Column /
Thrillerschrijvers bloggen: Ramptoerist (70)
Ingrid: Voor mijn vierde thriller ben ik ouderwets naar de bibliotheek gegaan voor een dikke stapel boeken.
Heel knap dat je de wildernis zo goed hebt beschreven op basis van landkaarten en boeken Anita. Dat geeft het belang van research meteen aan. Je moet je onderwerp goed kennen wil je er overtuigend over kunnen schrijven. Tot nu toe heb ik de locaties in mijn boeken kunnen bezoeken. Sluipweg (najaar 2013) speelt zich deels af in de Ardennen, dus je begrijpt wel waar we heen gingen op vakantie.
Vriend en kinderen vinden het nareizen van mijn thrillerlocaties overigens geen enkel probleem. Ze beginnen hoogstens wat meewarig te lachen als ik ga ‘researchen’. Mijn onderzoek voor Sluipweg varieerde van een grondige bodemanalyse (is dit korstmos of sterretjesmos?) tot in het donker naspelen van een achtervolging door de donkere bossen van de Ardennen. Ik wil dan weten hoe het voelt, ruikt, proeft en vooral hoe het eruit ziet zodat ik het later zo beeldend mogelijk kan beschrijven.
Maar daar blijft het niet bij. Veel is testbaar. Je kunt bijvoorbeeld uitproberen hoe het voelt om met handen en voeten vastgebonden te zitten en of het fysiek mogelijk is om dan te ontsnappen (antwoord: nee). Je kunt ook zoals ik bij mijn debuut Nickname deed, gaan chatten onder de chatnaam van een van je hoofdpersonen (Blondie, ik was heel populair). Dialogen speel ik ook graag na, met verschillende stemmetjes. Daardoor hoor je onmiddellijk waar het wringt.
Een andere vorm van research is lezen. Voor mijn vierde thriller ben ik ouderwets naar de bibliotheek gegaan voor een dikke stapel boeken. Ik ben opgeleid als journalist en vind het heerlijk om diep in de materie te duiken. Je verrijkt je geest en bent beter voorbereid op het boek dat je gaat schrijven. In die thriller hoeven die feiten overigens niet allemaal terug te komen, maar de lezer moet wel geloven dat je weet waarover je schrijft. Nee ik vind researchen dus geen crime Anita. Ik vind het heerlijk. Als journalist ben je eraan gewend feiten te checken, zodat lezers niet geconfronteerd worden met fouten.
Maar er zitten wel grenzen aan dat researchen. Als thrillerschrijver heb je natuurlijk patent op scenes die het predicaat don’t try this at home verdienen. Bovendien heb ik vernomen dat je kunt rekenen op een bezoekje van de politie als je te veel googelt op het maken van bommen. Misschien geldt dat ook voor het te lang zoeken naar informatie over wapens of als je surft naar afbeeldingen van specifieke verwondingen, ongelukken of moorden. Soms voel ik me een verachtelijke ramptoerist als ik aan het researchen ben.
Je zou jezelf kunnen afvragen waarom wij eigenlijk schrijven over al die vreselijke dingen. Waarom kopen mensen thrillers? Er is toch al genoeg ellende op de wereld? Of zijn we eigenlijk een soort van dieren en ruiken we bloed onder dat dunne laagje beschaving?
Anita, wil jij daar eens een analyse op loslaten?
