Lisa Gardner & Linwood Barclay Live

Op de vraag hoe ze aan hun ideeën komen en hoe ze dit geloofwaardig kunnen houden bijt Lisa het spits af: ‘In mijn laatste boek, Love You More (nog niet in Nederlandse vertaling verschenen, red.), gaat het om een politieagente die beschuldigd wordt van de moord op haar dochtertje. Eigenlijk is het losjes gebaseerd op een zaak die heel Amerika in de ban hield: de Casey Anthony Case, waarbij haar tweejarige dochtertje is verdwenen en zij hier hoofdverdachte was. Mijn verhaal gaat vooral over hoe ver een moeder gaat om haar kind te beschermen.’
Linwood: ‘Voor mij gaat het iets anders. Ik kijk gewoon naar alledaagse gebeurtenissen. Bijvoorbeeld als de postbode een brief op het verkeerde adres aflevert en je besluit het poststuk zelf wel even naar het juiste adres te brengen. Maar je had gewoon niet op dát moment bij dát huis moeten zijn… Dat vind ik een interessant uitgangspunt. Ik ben de man die altijd zegt: zorg ervoor dat je de messen niet met de punt omhoog in de vaatwasser zet. Ik zie het al gebeuren dat ik over de klep struikel en precies op de messen terecht komt.’

Lisa: ‘Mijn dochter was erg betrokken, juist bij dit verhaal. Elke dag wanneer ze thuiskwam van school vroeg ze me: “Heb je het kleine meisje al gered?” (lacht). Trust mummy on this one… Het interessante van suspense is toch dat je de lezer kunt laten meepuzzelen. Hoe ver zou je gaan? Ik heb absoluut geen vaardigheden die ik in zo’n geval zou kunnen gebruiken, dat is een probleem, toch blijft die vraag staan. Hoe ver zou je gaan in bepaalde situaties. Mijn hoofdpersonage heeft wel die vaardigheden om verschil te kunnen maken. Zij is politieagente.’
Linwood: ‘Ik ga juist uit van dat wat ik niet kan of niet weet. Mijn held is een tweedehands autoverkoper zonder enige ervaring. Er zijn niet veel thrillers met een dergelijke hoofdpersoon, dat weet ik, maar ik vind juist dat interessant. Ik heb namelijk geen idee. En mijn hoofdpersonage heeft geen idee. Ze zeggen altijd dat je moet schrijven over wat je weet… Ik schrijf juist over dat wat ik niet weet (lacht).’

Is research belangrijk voor jullie?
Lisa: ‘Ik vind research het leukste wat ik kan doen. Dan kom ik ook op mijn ideeën. Voor Love You More kwam een wens in vervulling… Ik weet niet wat “normale mensen” als hobby hebben, maar ik wilde al heel lang naar de Body Farm. (Een body farm is een onderzoeksinstelling waar het menselijke ontbindingsproces wordt onderzocht. De bekendste is de Anthropological Research Facility, behorend tot de University of Tennessee, red.) Ik heb daar twee dagen rondgekeken en mijn grootste uitdaging was om niet te kotsen. En dat is mij gelukt!’
Linwood: ‘Je laat mij een beetje belachelijk voelen. Jij loopt rond op een Body Farm terwijl ik sprak met een paar ex-autoverkopers. En ik moest wel overgeven.’
Als de zaal bijgekomen is van het lachen, vervolgt Linwood zijn verhaal: ‘Dat is verschil tussen mijn boeken en die van Lisa. Zij schrijft verhalen waarin politieonderzoek en procedures belangrijk zijn. De mensen in mijn boeken hebben niet die expertise. Dat zijn gewone mensen. En waarschijnlijk ben ik eigenlijk gewoon veel luier dan Lisa, haha. Nee, ik moet het echt hebben van de verhalen van gewone mensen. Zo vertelde een van de autoverkopers een verhaal over iemand die een testritje wilde maken met een pick-up truck. Hij komt na een paar uur terug en zegt: “Nee bedankt. Dit gaat niet werken voor me.” Later ontdekken ze dat de truck is gebruikt om dingen af te voeren. De resten zaten er nog in. Dat brengt mij wel weer op een ideeën…’

Stel dat je al een flink stuk op weg bent met je boek, maar tijdens de research kom je ineens op een ander spoor terecht. Zou je dit dan gebruiken en je verhaal compleet omgooien?
Linwood: ‘Mijn boeken moeten wel realistisch zijn. In mijn geval gaat dat niet over forensische wetenschap of technische informatie of procedure. Dus de kans dat ik door research op andere gedachten wordt gezet is vrij klein.’
Lisa: ‘Als je zoals ik een Police Procedural schrijft dan moet het wel kloppen. Maar in het echt bestaat politieonderzoek uit zoveel saai papierwerk dat je dat niet helemaal waarheidsgetrouw kúnt doen. Dat zou alle vaart en alle spanning uit het verhaal halen. In een thriller komt het resultaat van een DNA-onderzoek meestal binnen 24 uur terug. Maar de politiemensen die ik sprak hebben het vaak pas zes maanden later in huis. Hoe los je dat op in een boek. Wordt vervolgd, puntje puntje puntje. En dan: Zes maanden later… Nee, daar moet je dan iets flexibeler mee omgaan. In de eerste plaats zijn we natuurlijk bezig met het schrijven van een pageturner.’

