Sarah Meuleman Boekenbal 2015: Camera’s, ruches en zelfmoordcreaturen

Camera’s, ruches en zelfmoordcreaturen

‘En, hoe voelt dat, je eerste Boekenbal?’

Zes ogen staren me vragend aan. Ik lach als een puber met kiespijn. Er zijn weinig dingen waarover je iets zinnigs kunt zeggen vóórdat je ze hebt meegemaakt. ‘Waar kijk je het meeste naar uit?’ Ik geneer me, omdat ik na jaren schrijven, opeens weer een groentje ben, een gup die blij mag zijn met haar eerste kaartje.

In Vogue vertel ik wat ik aantrek en antwoord op de hamvraag dat ik nieuwsgierig ben. Een interview dat ondanks weinig-om-het-lijf toch nu.nl haalt; want dat is de magie van het Boekenbal. Het gaat om het aura, de bombarie. Om de dresscode, de kledingstress. Ook hier, ik geef het toe.

Dit jaar, zo schreeuwt de uitnodiging: ‘Gala-la-la’. Waanzin en gala, een excuus voor elke outfit, zou je denken. Maar ik had me na de laatste punt van mijn debuut al getrakteerd op een roze jurk van een veel te duur Italiaans merk. Twee maanden hing het pronkstuk te wachten in mijn schrijfkamer: een juweeltje.

Alleen. Na twee maanden in de kamer samen voelt het splinternieuwe ding als een paar afgetrapte pantoffels; in geen enkel opzicht spannend genoeg voor de avond. Dus fiets ik een paar uur voor aanvang nog naar Laura Dolls, een vintage winkel vol jurken als meringue taartjes. Ik vind een enorme ritselrok met ruches, trek thuis een wit overhemd uit de kast, das erbij, klaar!

Ik word gevolgd door een camera die mijn eerste Boekenbal als debutant vastlegt. Dat zoiets de gup-status alleen nog maar benadrukt, bedenk ik me te laat. Pas wanneer ik geen meter verder kom omdat er steeds mensen tussen mij en de camera springen, krijg ik spijt. Twee stappen vooruit, stoppen. Twee stappen, stoppen. ‘Doe maar wat je altijd doet,’ zegt de cameravrouw.’ Maar er is geen altijd als je iets voor het eerst doet, en flink doorlopen is er met die rok niet bij.

Als een stofwolk hangt de Assepoester-outfit om me heen. Elke pas geplet door een nieuw paar schrijversschoenen. Twee stappen vooruit. Stoppen. ‘Sorry, kunt u even…?’ Onthouden: gala is geen gala op het Boekenbal, dat had ik als ingeburgerd Vlaamse moeten weten. Maar ja, cognitieve dissonantie en een zwak voor ritselrokken.

Aan de balustrades van de majestueuze Schouwburgtrap hangen slappe poppen alsof ze net een zelfmoordpoging hebben ondernomen, tussen kartonnen denkballonnen in primaire kleuren die nog het meeste weghebben van een schoolse overheidscampagne.

Trap op, het is druk in de gangen, vooral in de gangen. De grote ruimtes zijn haast leeg, op het treurige af. Hot spots: het stukje overloop tussen de eerste en de tweede etage, de traphoek waar Marc Marie Huijbregts en andere BN-ers hun zegje doen, en de desk met muntjes waar een caissiere aan een pinautomaat prutst terwijl aangeschoten schrijvers druk gebarend over haar balie hangen.

Ik beantwoord een paar vragen van de cameravrouw. ‘Mooi, zegt ze. ‘Zoals je daar zit als een verdwaald prinsesje.’ Dat was de druppel. Ik moet aan de gin, meteen, en feesten, dansen, nú. Ik neem afscheid van de camera, ritsel solo verder. De podiumvloer van de grote zaal is uitgelaten en stampvol. Oude hitjes, na vijfentwintig jaar Madonna weer luidkeels schreeuwen: ‘Like a Virgin!’

Drie uur later: één van de zelfmoordcreaturen van de balustrade vliegt over de dansvloer. Er wordt met de slappe pop gesjanst, geknuffeld en gesmeten. Voor ik het weet, heb ik de linkerschoen van de waanzinnige in mijn hand. Ik neem het muiltje mee naar huis: een souvenir, zo zeggen ze, hoort bij het Boekenbal.

In de vroege ochtend eindig ik in een taxi met de plastic linkerschoen en een leuke Belg. De ruches van mijn stofwolk hangen net wat dieper, de zoom is hard, ruikt naar zuur bier en is vanavond platgetrapt door tientallen schrijvers. En zo hoort het. Wég met alle verwaande Boekenbalveteranen: het was schitterend!

Sarah Meuleman

Over De zes levens van Sophie :
Hannah en Sophie zijn twaalf en delen alles met elkaar. Als ze op een avond na een feest een nachtwandeling maken in de bossen, verdwijnt Sophie. Achttien jaar later woont Hannah in New York en schrijft societycolumns voor een groot modeblad. Ze besluit het roer om te gooien en een biografie te maken over beroemde vrouwelijke schrijvers wier levens opvallende parallellen vertonen - Agatha Christie, Barbara Follett, Virginia Woolf. Haar zoektocht naar de vrouwen roept vragen op die ze lang heeft verborgen: wat is er die nacht gebeurd met Sophie? Waarom heeft ze haar destijds laten gaan? Wat weet Hannah?

Benieuwd naar dit boek? In samenwerking met Lebowski Publishers verloten we 5 exemplaren van De zes levens van Sophie. Doe mee met deze giveaway!