Judith Visser schrijft roman over autisme

Twee jaar geleden werd bij Judith Visser de diagnose Asperger gesteld, schrijft ze op haar website. 'Het verklaarde ontzettend veel. Ineens vielen dingen op hun plek. Waarom ik het liefst alleen ben, bijvoorbeeld. Waarom ik niet tegen groepen mensen kan. Waarom een winkelcentrum de hel is en ik niet naar verjaardagen ga. Waarom ik een goed gesprek maar een paar uur kan volhouden en ik daarna ‘leeg’ ben. Waarom ik bijna nooit met mensen afspreek, maar me bij dieren juist volledig op mijn gemak voel. Waarom ik zo opgelucht ben niet langer in een drukke stad te wonen. Waarom ik, als ik wel ergens naartoe moet, altijd mijn wolf meeneem. Waarom ik op mijn derde al perfect kon lezen en schrijven, maar ik het tot mijn zesde niet voor elkaar kreeg om met mensen te praten en ik op mijn achtste pas mijn veters kon strikken.'

Al die dingen en nog duizend andere voorbeelden waren ineens te ‘verklaren’, stelt Visser. Na de diagnose ging ze erover praten in interviews, en ze werd gevraagd te spreken op congressen. Ze merkte dat ze soortgenoten heeft. 'Mensen die me mailden, om me te vertellen dat ze het inspirerend vonden hoe ik mijn weg in het leven gevonden heb. Het ging niet vanzelf maar het is mij gelukt een wereld om me heen te bouwen waarin ik me veilig en gelukkig voel: ik zwerf met mijn honden door de natuur, ben getrouwd met een man die ik innig liefheb en die mij probeert te begrijpen, en als schrijver heb ik een beroep waarin ik solitair leef en vrij kan zijn maar op mijn eigen manier tóch contact leg met de samenleving.'

Visser, die in januari nog haar roman In seizoenen uitbracht, laat weten aan een nieuw boek te werken. Het is een roman waarin ze de lange, kronkelige en hobbelige weg beschrijft naar een voor haar 'veilige en gelukkige plek'. 'De wereld door mijn ogen.'