Hoe belangrijk is de locatie van jullie boeken?
Lisa: ‘Mijn verhalen spelen zich af in Boston. Ik heb daar een paar jaar gewoond en ik woon er nog steeds in de buurt. Ik ben eigenlijk net zo lui als Linwood (lacht). Als ik er moet zijn om iets te checken, dan zit ik er zo. Daarnaast heeft Boston een illuster verleden op het gebied van moord en doodslag. Laatst zat ik te lunchen met een forensisch onderzoekster. Zij werd op dat moment gebeld omdat er weer een lijk was ontdekt in een kelder van een huis dat werd opgeknapt. Dat gebeurt aan de lopende band, vertelde ze me. Boston is dus wat dat betreft een goed plek om mijn verhalen te laten afspelen.’
Linwood: ‘Mijn verhalen spelen zich af in een compleet fictief stadje, ten noorden van New York. Maar het is vrij generiek, het kan overal zijn en zo dat mensen zich er veilig voelen. But they’re not!, haha. Voor veel auteurs is “plaats” wel van groot belang. Bij mij niet. De relaties tussen de personages is veel belangrijker in mijn verhalen.’

Schrijven jullie altijd rondom een bepaald thema?
Lisa: ‘Nee hoor. Soms kom ik mensen tegen en die zeggen dan hoe knap ze het vinden dat ik een bepaald thema in het boek heb verwerkt. Als ik dat dan zo terug hoor denk ik, “dat heb ik best goed gedaan” (haha), maar ik ben daar niet echt mee bezig. Mijn hoofdpersoon, de politieagente, heb ik uiteindelijk zwanger gemaakt omdat ze “iets” nieuws kon gebruiken. Moederschap is dan wel een mooi thema.’
Linwood: ‘Een thema ontstaat vaak vanzelf. Als je je hoofdpersonages in een vervelende situatie laat belanden, dan kun je daar vaak al gauw een thema aan vastknopen.’

Over afleiding. Linwood, ik heb gehoord dat jij nogal vaak achter je Nintendo te vinden bent?
Linwood: ‘O ja. Als ik na uren schrijven beneden kom, dan sla ik zo “nine holes” op mijn Nintendo Wii. En ik ben daar heel bedreven in! Ik speel het wel eens als de vrienden van mijn zoon er zijn. Haha, ik laat ze alle hoeken van de golfbaan zien. Maar ik heb ook nog wat donkere geheimen. Zo heb ik modeltreintjes in mijn kelder. Ach, soms is het beter om te vertellen dat je porno verzamelt…’
Lisa: ‘Ik ben verknocht aan mijn iPod. Het is de beste uitvinding ooit. Toen ik begon met schrijven moest het stil in huis zijn. Tegenwoordig schrijf ik het best met muziek op. Ik dacht “Het werkt voor Stephenie Meyer dus waarom niet voor mij”. Ik stel nu speellijsten samen voor inspiratie, maar dat is een beetje uit de hand gelopen. Ik ben soms zo met de muziek bezig dat ik vol inspiratie zit, maar er nog geen woord op papier terecht is gekomen. Daar moet ik nog een beetje de juiste dosering voor vinden, haha.’
Linwood: ‘Ik kan dat niet hoor. Schrijven met muziek aan. Ik ben echt wel een muziekliefhebber, maar het zijn voor mij twee aparte dingen.’
Lisa: ‘Ik schrijf nu 23 jaar. De eerste vijftien zonder muziek. En nu schrijf ik niet meer zonder. Geef jezelf nog twee jaar, Linwood, dan kun je het ook.’

Hoe ziet jullie schrijfproces eruit?
Linwood: ‘Ik werk ongeveer drie maanden aan de eerste versie. Als ik begin dan wil ik het ook afmaken. Dat komt waarschijnlijk doordat ik vele jaren bij de krant gewerkt heb. Daar moest het af. Het moest morgen in de krant staan. Ik ben tevreden als ik op een dag drieduizend woorden heb geschreven. Frustrerend is wel dat als ik klaar ben, dat het dan vaak nog zoveel maanden duurt voordat het boek er is. De column in de krant stond er de volgende dag in. Een dag later was hij weer vergeten…’
Lisa: ‘Ik schrijf ook een boek per jaar. Een groot deel van mijn tijd zit in internetresearch. Dan kom ik op duistere fora terecht waar je dan alles leest over hoe je het beste van een lijk af kunt komen. Ik weet zeker dat ik op een paar watch lists voorkom. Alleen dit stuk research kost me al zo drie maanden. En dan heb je nog mijn iPod-speellijsten voor inspiratie, haha... Ik schrijf ongeveer zes maanden, maar ben tussentijds ook bezig met het herschrijven van hoofdstukken.’

En waar komt jullie fascinatie voor de thriller vandaan?
Linwood: ‘Ik vind een plot zo belangrijk. De plot is het skelet van het verhaal. Ik zou nooit een zogenaamde literaire roman kunnen schrijven van 295 pagina’s waarin er eigenlijk niets gebeurt. Ik heb dat skelet nodig. Er moeten dingen gebeuren. En die dingen moeten gebeuren in een bepaalde volgorde. Dat is crime fiction.’
Lisa: ‘Ik ben dol op puzzelen. Ik kom uit een accountants gezin, met focus op getallen. We deden thuis zoveel spelletjes: met woorden, cijfers, je kon het zo gek niet bedenken. Puzzelen is dan ook een belangrijk ingrediënt van de misdaadliteratuur. Dat gecombineerd met een sterk personage maakt een thriller tot iets heel bijzonders.’

Vrees het ergste uit 2010 is het meest recente boek van Linwood Barclay in Nederlandse vertaling. Het werd door Crimezone beoordeeld met vier sterren.