Blogpost:
bertram
Clubliefde
En toen begon het wachten.
In 1992 vertrok ik naar Amerika om daar een jaar lang Nederlands te gaan geven aan een universiteit aldaar. Ik zou soms bijna zelf vergeten hoe lang geleden dat is, en hoe ver weg, maar als ik die afstand weer wil voelen, hoef ik maar te denken aan de schok die ik voelde toen bleek dat Amerikaanse kranten op maandag niet een klein hoekje hadden met de voetbaluitslagen van de Nederlandse. Ik bleef op de hoogte via de telefoon, en via brieven – en omdat de productiefste van mijn corresponderende vrienden graag grappig wilde zijn, kon ik zijn wedstrijdverslagen lang niet altijd serieus nemen.Ik werd op de hoogte gehouden door een vriend met wie ik ook een partij correspondentieschaak speelde dat jaar, ook een trouw Feyenoordfan, en die was te vertrouwen, maar hij dacht lang na over zijn zetten. Ik kwam terug in de zomer, een week of 5 na de kampioenschapwedstrijd.
En toen begon het wachten.
Na enkele jaren was ik er zeker van dat mijn verblijf in het buitenland aan het succes van Feyenoord had bijgedragen, en ik vertrok voor een halfjaar wederom naar Amerika, ditmaal om er te gaan studeren. Er was al wel het nodige veranderd; ik had e-mail, en op internet was er een website met Teletekst, dus voor belangrijke wedstrijden ging ik naar computerleerzalen om het scoreverloop te kunnen volgen. Ik herinner me heel goed de Europacupwedstrijd: Español-Feyenoord die Feyenoord met 0-3 won. Ik kon de grijze letters op het zwarte scherm niet geloven en belde naar Nederland om de rest van de wedstrijd via de telefoon, met het geluid van tv-commentaar te volgen. Het was echt waar.
Ook in de competitie ging Feyenoord voortvarend van start, maar werd geen kampioen. Ik was halverwege het seizoen thuis gekomen. PSV werd kampioen. Ajax won dat jaar de Europa Cup I. Ik zag die wedstrijd bij diezelfde vriend die me in 1992 onbetrouwbare wedstrijdverslagen had gestuurd. Was ik dáárvoor nou terug gekomen?
