Stijn de Vries: 'Er kan nooit genoeg queerliteratuur zijn'
Stijn de Vries (1998) is fotograaf, presentator, journalist en schrijver. Voor Spuiten en slikken maakte hij de series Jong geleerd, nooit gedaan en Mooi, man. Met Duncan Tromp maakte hij de podcast Relnichten, hij interviewt voor Jongstof en schrijft voor onder andere Vogue en LINDA. In 2024 debuteerde hij met de roman Als de zon valt.
Gefeliciteerd met je nominatie, hoe vind je het om genomineerd te zijn voor het Regenboogboek van het jaar?
Ik vind het een ongekend grote eer, dat ik überhaupt op de longlist stond en nu zelfs op de shortlist. Als de zon valt is natuurlijk mijn debuutroman, dus ik voel me nog niet écht schrijver. Ik heb erge last van imposter syndrome. Dat ik met mijn eerste boek in aanmerking kom voor zo’n prijs, dat vind ik echt heel fijn.
Helpt deze nominatie dan ook een beetje voor dat imposter syndrome?
Het helpt een beetje, want blijkbaar vinden mensen het dus een goed boek. Het imposter syndrome wordt nu langzaam afgebrokkeld, maar het gaat nooit helemaal weg. Bij sommige dingen denk ik: 'joh, dat lukt allemaal wel en dat vind ik niet zo moeilijk', maar schrijven is echt een ambacht, dus dan is dat anders.
Wat betekent juist deze prijs voor je?
Heel veel, wat mij betreft kan er nooit genoeg queerliteratuur zijn, en het voelt ook echt als mijn missie om dat te blijven maken. Ik bedenk geen personages om ze geforceerd queer te maken, ik vind het eerder logisch dat ze queer zijn. Soms zeggen mensen 'oh alweer een queerboek, er zijn toch al een paar boeken met die thematiek?', dan denk ik: 'een paar van de ... hoeveel boeken die per jaar uitkomen? Doei!'. Representatie vind ik het allerbelangrijkst. Als ik daaraan kan meewerken, dan ben ik daar alleen maar blij mee.
Je bent nogal een duizendpoot, op het omslag van Als de zon valt prijkt bijvoorbeeld een foto die door jou is gemaakt. In welke vorm van maken voel jij je het meest vrij?
Ik denk dat dat schrijven is. Fotografie is uiteindelijk toch gekaderd, hoe creatief je ook kunt zijn. Je hebt vier randjes en daarin moet de foto staan. Met fantasie en woorden een hele wereld bouwen die nog niet bestaat, dat vind ik echt het allervetste. Ik voel me momenteel ook heel vrij in acteren, omdat ik dat nu nog aan het leren ben en merk: er kan heel veel. Alles wat je zegt en doet is een keuze, dat vind ik leuk en daarin lijkt het ook op schrijven.
Je deelt online wel eens mooie reacties van lezers en ook op Hebban zijn er allemaal mooie en positieve recensies. Wat betekent het voor jou om dat soort reacties te ontvangen?
Alles! Dat klinkt heel zweverig, maar dat is écht wat het voor me betekent. Het is geweldig te merken dat ik iets heb gemaakt waarin mensen zich kunnen herkennen en zien dat er meer mensen zoals zij bestaan. Toen ik opgroeide in Twente, waar verder niemand gay was, wist ik door representatie in de media dat ik niet alleen was. Nu krijg ik berichten van tieners die vertellen dat ze ook verliefd zijn en die advies vragen. Ik dacht Als de zon valt te schrijven voor jonge mensen, maar ik krijg ook reacties van mensen die pas op latere leeftijd uit de kast zijn gekomen en voor wie dit verhaal net zo dichtbij voelt. Al die berichten voelen als een gouden sticker op mijn werk.
En wat hoop je dat lezers dan meenemen uit Als de zon valt?
Als de zon valt is best wel grimmig, want ik ben een beetje wars van verhalen die gekunsteld vrolijk en mooi afgerond eindigen. Dat is niet wat ik wilde schrijven. Mijn boek heeft een meer open einde, je kunt dus zelf invullen hoe het afloopt. Ik hoop dat Als de zon valt dient als waarschuwing. Ik laat met mijn boek zien dat het loont om jezelf te zijn, om die drempel over te gaan en jezelf te worden, in plaats van een masker op te zetten en iemand anders pretenderen te zijn. Dat laatste is namelijk helemaal geen goed gevoel. Hopelijk zien lezers mijn boek als een pleidooi voor jezelf zijn.
Als de zon valt
Stijn de Vries
De omgeving van Alex en Omar zoekt weinig achter de vriendschap die ontstaat. Maar er is veel meer dan dat. Ze vinden zichzelf in de ander en in hun gedeelde onzekerheid over hun identiteit.
Regenboogboek van het Jaar
Voor de derde keer gaan we samen met queermagazine Winq op zoek naar hét Regenboogboek van het Jaar. De drie boeken op de shortlist zijn Als de zon valt van Stijn de Vries, Lentekind van Harmen van Liemt en Kleine gelukjes van Audrey Adelin. De winnaar wordt in aanloop naar Pride Amsterdam bekendgemaakt bij boekhandel Scheltema in Amsterdam op 30 juli.
