Wie is de mol?

Het begon er al mee dat ik de helft van de kandidaten niet kende. Wat zeg ik, meer dan de helft. Eigenlijk kende ik alleen Cecile Narinx en Ellie Lust, de onvermoeibare woordvoerder van de Amsterdamse politie. Een strakke dame, ik houd er wel van, die op twitter meteen werd weggezet als ‘dominant’. En dat was niet positief bedoeld.

Met veel tromgeroffel werd de locatie waar het spel zich zou afspelen bekendgemaakt: de Dominicaanse republiek. Ongerepte stranden, mooie steden en een vriendelijke bevolking kwamen in beeld, een TUI-reclame zonder monster, en doorrrrr gingen we, want daar was de eerste opdracht al: in een metro vol met reizigers moesten de kandidaten een envelop openmaken en vervolgens de opdracht die erin zat uitvoeren. Dat alles was gefilmd, hectische toestanden want we bevonden ons in een volle metro met rondrennende kandidaten en op z’n minst twee camera’s en dus twee cameramannen (dat zag ik aan het verspringen van camerastandpunt). En het was al zo vol in de coupés! Ik kreeg het plaatsvervangend benauwd. De opdrachten van de kandidaten varieerden: zoek tien mensen met petjes en neem die mee naar het eindpunt van de metro, of vind vier mannen met baard, of zoek twee mensen met dezelfde leeftijd als jezelf.

Goed, het eind van het liedje was dat niet iedereen de eerste opdracht succesvol had volbracht, maar dat de ploeg desalniettemin geld had verdiend omdat een van de kandidaten correct voorspeld had dat het niet zou lukken; dat was de opdracht van een van de deelnemers: zou het alle leden van de ploeg al dan niet lukken om hun opdracht te vervullen. Hij zei dat het níét zou lukken en dat had hij goed ingeschat. Hij redde iedereen alsnog, en het geld was binnen.

Ik kon niet anders dan met verbazing naar het schouwspel kijken. En toen moesten de speculaties nog beginnen. Want dat hoort ook bij het programma: de kandidaten vertellen in korte videoselfie-achtige boodschappen wat ze wel niet allemaal vreselijk verdacht vinden. Zij had niet haar best gedaan in de metro, het was toch wel raar dat hij… en zij had zich aangeboden met haar gelakte nagels maar lokte ze hem daarmee juist niet in de val ?

Dit was nog voordat er een grote driehoek over zand moest worden gesleept en er kandidaten af zouden vallen maar we wisten niet wie, want de kandidaten stonden dan wel in een bepaalde volgorde op het bord – waarmee duidelijk was wie in de gevarenzone zat – maar misschien werd de volgorde van kandidaten wel omgedraaid! Dat hing af van welke houten plankje (rood of groen) Art Rooijakkers trok – en jawel het werd omgedraaid! Hij trok rood! Maar dat betekende trouwens nog steeds niet dat er iemand zou afvallen in deze aflevering, want dat hing uiteindelijk af van… Ben je er nog?

Ik begreep er NIETS van. Het maakte mij werkelijk geen donder uit wat voor plankje Art ging trekken, rood of groen, want het maakte me ook helemaal niets uit wie er af zou vallen in de totale heksenketel van zogenaamde aanwijzingen. Als iemand niet juichte omdat er geld was verdiend (en de opdracht van de mol is, zo begreep ik, om te zorgen dat er zo weinig mogelijk geld wordt verdiend) dan kon dat natuurlijk heel goed betekenen dat iemand die niet de mol is je op een dwaalspoor wil brengen. Of iemand die wel de mol is kan je op deze manier óók op een dwaalspoor zetten door iets te doen wat een mol eigenlijk als ie slim is niet zou moeten doen: nl. niet juichen! Maar ja, het is misschien wel nog slimmer om als mol niet te juichen, want dan doe je iets wat je eigenlijk niet zou moeten doen, en toch doe je het, dus… (Ben je er nog?)

Ofwel: alles kan alles betekenen en I couldn’t care less.

Wat me brengt op het onderwerp van deze column: geloofwaardigheid.

Een manuscript dat de methode van Wie is de mol zou gebruiken om een verhaal te vertellen, zou bij mij door een totaal gebrek aan geloofwaardigheid stranden.

Volgende gedachte: maar er keken meer dan 2 miljoen mensen naar deze eerste aflevering, en de mol-app crashte vanwege overbelasting.

Food for thought in het nieuwe jaar.


Lettertype werkt al jarenlang als schrijver, freelance redacteur en promotor voor uitgeverijen. Met de nodige zelfspot en een kritische blik bekijkt ze de boekenwereld en de rol die ze daarin speelt. Op Hebban deelt ze zowel de voor- als de nadelen van freelancen.

Meer columns van Lettertype lees je hier.