Blogpost:
Istvan Kops
Boekenreeksen
Reacher schatte zijn kansen in. Hij diende niet alleen rekening te houden met de tot de tanden bewapende man die voor hem stond, vanuit zijn ooghoeken zag hij dat minimaal twee vijandelijke schutters op grotere afstand verdekt stonden opgesteld. Die drie man waren voor Reacher geen al te lastig obstakel, hij schatte in dat hij niet meer dan een halve seconde voor de eerste man nodig had, de tweede en de derde sluipschutter zou hij met één schot uit kunnen schakelen, maar die helikopter met boordkanonnen die een eindje achter hem vlak boven de grond hooverde zou wellicht een lastiger obstakel voor hem kunnen vormen. Vooralsnog maakte hij zich echter nog niet al te veel zorgen. Bovendien had hij een afspraak te halen met een prachtige blonde vrouw in de cafetaria aan het einde van de straat. Hij keek al erg vooruit naar een leuke romantische avond. Wat was het leven toch af en toe mooi...
Reacher keek de man tegenover hem met een laconieke blik aan. Sneller dan de bliksem trok hij zijn pistool en schoot de man tegenover hem neer. Nog terwijl de man ter aarde neerstortte sprong Reacher met een katachtige beweging over hem heen. In de sprong draaide hij zich koelbloedig opzij en loste zijn volgende schot, daarbij zijn volgende twee tegenstanders uitschakelend. Precies op de plek waar Reacher neerkwam lag zijn reserve-bazooka die hij met een vloeiende beweging in zijn arm nam. De helikopterpiloot keek met open mond naar het tafereel dat zich voor hem voltrok en zag de bazooka zijn kant uitdraaien met daarachter een grimmig kijkende Reacher.
'Oh shit, oh shit, oh shit!!!! waren zijn laatste gedachten.
De helikopter spatte door de voltreffer uit elkaar. Een rode vuurstorm trok door de straat, waarbij de vlammen aan het jasje van Reacher likten. Hij gooide deze met een achteloos gebaar van zich af en liep weg. Hij had een date te halen en vrouwen moest je niet laten wachten. Zeker niet zo'n prachtexemplaar.
Uiteraard karikaturiseer ik nu een beetje, maar er zit een constante snelheid in de verhalen zonder eigenlijk enige psychologische diepgang. Pas het plot een beetje aan en je hebt een nieuwe aflevering. En toch... toch werkt het kennelijk. Niet elke reeks werkt natuurlijk helemaal op dezelfde manier. Een soort anti-pool van de schrijver van Jack Reacher, Lee Child, is voor mij Henning Mankell, die met zijn Wallander natuurlijk ook een vaste reekspersonage had. Bij hem had je alleen wel het idee dat het veel meer boeken waren die op zichzelf stonden, al begon de maatschappijkritische context me op een gegeven moment ook wel wat tegen te staan. Ik heb me uit pure ballorigheid wel eens afgevraagd wat een co-auteurschap voor het Reacher-personage zou hebben betekend en kwam ongeveer op het volgende uit:
Reacher keek om zich heen en het werd hem zwaar te moede. De man voor hem was niet alleen tot de tanden toe bewapend, het zag er naar uit dat hij geen moment zou aarzelen om zijn wapens te gebruiken. Reacher slaakte een diepe zucht. Zou het dan hier allemaal eindigen? Zijn hele leven flitste langs hem heen. Wat had hij nou helemaal bereikt? Een zwervend bestaan zonder vast adres. Geen mensen die van hem hielden, niemand die hem zou missen als hij tegen die ene fatale kogel aan zou lopen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de man tegenover hem gezelschap had opgetrommeld, twee mannen die zich verdekt op enige afstand hadden opgesteld. Reacher wist dat hij voor hetere vuren had gestaan, maar hij merkte dat hij daarvoor diep in zijn geheugen moest graven. Dit overkwam hem de laatste tijd wel vaker. Al die eindeloze trektochten hadden niet alleen een beetje van zijn ziel weggenomen, zijn geheugen liet hem de laatste tijd ook steeds vaker in de steek. Al die mensen die hij had ontmoet op al zijn reizen bleken de laatste tijd niet meer dan vage schimmen uit een gelukkiger verleden die hem vanaf een afstand verwijtend leken aan te kijken.
Reacher werd bang als hij daaraan dacht, hij had het idee dat bij elke vergeten herinnering een stukje van hemzelf werd weggenomen, alsof hij daardoor minder menselijk werd. Hij keek om zich heen terwijl er een trieste huivering door hem heen trok. Het weer was inmiddels drastisch omgeslagen. Het was alsof de weergoden een sombere vooraankondiging deden. Donkere wolkflarden trokken dreigende, snel zich verplaatsende schaduwen over de lengte van de dorpsstraat. Hij keek de wolken na en zijn blik bleef hangen bij de cafetaria aan het einde van de straat. Daar zat een vrouw. Zij was wellicht zijn laatste kans op redding. Reacher was niet religieus ingesteld, maar hij bad met zijn hele ziel dat zij hem de nodige rust en geborgenheid kon geven na zijn nimmer aflatende strijd tegen zijn innerlijke demonen. Achter hem klonk een donderend geraas. Met sombere voorgevoelens draaide Reacher zich om. Hij zag een helikopter vlak boven straat hangen, een gigantische libelle van dodelijk staal.
Ik heb nu de boekenreeks van CJ Box ontdekt met een parkwachter in de hoofdrol en waarbij de actie plaatsvindt op de grens van Montana en Idaho. Voorlopig ben ik erg enthousiast. Mij benieuwen hoe lang dat gaat duren.
