Blogpost:
LeenRaats
Bijzonder
Raymond had nog nooit iets bijzonders gedaan. Zijn hele leven, dat ondertussen ruim tweeënzestig jaar duurde, was een aaneenschakeling geweest van normale activiteiten. Inwisselbare dagen in saaie weken in jaren waarin nooit iets opzienbarends gebeurde. Dat vond Raymond prima. Als hem toch iets overkwam dat het navertellen waard was, dan gebeurde dat ondanks en zeker niet dankzij hem.
‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg!’ zei zijn moeder zaliger altijd. Een goede raad die tegenwoordig niemand nog ter harte nam. Mensen deden om ter gekst. Ze gooiden hun hele privéleven te grabbel op internet en leuterden in het openbaar over hun bizarre seksleven. Ook op tv zag je enkel nog extreme dingen. Drugsdealers. Modellen met anorexia. Vrouwen met mannenkapsels. Wanneer was abnormaal de norm geworden?
Raymond slofte op zijn geruite pantoffels naar de woonkamer, waar hij de tafel dekte met de goede servetten. Het was immers de eerste keer dat hij en zijn dochter samen aten sinds ze een jaar geleden naar Ecuador vertrok om daar vrijwilligerswerk te doen. Ze was nog maar een paar uur in het land en sprak al over terug gaan. Ecuador was alles wat Raymond niet was. Ecuador was bijzonder.
(c) Leen Raats
Lees verder op mijn site