Sarah Meuleman beantwoordt lezersvragen

Over De zes levens van Sophie :
Hannah en Sophie zijn twaalf en delen alles met elkaar. Als ze op een avond na een feest een nachtwandeling maken in de bossen, verdwijnt Sophie. Achttien jaar later woont Hannah in New York en schrijft societycolumns voor een groot modeblad. Ze besluit het roer om te gooien en een biografie te maken over beroemde vrouwelijke schrijvers wier levens opvallende parallellen vertonen - Agatha Christie, Barbara Follett, Virginia Woolf. Haar zoektocht naar de vrouwen roept vragen op die ze lang heeft verborgen: wat is er die nacht gebeurd met Sophie? Waarom heeft ze haar destijds laten gaan? Wat weet Hannah?

Désirée van der Heijden vroeg aan Sarah:

Agatha Christie, Barbara Follett, Virginia Woolf. Wat heeft je ertoe gebracht om juist deze drie auteurs te kiezen voor je boek?
"Het zijn drie auteurs die me van kinds af aan hebben geïnspireerd. Om hoe ze schreven, om wie ze waren. Maar eigenlijk moest het Hannah zijn die de schrijvers koos, via de schrijvers confronteert ze zichzelf met haar verleden. Ik wist al snel dat het auteurs zouden zijn die op een dag spoorloos verdwenen. Maar ook vrouwen die worstelden met de vragen waar Hannah mee worstelt. Opdat ze, als het ware, aan de hand van de drie schrijvers, haar eigen verleden durft te ontrafelen."

Ine van Erp:

Waarom heb je voor het cijfer 6 in de titel gekozen? Omdat Marc Dutroux uiteindelijk 6 meisjes heeft ontvoerd (de verdwijning van Sophie speelt in de jaren van Dutroux) of om een compleet andere reden?
"Nee, ik heb de link met de zes slachtoffers van Dutroux niet gelegd. De roman heeft bewust een cryptische titel en ik vind het mooi als lezers er iets uithalen dat ik zelf niet had bedacht. De titel is voor meerdere interpretaties vatbaar en ik kan ze helaas niet weggeven zonder de plot te verklappen. Maar misschien vertelt dit je al genoeg en kom je er met wat telwerk uit?"

Annelies Tielen:

Ligt het in België niet heel gevoelig om een fictief boek te schrijven waarin Belgisch schaamte omtrent de zaak Dutroux een rol speelt?
"Absoluut. Ik merk het aan de reacties. Soms ontroerend: een Vlaams meisje mailde me dat ze de angst en beklemming herkende in het boek omdat ze zelf twaalf was toen het schandaal speelde. Er is nog bar weinig geschreven over het effect van de periode Dutroux destijds op de bevolking, terwijl het een enorme invloed heeft gehad, zeker op kinderen. Ik geloof niet dat je een episode, hoe gruwelijk ook, ‘heilig’ moet maken door er niet over te praten. Het is juist belangrijk om ook die complexe gevoelens van schaamte, spijt en (on)schuld te vangen in verhalen."

Hedwig Geerts:

Wie is je grootste voorbeeld op schrijversgebied?
"Ik koos in het boek schrijfsters uit die me altijd hebben geïnspireerd: Agatha Christie om haar ingenieuze plots en de vrouw die ze was. Virginia om haar ongelooflijk mooie stijl. Barbara om haar poëtische en vrije kijk op het leven. Het was heerlijk om me in die voorbeelden te verdiepen en ze vervolgens in het boek tot personages te maken en als het ware even in hun huid te kruipen."

Nynke Koenen:

Wat heb je geleerd in het schrijfproces van dit boek dat je zal toepassen bij je volgende boek?
"Ik heb vooral geleerd hoe ik als schrijver het productiefst ben: werkend tussen het geroezemoes in kleine koffietentjes. Ik heb ervaren hoe ingewikkeld het is om een plot te smeden en hoe ongelooflijk leuk ik dat gepuzzel vind. In mijn volgende roman zal ik doorgaan met het verweven van feit en fictie en verschillende verhaallijnen. Daar liggen qua vorm nog zoveel speelse en spannende mogelijkheden die ik wil ontdekken."