Blogpost:
Ate Vegter
1096 Wie vlucht en wie blijft
Het derde deel van de Napolitaanse romancyclus van Elena Ferrante is mogelijk nog mooier dan de eerste twee delen. Het is in ieder geval dikker. Het gaat opnieuw over de vriendinnen Elena Greco en Lila Cerullo. De oorspronkelijke Italiaanse titel is Storia di chi fuge e di chi resta, het verhaal van wie vlucht en wie blijft. Het gaat altijd om het verhaal bij Ferrante, maar het is wel de vraag wie er blijft en wie er vlucht.
Zoals je in het eerste deel steeds denkt dat Lila de geniale vriendin is, maar uiteindelijk Elena zo wordt omschreven en zoals het in deel twee, De nieuwe achternaam, gaat om de nieuwe achternaam van de getrouwde Lila, maar veel meer nog om de nieuwe achternaam van Elena Greco als schrijfster, zo doemt deze vraag ook op in het derde deel. Lila blijft in Napels en Elena verhuist naat Florence, maar dat is alleen nog maar het eenvoudige antwoord.
De ondertitel van dit deel is Vroege volwassenheid en dat is precies de periode in hun beider levens waar het over gaat. Ze gaan trouwen en krijgen kinderen. Ze verliezen elkaar uit het oog, maar nooit uit het hart. Hoe groter de afstand hoe meer ze elkaaar voelen, zou je kunnen zeggen. Werk en huwelijk zijn voor beiden heel turbulent, en dat is nog een understatement.
Toch is volgens mij de kracht van de boeken van Ferrante niet per se het heftige verhaal. Het is veel meer haar vermogen om op uiterst subtiele wijze gevoelens te omschrijven en meer nog, om juist dat op te schrijven wat niemand zegt. Het boek wemelt ervan. Ik lees vaak met een pen en streep dan af en toe wat aan. De boeken van Ferrante staan vol met streepjes en uitroeptekens.
Verder is het opmerkelijk dat Elena Greco een korte studie schrijft over de fabricatie van de vrouw door de man, oftewel over hoe mannen vrouwen neerzetten in de kunst en de literatuur. Dat is vermeldenswaardig, wanneer je bedenkt dat Elena Ferrante als schrijfster zich schuildhoudt achter haar naam en dat het zeer waarschijnlijk een man is. Een man die een vrouw maakt, die schrijft over een vrouw die schrijft over hoe mannen vrouwen maken.
Nou ja, ook zonder al deze bespiegelingen kun je van harte genieten van dit prachtige boek. O ja, wij kijken op Netflix nu ook naar de serie Gomorra, een heel ander verhaal, maar het speelt in diezelfde stad Napels. Heel erg leuk om de taal te horen en de Vesuvius regelmatig op de achtergrond te zien. Je begrijpt dan de emotionele uitbarstingen van die Napolitanen ook wat beter.
Ate Vegter, 17 juli 2018
www.atevegter.wordpress.com
www.atevegter.wordpress.com/2018/07/17/1096
