Blogpost: Sander (Hebban Crew)

Clubliefde: Mijn ware Feyenoord gevoel

22-05-2017 door Sander (Hebban Crew)

+10 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Feyenoorder word je niet, Feyenoorder ben je. Het is een simpel principe waarvan het zaadje in je prille jeugd wordt geplant. Ik ben ervan overtuigd dat het Feyenoorder-zijn thuis begint (lees de column van Marcella er maar op na), zoals ik er ook van overtuigd ben dat het leesvirus begint bij de boekenkast van je ouders. In mijn geval onder andere door de Agatha Christies van mijn moeder. Mijn Feyenoord-liefde komt natuurlijk van mijn vader. Zoals ook mijn voorkeur voor The Beatles (en niet The Stones) en Cliff Richard (en niet Elvis Presley). En dus Feyenoord. 



Mijn ware Feyenoord-gevoel is nogal fysiek. In vrijwel al mijn persoonlijke Feyenoord-herinneringen gaan het ultieme geluk en het extreme lijden als kameraden hand in hand. Sinterklaasavond 1983. Feyenoord, met Cruijff en Gullit, zou Kampioen van Nederland worden (en dat werd volgens papa wel weer een keertje tijd ook) en ik kreeg mijn eerste Feyenoord-tenue. Het zachtgele Gouden Gids uitshirt, met bijpassende  short en kousen. Ik was door het dolle heen. Mijn beste Sinterklaas ever. In mijn blijdschap dribbel ik in mijn nieuwe tenue met een zachte tennisbal door de huiskamer (‘Peter Houtman, Peter Houtman’ roepend)  en mik de bal in de kruising van de deuropening. Voor idee en enthousiasme een tien. Op uitvoering scoorde ik een stuk lager, en dat besef was er amper een seconde later toen ik op de grond lag met beide handen grijpend naar mijn rechter voet. Mijn grote teen kwam ongekend hard in aanraking met het levenswerk van mijn opa, een op schaal gemaakte houten koets die bij ons al jaren dienst deed als plantenbak. 

Huilend kijk ik naar mijn teen die in no-time twee keer zo dik is, vreselijk veel pijn doet en waarschijnlijk zwaar gekneusd is. De koets ligt in duigen, evenals mijn mooiste sinterklaasavond ever. Nog geen half jaar later wordt Feyenoord wel écht kampioen, maar ook niet zonder eerst te lijden (8-2 klop krijgen van Ajax is lijden met een hoofdletter L). Ik was te jong voor de Coolsingel. Die pakte ik tien jaar later mee. 
Met die teen is het nooit meer goed gekomen, met mijn voetbalcarrière ook niet en in de 33 jaren die erop volgden werd Feyenoord slechts drie keer landskampioen. Het mag allemaal de pret niet drukken. Feyenoorder ben je en dat staat los van blinkend zilver. Het staat los van oogstrelend voetbal. Geen woorden, maar daden. Feyenoord is het ware gevoel. De chronische pijn in mijn grote teen.

--

Maak kans op het boek Van Kuip naar Coolsingel.