicabel te maken. Daarna heb ik zo’n 230 Amerikaanse literaire agenten benaderd voordat één van hen me wilde vertegenwoordigen en het boek aan een uitgever wist te slijten.”

Schaduwkant
De boeken van Leighton Gage bevatten veel wetenswaardigheden over Brazilië. Niet de zonnige stranden, de surfers en zongebruinde meisjes in bikini komen aan bod, maar het is de schaduwkant die wordt belicht.

Zo wordt in Zwijgend graf verteld dat er in Brazilië jaarlijks 32.000 mensen verdwijnen, dat er duizenden politieagenten worden vermoord, dat vrijwel alle politici en agenten corrupt zijn, dat 79% van de Brazilianen bang is voor geweld dat de sloppenwijken, de favela’s, vrijplaatsen zijn waar geen agent zijn leven zeker is.

Gage knikt instemmend: “Dat is de realiteit. Het is geen sociaal commentaar dat ik geef. Verder schrijf ik misdaadromans en daarin spelen de negatieve aspecten natuurlijk een rol. Maar ik ben verbaasd hoe weinig de meeste mensen van Brazilië weten.

Op een bepaalde manier zie ik het als een missie om mijn lezers iets bij te brengen over Brazilië. Mijn boeken weerspiegelen de werkelijkheid. Tenminste een deel van de werkelijkheid. The Godfather weerspiegelt niet het gehele leven in Amerika. Mijn boeken weerspiegelen ook niet het hele leven in Brazilië.

Als reclameman was ik constant bezig professioneel leugens te vertellen. Nu vertel ik professioneel de waarheid. En dat voelt heel wat beter.”

Verkrachting van het recht
Mario Silva is een opmerkelijke hoofdpersoon. Een man met een verleden dat veel weg heeft van dat van Leighton Gage zelf. Silva’s vrouw is alcoholiste. Dat gegeven loopt als een rode draad door zijn boeken.

Gage: “Ik weet nog niet hoe ik dat probleem ga oplossen. Ik heb zelf een vrouw gehad die alcoholiste was. Ik weet dat het een ernstige ziekte is. Maar Silva is een goede man. Hij is loyaal. Maar hoe het met zijn vrouw zal aflopen, weet ik niet. Kenmerkend voor Silva is dat hij betrouwbaar is, een cynisch gevoel voor humor heeft. Zijn ouders zijn dood en zijn zoontje is overleden.” Hier zwijgt Leighton Gage even.

Het is onnodig onder woorden te brengen dat de emoties die de dood van zijn eigen dochtertje teweeg hebben gebracht, worden beschreven in de gevoelens van zijn romanpersonage Mario Silva die met het verlies van zijn zoontje moet proberen verder te leven. Gage herpakt zich redelijk snel.

“Ik ben erg gelukkig dat de New York Times die 250 thrillers per jaar recenseert twee van mijn eerste vier boeken heeft besproken. Dat is heel vleiend. De criticus van de New York Times zei over Mario Silva: ‘Het is de flexibiliteit van zijn morele waarden die hem onweerstaanbaar maakt.’
Silva gaat inderdaad op soepele wijze om met de normen en waarden die hij gesteld heeft, omdat hij diep in zijn hart ervan overtuigd is dat het recht moet zegevieren, is het niet linksom, dan is het rechtsom. En in Brazilië is het niet altijd mogelijk om recht te laten zegevieren. De wet schiet vaak tekort.

Silva heeft het een en ander meegemaakt en hij heeft gezworen dat hij corrupte machthebbers zal aanpakken. Hij heeft een bloedhekel aan stinkend rijke mensen die anderen corrumperen. In Brazilië is er een uitdrukking: “rijke mensen gaan nooit de gevangenis in.” Dat is het geval in Kwaad bloed. Er wordt een bisschop vermoord en Silva wordt zo tegengewerkt door rijke landeigenaren, de paus en een corrupt justitieapparaat dat de zaak blijft hangen.

De zaak is in de grond gebaseerd op een werkelijk gebeurde moord. Een 61-jarige redacteur van de meest toonaangevende krant in Sao Paulo schoot zijn 23-jarige vriendin dood voor de ogen van 6 getuigen. En nu, 12 jaar later, is de ene aanklacht na de andere onontvankelijk verklaard en loopt de man nog steeds vrij rond. Hij heeft zelfs zijn wapenvergunning teruggekregen. Zoiets schreeuwt om genoegdoening. Vandaar dat ik Silva in mijn zesde boek de moord op de bisschop weer laat oprakelen. Het recht moet alsnog zegevieren.”

Snuffmovies
Pas verschenen in Nederland is het derde boek in de Silva- serie, Stervende adem. Het boek speelt zich deels af in Nederland. Het is niet gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis, maar wel op actuele terroristische dreiging. Voor het Tropenmuseum in Amsterdam explodeert een bom in tramlijn 9. Er vallen veel doden en gewonden. Bij de aanslag wordt ook een passerend busje van de post vernield. Tussen de opengereten pakketjes vindt men later een aantal DVD’s die snuffmovies blijken te zijn die in Brazilië zijn gemaakt.
Deze zaak blijkt samen te gaan met de verdwijning van de dochter van een vooraanstaande zakenman. Mario Silva moet de boel zien op te lossen. Het spoor leidt naar Manaus, een verre uithoek van de Amazone. Een straatarme stad vol corrupte agenten en criminelen die hun eigen moeder verkopen voor een cent.

Gage: “Voor W.O.I. was deze fascinerende plaats het hart van de rubberwinning, een van de rijkste steden ter wereld. Er staan peperdure huizen. Er werd daar elke avond champagne gedronken. Maar, helaas werd de rubberindustrie overgenomen door de Engelsen die rubberplantages exploiteerden in Maleisië en Ceylon. Het ooit zo welvarende Manaus werd de hel op aarde die het nu nog is. Vaders verhuren hun jonge kinderen als prostituees voor een krat bier. Er zijn daar bordelen die gespecialiseerd zijn in 11 en 12 jarige meisjes. Afschuwelijk. Stervende adem beschrijft die schrijnende toestanden. Voor sommige lezers is het schokkend. Maar het is rauwe realiteit. Net als de weerzinwekkende snuffmovies die een rol spelen in mijn boek. De distributeur van dit soort films zit in mijn boek in Amsterdam.

Toen ik bezig was met schrijven, beviel het me zo goed om over Amsterdam te schrijven dat ik maar door en door ging. Tot mijn uitgever me meedeelde dat ik toch echt geacht werd mijn boeken in Brazilië te laten spelen. En dat betekende dat mijn redacteur met een rood potlood hele Amsterdamse scènes heeft geschrapt. Erg jammer.

Maar het belangrijkste is dat ik schrijven nog steeds zo leuk vind. Ik ben nu 69 jaar oud, er staat geld op de bank, ik ben okay. Wat ik nu met mijn leven wil is genieten. En ik geniet van het schrijven van mijn boeken. Ik sta elke morgen vrolijk op. Wat wil een mens nog meer?

Dat ik in mijn boeken de donkere kant van Brazilië beschrijf is wellicht een catharsis. Het deprimeert me in ieder geval niet.”



Over de auteur

Kees de Bree

98 volgers
23 boeken
0 favorieten
Auteur


Reacties op: Interview Leighton Gage

 

Gerelateerd

Over

Leighton Gage

Leighton Gage

Leighton Gage (1942-2013) was een Amerikaanse schrijver, geboren in Rahway, New ...