Auteur
Blogpost:
Suzanna Esther
De gekwelde schrijver is eigenlijk nog lang niet uitgestorven
Als schrijver moet je mee in de tijd, en als die tijd niet bij je past, dan mag je natuurlijk schrijven wat je wilt, maar zullen enkel vrienden en familie (soms met enige tegenzin, maar wel uit liefde) je schrijfsels lezen.
De eerste uitgeverij waar de voorwaarde: - Wij kijken ook naar jouw activiteiten op social media en jouw netwerk, voordat we besluiten jouw manuscript in behandeling te nemen. Zelfs als je manuscript goed is, maar je hebt geen achterban, dan gaan we niet met jou in zee – heb ik al gespot, en het zal niet de eerste zijn.
Schrijven is verworden tot een zakelijke aangelegenheid, en als je dus bent gaan schrijven, omdat het ‘zakenleven’ niet geschikt voor jou bleek te zijn - te hard, te competitief, en ronduit te zakelijk - dan kun je het als beginnende schrijver wel schudden.
Natuurlijk mag iedereen schrijven wat hij of zij wilt, maar om jezelf een plek te verwerven in ‘het magische boekenland’ oftewel, jezelf als auteur een ‘gevestigde naam’ te verwerven, dan moet je heel zakelijk kunnen denken en handelen. Laten die twee eigenschappen – creativiteit en zakelijkheid - nou heel slecht samengaan.
Ik heb lang in het zakenleven gefunctioneerd, en ben dus redelijk bekend met een zakelijke insteek. Ook heb ik best lang in de creatieve sector gezeten, en weet dat die twee ‘branches’ helemaal niks met elkaar gemeen hebben. Natuurlijk zijn er hele succesvolle artiesten, die ver komen, maar meestal zit daar dan een slimme manager achter, die de artiest lekker creatief laat zijn, en het zakelijke deel op zich neemt. Helaas is dat bij het schrijverschap bijna ondoenlijk, tenzij je een flinke financiële sponsor achter je hebt staan. Een zakelijke manager moet ook eten en zijn huur betalen, dus die kost geld. Laten beginnende schrijvers dat nou meestal niet hebben.
Er hangt nog steeds een enorm romantisch beeld rondom ‘het schrijverschap’. Het is ook het mooiste vak wat ik kan bedenken, maar de romantiek is ver te zoeken. Het is niet zo dat het vroeger veel beter was. Eenzaamheid – het is een heel eenzaam beroep – armoede, een zekere vorm van bezetenheid als je als schrijver ‘geïnspireerd’ bent, is niet romantisch. Het is een rare vorm van verslaving, een gedrevenheid die neigt naar krankzinnigheid. Toch komen uit de drijfveer van een schrijver prachtige creaties voort. De bewondering voor ‘het kunstje’ maakt dat de omgeving welwillend is naar het soms onmogelijke en egocentrische gedrag van ‘de schrijver’. ‘Ik ben aan het schrijven,’ als het eigenlijk etenstijd is, of je als je kinderen zeuren om aandacht, is meestal afdoende om nog een uurtje door te mogen schrijven.
Naarmate ik verder kom in het ‘boekenlandproces’ merk ik dat er steeds minder ruimte komt voor schrijven. Social media, promotie, netwerken, acties, en alles wat een schrijver tegenwoordig hoort te doen om zichzelf een positie te bemachtigen, slurpen alle tijd en energie op, en maakt dat de schrijver steeds minder ruimte en tijd, maar vooral ‘leegte’ heeft, om tot schrijven te komen. Ik begrijp volledig waarom dat zo gaat, en in principe scheidt het ook ‘het kaf van het koren’.
Als je als moderne schrijver, in deze maatschappij, creativiteit niet kunt combineren met een flinke portie zakelijkheid, ga je het niet redden. Je kunt het heus wel redden, want schrijven blijft een geweldige uitingsvorm, en een bron van creativiteit, maar zonder zakelijk inzicht, blijft het kloten in de marge.
Ik zal nooit een hele ‘goede’ zakenvrouw worden. Daarom ben ik ook schrijver. Wat ik wel goed kan is leren, en dus heb ik de hoop dat ik mijn creativiteit, en mijn schrijverschap zo goed als binnen mijn mogelijkheden ligt, kan combineren met zakelijk inzicht.
Zakelijk inzicht heb ik wel, maar leuk vind ik het niet en het kost mij heel veel energie. Het leven is ook niet altijd leuk, maar gelukkig is schrijven dat wel en krijg ik er de benodigde energie van.
Lees verder op mijn site
