Interview Perri O'Shaughnessy

Mary kwam ter wereld in de jaren ’50 in Noord Californië, haar oudere zus Pam in Missouri. Ze brachten hun jeugd door in Californië waar ze vooral druk waren met het spelen met poppen, zwemmen, surfen en muziek. Ook boeken maakten toen al een belangrijk onderdeel van hun leven uit. Met carrièreplanning hielden ze zich nog totaal niet bezig. “Moeder had de stelregel dat kinderen de kans moeten krijgen om echt van hun jeugd te genieten en dat hebben we gedaan. Ons leven bestond voornamelijk uit dromen, luieren en wachten wat de toekomst ons zou brengen.”

Bij Mary begon echter op haar twaalfde de wens te ontstaan om ooit een boek te schrijven, omdat ze zo van verhalen hield. Ook Pam kreeg aspiraties in die richting: “Ik schreef al jaren liedjes en gedichten en wilde meer doen met schrijven.” Toch voegden beide meiden pas op latere leeftijd de daad bij het woord. Mary: “Pas toen ik kinderen had en een poging ondernam om weer aan de slag te gaan als redacteur van multi-media projecten, realiseerde ik me dat het tijd was om te stoppen met dromen over het schrijven van een boek en het nou eens daadwerkelijk te doen. Een carrière als auteur paste veel beter bij mijn gezinsleven. Ik volgde na mijn studie literatuur een aantal schrijfcursussen, dus ik stond te trappelen om te beginnen. Een hectische baan met onregelmatige werktijden zoals ik die vroeger had, viel gewoon niet meer te combineren met de opvoeding van mijn kinderen.” Ook Pam stortte zich eerst op een andere loopbaan. Na een studie rechten werkte zij zestien jaar als advocate. Toch kon ook zij haar langgekoesterde wens niet onderdrukken. “Op een goede dag besloot ik een rechtbankthriller te gaan schrijven. Ik verzon hoofdpersonen en maakte een raamwerk van de plot en ging op een zolderkamer aan de slag. Door mijn drukke baan lukte het me helaas niet om dat verhaal af te maken. Dat is het moment waarop Mary in beeld kwam.”

In goed overleg ging Mary verder met het verhaal waar haar zus vol enthousiasme aan begonnen was. Pam: “Op een dag had ik een klagende Mary aan de telefoon die geen onderwerp kon vinden voor haar boek. Ik heb haar toen mijn plot en hoofdpersonen gegeven…”. Mary: “ Ik maakte haar boek af en liet het haar vol trots lezen.” Aangezien Mary niets van de wet afwist, vroeg ze haar zus om het afgeronde verhaal te herschrijven en zo geschiedde. Een paar jaar en een aantal herschrijfrondes later, was hun eerste gezamenlijke boek een feit. Het lukte niet om voor dit verhaal een uitgever te vinden, maar de zussen gaven niet op. “We schreven in twee jaar tijd een nieuw boek, Motion to supress, en dat verhaal haalde de boekwinkels wel.” Aangezien hun uitgever niet wilde dat er twee namen op de cover kwamen te staan, verzonnen de zussen een vrouwelijk pseudoniem. “We verzonnen de naam ‘Perri’, enerzijds omdat het ons deed denken aan de klassieke en fictieve advocaat Perry Mason, de favoriet van onze ouders. Anderzijds was Perri een mooie samensmelting van ons beider namen.”

