Rare jongens, die Amerikanen

Rare jongens, die Amerikanen  

Vanaf JFK naar Manhattan rijden per taxi is een merkwaardige aangelegenheid. In Amsterdam schamen we ons al jaren voor de bouwput die daar Centraal Station is (of was, het masterplan begint zich te manifesteren), maar dat is niet te vergelijken met het desolate landschap van beton en slechte wegen die je tegenkomt op weg naar de Big Apple. Een landschap dat men ook helemaal niet lijkt te willen aanpassen of verbeteren. Net als de straten in Manhattan niet werkelijk verbeterd worden. Steigers, ja, die vind je echt overal, er wordt altijd wel iets gebouwd of gerenoveerd of opgeknapt, maar de straten zijn openbaar en daar wordt het ineens lastig. Het relativeert enorm, wil ik maar zeggen, om weer eens vanaf JFK naar Manhattan te rijden.  

Zoals het idee van service in het hotel waar ik verblijf een interessant concept is: puur ontmoedigingsbeleid. Een hoekje achterin met koffie, wat muffins en een schaal bananen en appels, gevoegd bij een lounge waar je eigenlijk niet tegelijkertijd met een beker koffie en een papieren bordje met muffin en banaan kunt balanceren, want er zijn geen tafels, dus je komt een arm tekort. De tweede ochtend ga je haastig op zoek naar een ontbijtplek waar die derde arm niet nodig is. Probleem opgelost! Het briljante dakterras maakt alles meteen goed en is uitermate geschikt om een kleine 'drinks' bijeenkomst te organiseren met collega-uitgever Oscar van Lebowski. Drie vliegen in één klap: (nieuwe) mensen uit het vak ontmoeten, bijpraten met de scouts - waar het op beurzen nooit van komt - en op het dakterras bijkomen van de slopende hitte in een aangenaam briesje. Het scheelt ook zo weer vier of vijf separate afspraken overdag en dat is enorme winst, want in 2,5 dag kun je maar zoveel mensen zien. Efficiency is key.  

Tussendoor ('s nachts) – en toegegeven, omdat er toch sprake is van een lichte jetlag – is er tijd om e-mails te beantwoorden, de eerste proef van de najaarscatalogus te bekijken en van commentaar te voorzien en een blog te schrijven over de vreemde, wonderbaarlijke, bedwelmende wereld die New York heet. Altijd een feest en ook altijd een stad die ik heel gemakkelijk weer de rug kan toekeren! Maar eerst nog minstens twintig afspraken met auteurs, uitgevers en literair agenten om te praten over toekomstige manuscripten, nieuwe of oude auteurs, en de stand van de wereld in het algemeen. Ik blijf nog eventjes!

Nelleke Geel