Auteur
Blogpost:
Geertrude Verweij
Dan maar geen beroeps...
'Nu moet ik nieuwe smoesjes gaan verzinnen,' verzucht ik gekscherend tegen echtgenoot. Ik lach erbij om te benadrukken dat het een grapje is, maar eigenlijk is het de waarheid. De laatste tijd blijf ik maar beweren dat ik geen tijd heb om te schrijven. Te druk met dit, te druk met dat.
Maar mijn eerste boeken schreef ik terwijl ik twee banen buitenshuis had, drie pubers, een kat en een man die zelden thuis was, zodat ik grotendeels voor het huishouden opdraaide. Je zou toch denken dat ik nu, met mijn lege nest, mijn rustige baantjes die ik allemaal via internet kan regelen en een man die in dezelfde luxe positie eigenlijk altijd naast me zit, meer dan genoeg tijd vrij kan maken om te schrijven.
Dat is het probleem dus ook niet. Na twee jaar worstelen met een writer's block, begin ik mezelf een klein beetje te begrijpen. En ik weet ook waar de oplossing ligt. Eigenlijk. Maar ik ben voortdurend met mezelf in discussie.
Dat gaat ongeveer zo:
Ik: 'Hou op met schrijven voor geld. Vroeger schreef je voor de lol en toen vlogen de boeken spontaan je toetsenbord uit.'
Zelf: 'Ik heb tien boeken op mijn naam staan, ik ben beroeps. Maar ik verdien er bijna niets mee. Als ik geld wil verdienen met mijn boeken moet ik beter schrijven, over andere onderwerpen schrijven, plannen, plotten, aan marketing en promotie doen.'
Ik: 'En? Lukt dat?'
Zelf: 'Ik lees veel over hoe ik het zou moeten doen en ik denk er heel vaak over na...'
Ik: 'Dat is de theorie. Maar hoe werkt het in de praktijk?'
Zelf: 'Op deze manier is schrijven best ingewikkeld en ik heb het op dit moment te druk om daar tijd voor vrij te maken.'
Ik: 'Jaja...'
Enzovoort. Maar langzaam begin ik te beseffen dat ik op deze manier helemaal niet schrijf en er dus helemaal niets meer mee verdien. En, veel belangrijker, dat ik iets mis in mijn leven waar ik ooit heel erg van genoot. Misschien moet ik toch...
En dan komt de dag waarop ik een leeg worddocument open en begin te typen. Het verhaal dat ik al jaren probeer te schrijven en dat steeds vastloopt. Maar nu negeer ik alle commerciële overwegingen en schrijf wat in me opkomt. Dan maar geen beroeps.
Al in de eerste duizend woorden gaan de personages leven. Er duikt een broer op die er nog niet was en mijn hoofdpersoon blijkt ook nog een dochter te hebben. Er gebeurt van alles wat ik nooit eerder verzonnen heb.
Ik geniet. Wat heb ik dit gemist!
(meer blogs - o.a. over onze belevenissen op en komende emigratie naar Curaçao - lees je op mijn website: geertrude.nl)
