Wijn, tisana de maría en een roman

Dus nu heb ik besloten elke week een stukje te schrijven en ik mag toch hópen dat ik daar geen reuze spijt van krijg. Maar er is eigenlijk zoveel te vertellen over het werk achter de schermen van het boek dat de klant in de winkel te zien krijgt, jammer om daar niets mee te doen. Materiaal genoeg, nu de discipline nog.

Zo was ik zeer onlangs bij een schrijver te gast in Porrera, een dorp van vierhonderd zielen op een slordige 130 kilometer van Barcelona vandaan, in de Priorat. Een wijngebied van oorsprong – vroeger hadden ze hier een wijn waarvan je na één glaasje een paarse mond en tanden kreeg. Vervolgens bloedde het gebied bijna dood nadat de allesverslindende filoxera er had huisgehouden onder de wijnstokken. Hazelnoot- en amandelbomen kwamen er voor in de plaats. Ook fijn, maar je maakt er geen wijn van.

De schrijver, die zijn fortuin heeft verdiend in de muziek, nam geen genoegen met deze achteruitgang en inmiddels levert hij alweer een aantal jaren tot in New York zijn top end wijnen. En passant heeft iedereen in het dorp weer werk. Bij de lunch dronken we de Embruix, wat in het Catalaans zoveel wil zeggen als ‘behekst’ en dat is niets teveel gezegd. Niks paarse mond, niks omvallen na één glas, een prachtige wijn bij het gestoofde, ecologische vrije-uitloopkippenpootje. De rondleiding door de bodega kregen we daarna, wat een feest om al die rijen mooie tonnen te zien liggen onder van die simpele arcadebogen! In een volgend leven ga ik beslist iets met wijn doen.

Maar een veel beter bewaard geheim is toch wel dat de dorpsbewoners al heel lang on the side marihuana verbouwen voor huis-, tuin- en keukengebruik. Het was de schrijver opgevallen dat ook mensen op leeftijd daar zo luchtigjes de steile straatjes omhoog stiefelden. Fumar un porro betekent een stickie roken en Porrera levert de beste ingrediënten, heel logisch eigenlijk. Al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat er vooral vaak thee van wordt gezet, tisana de maría. Smaakte goed, een beetje zoals kamillethee, en ik verbeeld me dat ik nu werkelijk minder verkouden ben.

Tussen de bedrijven door hebben we uiteraard gesproken over zijn vorig leven als zanger, over zijn roman en over de plannen voor volgend jaar met De drie Maria’s van La Principal, want hoe leuk is het niet om met een paar journalisten en boekverkopers daar neer te strijken voor een dagje om naast een interview met de schrijver ook de omgeving te kunnen zien, de wijn te kunnen proeven? In zijn roman neemt het wijn maken een belangrijke plaats in, de afgelegenheid van het dorp word je pas duidelijk als je er zelf rondloopt en je ter plekke probeert voor te stellen hoe dat pakweg vijftig, zestig jaar eerder moet zijn geweest. Pas als je de gewone huisjes ziet en dan het hoofdhuis waar de rijke familie van de drie Maria’s uit de roman woonde, begin je te zien wat een enorm standsverschil er moet zijn geweest. Pobles perduts, verloren dorpjes die hele werelden in zich herbergen en nog maar amper de moderne tijd in zijn gestapt. De schrijver heeft het prachtig opgetekend, volgend jaar vertel ik meer. Ondertussen heb ik mijn hart verpand aan Porrera, zijn wijnen en zijn tisana de maría.
Ik moet snel terug.

Nelleke Geel