Blogpost:
Annemarie
Dansen in het donker
Terug naar deze tweede boekenclub. Aangezien het steeds een nieuw boek is van een van de docenten, had ik al zo’n vermoeden dat het de nieuwe roman van René Appel zou zijn, Dansen in het donker. René Appel is tenslotte lid van de Adviesraad van de academie én heeft na 24 misdaadromans nu voor het eerst een ‘gewone’ roman geschreven. Geen thriller dus, maar wel een echte Appel, zoals het boek wordt aangeprezen.
Ik had er wel weer zin in. De titel Dansen in het donker vind ik alvast prachtig: een beetje mysterieus, mooie alliteratie, veelbelovend. Wat het allerleukste was, was dat we deze keer als lezers vragen mochten stellen aan René Appel zelf die de coördinator aan hem stelde waarna we na een paar dagen al een uitgebreid antwoord terug kregen. Hoe gaaf is dat!
Het verhaal gaat over Inge die zojuist haar man heeft verteld dat ze van hem wil scheiden. ’Ik ga weg’, is het enige wat hij zegt. En hij komt niet meer terug. Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit het perspectief van Inge, haar minnaar Erik en haar beide tienerzoons, Olaf en Finn. Bij Inge overheerst het schuldgevoel, Erik wil verder met Inge, Olaf wil begrijpen wat er met zijn vader is gebeurd en Finn slaat zijn eigen, religieuze weg in.
Het boek leest lekker weg en al gebeuren er langere tijd geen hele schokkende dingen, ik kon het boek niet goed weg leggen en bleef verder lezen. Er broeide iets, er stond iets te gebeuren, hoe ging dit familiedrama eindigen?
Er staan prachtige zinnen in deze roman, zoals:
− ‘Woorden kunnen de werkelijkheid niet meer redden’ (pagina 15)
− ‘Alles moet ze achter zich zien te laten, fietsen naar het einde van deze wereld.’ (pagina 134)
− ‘Vanaf nu heet ik Fouad. Fouad betekent “hart”, mijn hart klopt voor de islam.’ Dus niet voor ons, denkt Inge. (pagina 209)
Ook vind ik de titels van de hoofdstukken intrigerend en origineel gekozen. Als het verhaal verteld wordt vanuit Inge en Erik wordt één zin uit het desbetreffende hoofdstuk als titel gebruikt. Het is mooi om al deze titels achter elkaar te lezen. Het lijken willekeurige zinnen maar ze geven een heel aardig beeld van het verhaal.
Wat ik nog best lastig vond, was bepalen wat het echte thema is van dit boek. Zijn dat de islam en religie, het familiedrama dat Inge meemaakt, haar - mislukte - vlucht naar een minnaar, de omgang met haar kinderen en de keuzes die ze hierin maakt, haar onzekerheid? Wat zou ik gedaan hebben als ik Inge was geweest?
Deze vraag stelden we natuurlijk ook aan René zelf en hij schreef dat hij vaak geïntrigeerd is door de manier waarop mensen met elkaar omgaan en wat ze elkaar aandoen. Het gaat hem daarbij om de wondere wegen van de menselijke geest. Daar wil hij iets van laten zien. Soms is dat herkenbaar voor mensen, maar soms ook juist niet en dan levert dat nieuwe inzichten op voor de lezer. Verder schrijft hij dat hij iets aan de orde stelt maar geen mening geeft over wat wenselijk is, wat ‘goed’ is of wat dan ook. Hij wil geen moraalridder zijn.
Al nieuwsgierig geworden? Lees dit boek en laat me weten wat jij ervan vindt!
Lees verder op mijn site
