Moët et Chandon? Ik dacht het niet!

De wereld digitaliseert zich suf, maar het is nog steeds zo dat je in het boekenvak ook altijd met één been in de horeca staat. In Spanje staan ze in het boekenvak met twéé benen in de horeca. En als je als buitenlandse boekenvakker Spanje bezoekt, komt je nooit meer úít die horeca.  

Dat begint al in de taxi. Het zou heel wel zo kunnen zijn dat er geen land ter wereld is waar je zo snel met een taxichauffeur in gesprek raakt over eten als in Spanje. Je hoeft maar te noemen dat je naar restaurant x moet of er komt een verhaal over eten, suggesties van gerechten die je zou moeten kiezen, de drank die daarbij hoort (namen en rugnummers), of hoe je überhaupt gerecht x, y of z het allerbeste kunt klaarmaken en laat dat hele restaurant verder maar zitten. De finesses van de Spaanse keuken worden vaak vanuit taxi’s de wereld over gestuurd.  

Het geval wilde dat we naar de uitreiking van de Premio Herralde moesten. De finalist, Manuel Moyano, zou daar zijn en die wilde ik graag leren kennen omdat we volgend jaar een roman van hem gaan uitgeven, Het imperium van Yegorov. Briljant leuke, korte roman over het bij toeval ontdekken van het levenselixer, al is het bij al die onsterfelijkheidskwesties vaak zo dat de prijs die er voor betaald moet worden, hoog is. En Yegorov in dit geval de lachende derde. Maar dat alles doet hier nu niet terzake.  

De taxichauffeur barstte acuut los in een enorm verhaal over arroz negro (zwarte rijst) die we zouden moeten eten daar en dat we er gekoelde cava bij moesten drinken. Let wel, gekoeld, niet koud. Een waarschuwend vingertje ging de lucht in. En nog veel belangrijker was het merk: Juvé i Camps. Of Bollinger. En wisten wij wel dat toen James Bond nog een gentleman was (namelijk Sean Connery), hij nog Dom Pérignon dronk en dat Bollinger zich pas later in de kijkerd speelde, toen Timothy Dalton het stokje overnam? Trouwens, hij had Sir Sean Connery ontmoet een keer, bij een golfbaan, dat wil zeggen, Sir Sean Connery liep voor zijn limousine langs en groette hem vriendelijk van een afstandje, dat telt toch als ontmoeting? Maar echt, van Moët et Chandon had hij helemaal zijn buik vol. In een vorig bestaan had hij dus jaren chique limousines gereden, naar Marbella en weer terug, en daarin lagen altijd dozen Moët et Chandon en hij kon het spul werkelijk niet meer zien. De naam alleen al, verbasterd tot machandón. Voor altijd verbonden aan de nouveaux riches van deze wereld die zich in limousines naar Marbella lieten rijden – waar destijds de meest corrupte burgemeester van Europa de scepter zwaaide.  

De discussie viel uit in het voordeel van Juvé i Camps, want dat is echt een uitstekende cava die je in Nederland helaas zo goed als niet vindt. En Sir Sean Connery kreeg evengoed nog wel een veeg uit de pan, want wat voor slijmbal ben je als je wél van de Britten de sir-titel accepteert en vervolgens stemt voor een onafhankelijk Schotland? Pfah!  

Na allerhartelijkst afscheid te hebben genomen werden we bij de prijsuitreiking onthaald op cava – ik durfde niet naar het merk te vragen – en volmaakte jamón de bellota, minihamburgertjes met een gekarameliseerd uitje op toast en ansjovis met stukjes geroosterde paprika … Ik dacht bij mezelf dat onze taxichauffeur beslist goedkeurend had geknikt.

Nelleke Geel