Thrillerschrijvers bloggen: Zevenvoudige moordenaar (54)

Of ik wel eens een crimineel heb ontmoet? Natuurlijk! Niet één, maar tien, nee honderd tegelijk. Denk je dat ik overdrijf Anita? Toch is dit echt waar. Ik zal het je uitleggen. Het gaat over een bepaalde periode uit mijn verleden.

Ik heb het over de gevangenis. Wees gerust, ik was geen draaideurcrimineel, maar bassiste in een meidenband. Net als schrijvers hebben ook muzikanten grote dromen, ambities en een enorme drive. Mijn rockband was van plan om de wereld te gaan veroveren. Om iedereen te overtuigen van ons kunnen waren we bereid overal op te treden.

We hadden redelijk wat aanvragen. Een categorie viel daarbij op: de gevangenissen. Die optredens werden opvallend goed betaald. Aanvankelijk aarzelden we. Hadden we hier wel trek in? Maar we deden het toch. Iedereen heeft recht op een verzetje, vergoelijkten we.

Gezellig werden die optredens in gevangenissen nooit. Na een strenge toegangscontrole moesten we opbouwen in kale kantines en spelen voor een weinig enthousiast publiek. Je zou denken dat de gedetineerden blij waren dat er wat gebeurde in hun saaie leven, maar dat was niet het geval. Meer dan eens zaten ze het hele optreden doodstil op hun stoelen naar ons te staren. Grote kans dat ze niet op onze harde rockmuziek afgekomen waren, maar op het label ‘meidenband’. Ook hebben we wel eens gedacht dat we door pesterige bewakers geboekt waren om de r&b boefjes extra te straffen. Het kwam er meestal op neer dat we een plichtmatige set afdraaiden en zoveel mogelijk oogcontact vermeden met onze criminele ‘fans’.

Pas achteraf hoorden we van de bewakers wie er in de zaal zaten. Onze aller-, allerengste ‘fan’ was een zevenvoudige moordenaar. Ook schrikken was het toen we ontdekten dat we hadden opgetreden voor een groep verkrachters die om duidelijke redenen apart werd gehouden van de rest van de gevangenen. Over het algemeen waren het geen frisse types, hoewel ik soms hoopte dat die ene lieve jongen met die zachte blik in zijn ogen door onze muziek het gevangenisleven wat beter kon verdragen. Zul je zien dat juist hij de zevenvoudige moordenaar was.

Nu hoop je natuurlijk dat je die mensen nooit tegenkomt in het echte leven. Toch is me dat een keer overkomen. Tijdens een optreden werd mijn aandacht getrokken door een grote, indrukwekkende man die alle touwtjes in handen had. Overduidelijk een bendeleider. Een half jaar later kwam ik hem tegen op straat. Hij hing met een aantal maten nonchalant tegen een muur, net als toen. Ik keek hem aan. Hij mij. Met bonzend hart liep ik door. Er gebeurde niets. Pas veel later besefte ik dat hij zich misschien nog meer opgelaten voelde door de situatie dan ik.

Volgende week komt tweevoudig Gouden Stropwinnaar Bram Dehouck gastbloggen. Hij gaat ons vertellen over een belangrijk voorwerp tijdens het schrijfproces.