Samen schrijven
Het samen schrijven gaat de zussen goed af. “We vinden het fantastisch om samen te schrijven. We zijn elkaars beste vriendin, grootste fan en hebben ongelofelijk veel lol met zijn tweeën.” Hun ideaalbeeld van de samenwerking blijkt in de praktijk niet altijd te werken. “ Soms, maakt de één de eerste opzet, die de ander vervolgens rigoureus herschrijft. De ‘eerste’ auteur heeft echter wel het laatste woord. Deze manier van werken is ons ideaal, maar vaak niet haalbaar. Uiteindelijk komt het er meestal op neer dat degene met de meeste energie en enthousiasme aan de slag gaat. Omdat we al zo lang samenwerken, schrikken we er niet voor terug om elkaar gunsten te verlenen of de ander tot diep in de nacht te laten doorwerken. Toch hebben we uiteindelijke een gelijk aandeel in het creatieve concept. Ondanks dat de één misschien het allereerste idee heeft aangedragen en de karakters heeft verzonnen, is de inbreng van de ander minstens zo groot in het eindresultaat. Wij hebben echt een gelijkwaardige samenwerking We delen de credits, het succes en de mislukkingen. Hoewel, als dingen echt niet goed gaan, geven we elkaar graag de schuld…”

Ofschoon de samenwerking tussen de meiden goed verloopt, hebben ze allebei een totaal andere manier van werken. Mary: “Ik moet een volkomen stille omgeving om me heen hebben en werk zeer gedisciplineerd elke dag van tien uur ’s ochtends tot drie uur ’s middags. Mijn werkschema is aangepast aan de schooltijden van mijn kinderen.” Pam blijkt de exacte tegenpool van haar zus: “Muziek, telefoontjes en heel veel afleiding… Ik schrijf als het mij uitkomt. Maar, ik ben wel gedisciplineerd, met name als er een deadline nadert.”

Nina Reilly
In de thrillers van Perri O’Shaughnessy speelt Advocate Nina Reilly al elf jaar lang de hoofdrol. Deze moderne, alleenstaande vrouw probeert een balans te vinden tussen haar carrière en de opvoeding van haar zoon. “Er zijn zoveel mensen die niet voldoen aan het traditionele ideaalbeeld van huisje, boompje beestje. We wilden dat door middel van Nina laten zien. De onzekerheden in haar leven en de keuzes die ze moet maken zijn heel realistisch. Nina is ook sexy, impulsief, intelligent en onvoorspelbaar. Ze doet haar best om haar weg te vinden in een wereld die niet echt open staat voor een alleenstaande moeder die ook nog zo nodig een carrière moet hebben.”
Mary herkent zichzelf wel gedeeltelijk in hun hoofdpersoon: “Nina heeft veel overeenkomsten met mij in de tijd dat ik op zoek was naar mezelf en me heel erg onzeker voelde. Net als Nina heb ik ook een zoon en ik put uit mijn eigen ervaring als Nina voor opvoedkundige dilemma’s komt te staan.” Ook Pam ziet overeenkomsten: “Ik ben jarenlang advocate geweest en tevens ook een hele tijd alleenstaande moeder. Nina’s zoon lijkt in sommige gevallen op de mijne.”

In naam van de onschuld is de achtste thriller in de serie rond Nina Reilly. In het boek probeert iemand koste wat kost Nina’s goede naam en succesvolle carrière om zeep te helpen. In plaats van advocate is Nina nu ineens verdachte en moet ze zelf plaatsnemen in de beklaagdenbank. De plot van het boek is geïnspireerd door de tijd dat Pam zelf nog advocate was en nachtenlang kon wakker liggen met vragen als: ‘Heb ik het wel goed gedaan, geen deadline gemist of belangrijke informatie over het hoofd gezien?’. Om zich goed in te leven in het verhaal, bezochten beide zussen herhaaldelijk het gerechtshof in San Francisco wanneer advocaten terecht stonden.
In de zomer van 2005 verschijnt in Amerika het voorlopig laatste deel in de serie, Case of lies. Voor 2006 hebben de dames namelijk andere plannen. “Volgend jaar komt er een boek met korte verhalen van ons uit: Sinister shorts. In de lente van datzelfde jaar verschijnt er een stand alone, Keeper of the keys. We hebben Nina niet verlaten, maar voor nu laten we haar even met rust.” Nederland hoeft de charmante en aansprekende advocate voorlopig nog niet te missen. Er zijn namelijk nog genoeg delen in de serie die niet in Nederlandse vertaling zijn verschenen.