Thrillerschrijvers bloggen: Thriller (86)

Anita vroeg me in haar vorige blog naar mijn schrijfvoornemen voor 2014. Daarover hoefde ik niet lang na te denken, want mijn voornemen is hetzelfde als vorig jaar: een bestseller schrijven. Ik heb ook al een plan bedacht waarmee het dit jaar wél gaat lukken. Het is eigenlijk heel eenvoudig. De autobiografische roman doet het momenteel goed in de bestsellerlijsten. Waarom zou dat niet ook gelden voor de autobiografische thriller?

Vanaf nu leef ik mijn leven als thriller.

Met een onbehaaglijk gevoel staar ik naar de wekker. Eerder zag ik het al 4.44 en 5.55 uur worden en nu wacht ik op de angstaanjagende getallenreeks die hier onvermijdelijk op zal volgen. Voordat het zover is, werpt een ander beest zich op me. Ik gil. Het monster klauwt zich aan me vast en gromt in mijn oor. Ik vecht me los, knip mijn leeslampje aan en kijk in de slaperige ogen van mijn jongste zoon. Voor de duizendste keer constateer ik dat hij helemaal niet op me lijkt. Wie kan me garanderen dat dit wezen mijn eigen vlees en bloed is? Tijdens de bevalling kunnen kwaadwillende geesten gebruik hebben gemaakt van mijn verwarring. Mensen zoals hij… Ik kijk naar de man die naast me slaapt. Wie is hij eigenlijk? En wie kan me garanderen dat hij echt naar zijn werk gaat als hij de deur uitstapt?

Stiekem ruik ik aan de bloedrode geleiachtige substantie op mijn boterham. Ik zou niet de eerste zijn die vergiftigd werd door haar huisgenoten. Daarna bereid ik me voor op de tocht naar mijn werk. Ik trek een bivakmuts diep over mijn oren en begeef me in het chaotische verkeer. Schichtig kijk ik om me heen. Ja hoor, daar is ‘rode jas’ weer en daar is ‘vrolijk lachend typje’ dat me soms zelfs tot op het schoolplein volgt. Ik negeer hun quasi-onschuldige groeten en fiets zo hard ik kan door.

Het gesprek valt stil zodra ik het kantoor binnenstap. Alweer verstoor ik een van hun geheime vergaderingen. Ze bereiden iets groots voor, een aanslag of een overval, daar ben ik nog niet uit. Laatst zag ik in de papierbak iets liggen over een conferentie. Ik twijfel of ik de deelnemers moet vertellen dat hun leven in gevaar is. Voor de zekerheid heb ik mijn vermoedens gelekt naar de pers, maar tot mijn verbazing doen ze er niets mee. Zelfs zij zitten in het complot.

De man in het huis schept een bord voor me vol, maar als hij even niet oplet, gooi ik de inhoud in mijn servet. Straks eet ik wel wat crackers. Na het eten trek ik me terug op mijn werkkamer. Snel draai ik de deur op slot. Ik moet nog even werken aan mijn thriller. Op de hal hoor ik voetstappen, een zware, hijgende ademhaling en gekras van nagels op de deur. Mijn hart bonst. Het is zover. Ik weet te veel.

Geërgerd sta ik op, draai de deur van het slot en kijk mijn partner boos aan. ‘Je bent te vroeg. Als we ooit die riante villa met zwembad willen hebben, zal je me nog even in leven moeten laten zodat ik het boek af kan schrijven sufferd.‘ Hij lacht schaapachtig, mompelt sorry en maakt aanstalten om te vertrekken. Maar net voordat hij zich omdraait zie ik iets vreemds oplichten in zijn ogen. Ik ril en duik weer achter mijn computer. Dit wordt een bestseller. Ik weet het zeker.

Anita, je bent al ver gevorderd met je vierde boek. Wanneer weet je dat een boek af is?