Verhalen uit de boekhandel: toeval bestaat niet

Toeval bestaat niet.
Zeggen ze...

Toen ik bijna dertig jaar geleden vader werd van mijn dochter Linda, vertelde de dokter in het ziekenhuis dat haar voetje een klein beetje naar binnen was gedraaid. Niet ernstig, je zag er niets van, maar het was verstandig om het in de gaten te houden. Als ze in bad werd gedaan moesten we haar voetje een beetje masseren. Toen Linda eenmaal begon te lopen kregen wij het advies van de huisarts om speciale schoenen voor haar te kopen die extra ondersteuning boden. Wij merkten niets aan haar voetjes en ook de huisarts kon eigenlijk niets ontdekken maar de dokter in het ziekenhuis was nu eenmaal een specialist. Je neemt als ouder geen risico en dus gingen we op zoek naar licht ondersteunende kinderschoenen. De enige winkel in Almere hiervoor was toentertijd Adri Bax in Almere-Haven. Drie of vier keer per jaar gingen vader en dochter daarom met bus 1 vanuit Almere-Buiten naar de schoenenwinkel van Adri Bax voor controle en nieuwe schoenen. Linda vond het maar niets. Die wilde lakschoenen en hakken, maar moest daarentegen kiezen uit degelijke schoentjes zonder enige frivoliteit. Op de terugweg liepen wij dan langs de boekwinkel van Eric Dekter in de Marktstraat en kocht ik een boekje of een tijdschrift voor mijn dochter. "Je hebt dan misschien lelijke schoenen, maar in ieder geval wel de nieuwe Bobo."

Toen ik zo’n zevenentwintig jaar geleden manager werd van de drie boekwinkels van AKO op het Centraal Station van Amsterdam, moest ik in mijn derde jaar plotseling het vakdiploma voor de boekwinkel halen. Een papiertje dat toen nodig was om boeken boven de twintig gulden en boekenbonnen te kunnen verkopen. Aangezien AKO een grote organisatie is en ik al in het bezit was van mijn middenstandsdiploma, was het niet nodig om de hele cursus te doen maar voldeed het om deelcursussen te doen. Eerst op de Frederik Muller Academie in Amsterdam, maar als snel op de Oostelijke Handelskade waar AKO haar kantoren had. De lessen die ik daar kreeg werden gegeven door Eric Dekter, boekhandelaar in Almere-Haven. Voor mij een bekend gezicht, aangezien ik drie of vier keer per jaar in zijn winkel kwam. Nooit merkte ik van zijn kant enige vorm van herkenning maar de lessen die hij gaf waren zeer interessant. Dekter bleek behalve een prima boekhandelaar ook een uitstekende leraar te zijn.

Toeval bestaat dus niet.
Zeggen ze...

Eind 2013 nam ik de voormalige winkel van Eric Dekter in Almere-Haven over. Mijn dochter was inmiddels 27 jaar en ik was al zeker twintig jaar niet meer in het centrum van Haven geweest. Of zelfs maar in de buurt. Toen ik er – ergens in maart van dat jaar - ging kijken ter voorbereiding op de gesprekken met The Read Shop vond ik dat er erg weinig was veranderd. Er was geen boekhandel Dekter meer, het was nu een Plantage boekwinkel van de familie van Rijn, maar de schoenenwinkel van Adri Bax zat er nog steeds. Ik kon Linda en mij er nog bijna naar binnen zien lopen. Zo kort leek het allemaal geleden. Nog voor mijn winkel officieel open was, kreeg ik al bezoek van Eric Dekter. Snel een hand schudden en een welgemeende gelukwens in ontvangst genomen. Hij was erg blij dat wij Simon hadden overgenomen. Inmiddels zijn Hanneke en Eric Dekter vaste klant in mijn winkel en maken wij zeer regelmatig een praatje en kan ik altijd een beroep op ze doen om mee te denken over de winkel. Hetzelfde geldt ook voor Adri Bax, een halve legende in Almere-Haven met klanten die uit alle windstreken voor hem en zijn kennis naar Almere-Haven komen. Vanaf de eerste dag heb ik een goed contact met hem. Hoewel ik nog altijd een keer de belofte moet inlossen om een kopje koffie bij hem te komen drinken. In mijn winkel zien wij elkaar regelmatig en praten dan over de winkels, over het winkelcentrum en over de handel op zich. Adri kan zich mij en mijn dochter niet meer voor de geest halen en ook de orthopedische schoenen zitten niet meer in zijn assortiment. In mijn beleving is hij echter – net als het centrum van Almere-Haven - niet zo heel veel veranderd.

Toen Simon de afgelopen zomer drie weken met vakantie ging hebben Astrid en ik geen vervanger aangenomen. Op de dagen dat het iets drukker was, kwam Linda ons helpen. Zo stond ik een aantal dagen samen met mijn dochter in de winkel. Achter de kassa. Bij de postbalie. Voor mij waren dat geweldige momenten, iets om met plezier en trots op terug te kijken. Ook zij kan zich de busritten naar Almere-Haven nog voor de geest halen. Ook al was ze toen nog erg jong. Nog altijd een beetje verbolgen over het feit dat ze de mooie schoenen in de winkel van Adri Bax wel mocht bekijken, maar alleen maar mocht kiezen uit de oerdegelijke en vrij saaie exemplaren.

Ze heeft nu de schade wel weer ingehaald. Ze stond in de winkel en achter de kassa met mooie en zeer modieuze laarzen. Adri Bax kwam op die dagen helaas niet even voorbij.

Ik heb tijdens de dagen dat Linda bij mij in de winkel stond ook geen Bobo voor haar gekocht. Voor mij mocht het de pret echter niet drukken.

(c) Cartoon: Jeff Stahler

Echo Park van Michael Connelly

Een paar maanden geleden heb ik het eerste seizoen gezien van de Amerikaanse – en door Amazon geproduceerde – televisieserie over Harry Bosch, de eigenzinnige politierechercheur uit de boeken van Michael Connelly. Ik ben fan vanaf het eerste boek en heb alle delen in mijn boekenkast staan. Het eerste seizoen van de televisieserie is de bewerking van de boeken Stad der Beenderen, Echo Park en Betonblond, het eerste boek dat ik van Connelly las. Als leestip kan ik bijna alle boeken van Michael Connelly wel noemen en zeker die over Harry Bosch, maar het in 2006 Echo Park heeft wel een streepje voor op veel andere delen. Ongemeen spannend, veel plotwendingen, en een rechercheur die de randjes van de wet en het toelaatbare opzoekt en zelfs behoorlijk weet op te rekken. Het resulteert in een ongemeen spannend boek over een politieman die ook in de televisieserie op adembenemende wijze wordt neergezet.

Meer columns van Eric Herni lees je hier.