Wij houden vol

Wij houden vol

Nu het moment van 70 jaar bevrijding alweer enkele dagen achter ons ligt, komt het volgende jubileum alweer om de hoek kijken: het is 75 jaar geleden dat de Tweede Wereldoorlog in Nederland is begonnen.

Op 10 mei vielen de Duitsers binnen, op 14 mei bombardeerden ze het centrum van Rotterdam. Een dag later gaf Nederland zich over. Zo hebben we elk jaar een hele aparte cyclus van herinneringen aan het begin van vrede én aan het uitbreken van oorlog.

Deze week ontving ik een e-mail van een lezeres van mijn boek, of beter gezegd een luisteraar van mijn boek. Er is onlangs namelijk een audioversie beschikbaar gekomen voor mensen met een leesbeperking. Zelf heb ik het audioboek nog niet kunnen beluisteren, dus ik was blij verrast met de e-mail die deze mevrouw mij stuurde met daarin de mededeling dat de luisterroman haar uitstekend was bevallen. Ze liet me ook weten dat ze tijdens 4 en 5 mei heeft stilgestaan bij de thema’s die in mijn roman naar voren komen. Voor mij als schrijver is dat natuurlijk bijzonder om terug te horen.

Nadat ik haar geantwoord had, stuurde ze me een e-mail terug met wat er in haar familie heeft afgespeeld tijdens de oorlog. Ook vertelde ze me dat ze zelf volledig blind is. Toch maakte ik uit haar schrijven op dat het haar lukt om te lezen, te werken, te fietsen op een tandem en om te internetten en te e-mailen.

Ik kan je zeggen dat ik enorm onder de indruk ben van deze vrouw die ondanks haar fysieke beperking op een bewonderingswaardige manier haar leven invult. Ze kijkt naar haar mogelijkheden, niet naar haar beperkingen.

Ook de mensen die getekend zijn door de oorlog, of de generaties daarna omdat hun (groot)ouders beschadigd zijn, hebben in veel gevallen het beste van hun leven weten te maken. Ik vind dat ontzettend knap.

Het oude centrum van Rotterdam lag in puin na het bommentapijt op 14 mei, dat 900 mensen het leven kostte. Rotterdam kreeg in 1943 nóg een klap te verwerken toen een geallieerd vergissingsbombardement vele huizen met de grond gelijk maakte en 400 levens eiste. In 1944 kwam daar nog eens de hongerwinter overheen. Maar na de oorlog herrees Rotterdam uit de as. Niet door een wonder, maar door mensen die hun mouwen opstroopten en vooruit keken, ondanks de littekens die ze met zich meedroegen. Oftewel: Wij zijn Rotterdammers, wij  houden vol.

Ik denk dat het een van de belangrijkste lessen is die we in deze tijd kunnen leren van de slachtoffers van de oorlog.

Als ik de volgende keer het gevoel heb dat ik ergens niet mee verder kom, of dat wil opgeven, dan denk ik aan Rotterdam. En aan de lezeres die niet kan zien, maar alles kan.  
 
//  Het volgende boek dat ik wil gaan lezen is die van Anthony Doerr getiteld All the light we can not see, in het Nederlands vertaald als Als je het licht niet kunnen zien. Het schijnt een prachtige roman te zijn die zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog over een 12-jarig meisje dat blind is. Ik heb de luisteraar van mijn boek ook geïnformeerd over de roman van Doerr.

Ook wil ik De lege stad van Simone van der Vlugt gaan lezen. Een historische roman over de pasgetrouwde Katja met het bombardement op Rotterdam als pijnlijk keerpunt in het verhaal. //

Dit was alweer mijn laatste column over de Tweede Wereldoorlog hier op Hebban. Iedereen die heeft meegelezen wil ik van harte bedanken en mocht je mijn roman nog niet hebben gelezen, ik hoop uiteraard dat je dat alsnog zult doen.

Wat is jouw volgende boek over de Tweede Wereldoorlog?

Elmer den Braber      

Lees meer over Elmer en zijn boek hier op Hebban en op www.elmerdenbraber.nl
Elmers eerdere columns lees je hier.

Benieuwd naar deze roman? We verloten nog één exemplaar van Mijn vader was een NSB'er. Doe mee met de giveaway!