Thrillerschrijvers bloggen: Drank (88)

Schrijven kan af en toe best eenzaam zijn (oké, soms ook niet, als de personages de hele dag in je hoofd tegen elkaar en jou kakelen), maar over het algemeen gaat het om jou en je computer. En aangezien partners, familie en vrienden ook andere dingen te doen hebben dan naar jou te luisteren, leek het Ingrid Oonincx en Anita Terpstra een goed idee om elkaar als klankbord te gebruiken. Leef mee met de ups en downs in hun schrijverschap en de opofferingen die ze ervoor doen. Maar lees ook over het plezier dat ze hebben in het schrijven en profiteer van de schrijftips die ze tussen neus en lippen door geven. | Een nieuwe blog iedere zaterdag in de oneven weken.

Of ik tevreden ben over mijn boeken, Anita? Natuurlijk niet. Het had altijd veel beter gekund. Als ik soms genoeg moed verzameld heb om een boek van mezelf open te slaan, zie ik meteen fouten. Geen grote fouten, die zijn er in de redactierondes uitgehaald, maar van die venijnige rotfoutjes: zinnen die niet lekker lopen, overbodige bijvoeglijke naamwoorden, onnodige uitweidingen of gebeurtenissen die net iets te toevallig zijn. Meestal sla ik het boek na een paar bladzijden chagrijnig weer dicht.

Ik zie achteraf fouten die ik tijdens het schrijven niet zag. Dat betekent vast dat ik me ontwikkeld heb in mijn schrijverschap (hoera!). Of ben ik te kritisch op mezelf, voortkomend uit mijn onderdrukte pessimisme? Zo heb ik ooit bedacht dat Nickname mijn minst goede boek was. Bij een debuut moet je namelijk nog veel leren, dus heel onlogisch was die conclusie niet. Prima. Totdat ik van een vriendin hoorde dat ze het boek herlezen had en het goed vond. Huh? Verward ging ik googelen. Ik ontdekte dat Nickname nog steeds gelezen werd en positieve beoordelingen kreeg. Sommigen noemden het zelfs mijn beste boek. Jemig, wat moest ik daar nu weer van denken? Was ik gestart op mijn hoogtepunt en kon ik vanaf daar alleen maar dieper de afgrond in donderen? Mooi vooruitzicht. Maar het bijeffect was wel dat ik zelf ook weer wat trotser werd op mijn debuut.

Vorige maand verscheen er een boek over het opvallende drankgebruik van schrijvers. Ik begreep het meteen. Dat heeft ook te maken met het herlezen van eigen werk. Pas na een glas of twee (bij de zware gevallen vermoedelijk een fles of twee) gaat de criticus uit en de lezer aan. Pas dan kan het gebeuren dat ik plotseling een bladzijde of tien verder ben zonder me te ergeren aan die kleine dingen die me anders wel opvallen. Ik moet zeggen: het is een bijzondere ervaring om meegesleept te worden door je eigen boek. Helaas is de kater altijd dichtbij, want die verrassende wending is natuurlijk net wat minder spannend als je hem zelf bedacht hebt.

Al met al herlees ik mijn eigen boeken dus maar beter niet. Misschien dat ik er over een jaar of tien toe in staat ben, misschien gebeurt het nooit. Ik vraag me af of lezers dit verschijnsel ook kennen. Ik heb momenteel mijn favoriet van twintig jaar geleden, De verborgen geschiedenis van Donna Tartt, op mijn nachtkastje liggen om te herlezen, maar ik kom er niet goed doorheen. In de tussentijd heb ik wel vijf andere boeken gelezen. Herlees jij je favoriete boeken wel eens, Anita?