Thrillerschrijvers bloggen: Beren, zigeuners en slivovitsj (76)

Schrijven kan af en toe best eenzaam zijn (oké, soms ook niet, als de personages de hele dag in je hoofd tegen elkaar en jou kakelen), maar over het algemeen gaat het om jou en je computer. En aangezien partners, familie en vrienden ook andere dingen te doen hebben dan naar jou te luisteren, leek het Ingrid Oonincx en Anita Terpstra een goed idee om elkaar als klankbord te gebruiken. Leef mee met de ups en downs in hun schrijverschap en de opofferingen die ze ervoor doen. Maar lees ook over het plezier dat ze hebben in het schrijven en profiteer van de schrijftips die ze tussen neus en lippen door geven. | Een nieuwe blog iedere zaterdag in de oneven weken.

Of schrijvers vakantie hebben? Maar natuurlijk Anita, want waarom zou je 365 dagen per jaar doorwerken achter je saaie Hollandse werktafeltje terwijl je jezelf ook kan laten inspireren op een cruiseschip, tropisch all-inclusive resort, Italiaanse villa of een Frans chateau? Parasol opzetten, fijne zomerjurk aan, cocktail inschenken en typen maar.

Deze schrijver ging echter met een tent de Slowaakse bergen in. Zonder stroom en zonder butagaz. Hier waren geen cocktails, maar pivo’s en slivovitsj van de potraviny. Ook woonden er bruine beren en de rest van de familie van die ene avontuurlijke wolf die naar Nederland was geëmigreerd. We bezochten het kasteel waar de allereerste Nosferatu-film was opgenomen en bespiedden onze buren op de camping: drie grimmige kerels die elke dag, gekleed in camouflagekleding en uitgerust met een grote dolk, het woud ingingen om te jagen.

In de avonduren vergaten we dat we wannabe-vegetariërs waren en roosterden we vette worsten boven het kampvuur. Ook verworpen we wekenlang het idee van een douche omdat die toch koud zou zijn. (Wat wil je ook voor een schamele 12 euro per nacht?) In plaats daarvan sprongen we in het stuwmeer waarbij we de dronken waterscooterbestuurders ternauwernood konden ontwijken.

We beklommen hoge bergen, bezochten donkere grotten, liepen over boomstammen in wilde rivieren en balanceerden langs ijzingwekkende ravijnen. Daarbij stond ik doodsangsten uit vanwege mijn gezinsleden die dit alles nonchalant huppelend en vrolijk kletsend deden. We kregen een beeld van het erbarmelijke leven van de Roma-zigeuners die in krotten aan de randen van de dorpen woonden en desondanks toch goedgehumeurd bleven en we ontdekten al snel dat je op Poolse snelwegen ook rechts mocht inhalen.

Waarschijnlijk zullen bepaalde ingrediënten van deze vakantie binnen nu en tien jaar opduiken in een boek of blog. Zo gebeurde dat ook in Botsing. Hoofdpersoon Lisa krijgt in dat boek een paniekaanval als ze aan het hardlopen is in een donker bos. Dat kwam zo: tijdens een vakantie in de Rocky Mountains ging ik een stukje hardlopen. Na een half uur joggen drong tot me door dat ik al die tijd helemaal niemand was tegengekomen. Ik bedacht hoe enorm uitgestrekt het natuurgebied was en dat er in de afgelegen delen beren leefden. Had ik op de camping geen Bear Proof Container zien staan? Die dingen staan er natuurlijk niet voor niets. En was vorige zomer niet een hardloper aangevallen door een grizzlybeer? Ik heb nog nooit zo hard gerend als toen, op de terugweg naar de camping.

Zo’n ervaring komt meestal niet letterlijk op papier terecht. De anekdote wordt veranderd, aangepast aan de verhaallijn en uiteindelijk heeft het geheel nog weinig te maken met de echte gebeurtenis. Maar toch is het idee tijdens die vakantie ontstaan en dat geeft mij voldoende reden om elk jaar lekker lang op vakantie te gaan.

Anita, ik zag een boektrailer voor Overmand. Waarom heb je voor dit promotiemiddel gekozen en werkt het?