Auteur
Blogpost:
LeenRaats
Corine: menselijkheid in onmenselijke tijden
Voor mij draait dit verhaal erom dat menselijkheid mogelijk is – zelfs onder de meest onmenselijke omstandigheden. Dat je altijd keuzes maakt, dat je steeds een verschil kan maken – al is het maar in één mensenleven. En dat uit elke verschrikking iets moois kan voortkomen. Het verhaal Corine liet zich niet zomaar schrijven. Vooral de research viel me zwaar.
Een paar jaar geleden zag ik een filmpje op Facebook passeren over een vrouw die heel wat levens had gered tijdens de Tweede Wereldoorlog. Vele jaren later werd ze in een televisiestudio uitgenodigd. Wat ze niet wist, was dat de zaal gevuld was met personen die ze gered had. Ik huilde met haar mee toen men het haar vertelde.
Ik bedacht me dat ik daar iets mee moest doen, met dat idee, die emotie. Dat deed ik niet.
Maanden later zag ik het filmpje opnieuw opduiken. En opnieuw sprongen de tranen me in de ogen bij het bekijken ervan.
Ik besloot om een verhaal te schrijven over een fictieve Joodse vrouw die in het concentratiekamp van Ravensbrück terechtkomt en daar een klein meisje uit de dodenrij redt: Corine.
Na de bevrijding van het kamp verliest ze het meisje uit het oog. De komende vijftig jaar rept ze met geen woord over de oorlog, het kamp of Corine. Tegen niemand. Op een dag wordt ze gevraagd om er op een school over te komen praten. Ze zegt meermaals neen, maar ook één keer ja. Ze besluit om het hele verhaal eruit te gooien. Eén keer en dan nooit meer.
Ik doe graag research. En er was heel wat research nodig voor dit verhaal. Maar al snel kwam ik erachter dat het deze keer niet aangenaam zou worden. Ik doorworstelde feiten over de geschiedenis van Ravensbrück en andere concentratiekampen. Droge feiten en cijfers die voor een onnoemlijk leed staan. Toen begon ik foto’s te bekijken en verklaringen van getuigen en overlevers te lezen. Twee dagen lang.
Je kan je wel voorstellen dat dat alles behalve leuk was. Ik heb in Breendonk gewoond en ben een paar keer in het Fort geweest, en toen ik op de hogeschool zat, maakten we een uitstap naar Berlijn, waarbij we ook een bezoek brachten aan het concentratiekamp Sachsenhausen. De meeste herinneringen daaraan had ik ergens ver weg gestopt, maar nu haalde ik ze bewust weer boven.
En zo kon ik Marie-Therèse een geschiedenis en een stem geven. De nadruk in dit verhaal ligt echter op haar heldhaftig optreden om dat kleine meisje te redden. Over hun warme band.
En hoewel Marie-Therèse nooit echt bestaan heeft, zijn er vrouwen (en mannen) zoals haar, die hun eigen leven riskeerden om dat van iemand anders te redden.
Lees verder op mijn site
