Auteur
Blogpost:
MJansen
De grote valkuil van episch schrijven
Ik kan allerlei excuses aandragen, natuurlijk. Er is genoeg gebeurd om een wat lager tempo te rechtvaardigen (werk, kinderen, uitnodigingen voor anthologieën in binnen- en buitenland, boekjes uitgeven met Verschijnsel en JWKfiction, verhalenwedstrijden en, natuurlijk, facebook…)
Ook kan ik wijzen naar Robert Jordan, of zelfs G.R.R. Martin, die de zin ‘het wordt een trilogie’ wisten op te rekken tot veertien, respectievelijk zeven delen. Natuurlijk werd de eerste onderbroken door zoiets hinderlijks als doodgaan en de tweede weet het laatste deel vast wel te rekken tot zijn sterfbed. Hoewel ik hem er eigenlijk van verdenk dat alles al klaarligt, maar dat hij er een pervers genoegen in schept te zien hoe lang hij zijn talloze fans kan blijven schofferen.
In tegenstelling tot deze heren houd ik me overigens strak aan de vooraf opgezette verhaallijnen.
Maar goed, deel een en deel twee van mijn ‘Kronieken van Cranborn’, ‘De Falende God’ en ‘In Schaduwen van Weleer’, kwamen redelijk snel na elkaar en deel drie liet op zich wachten. Op het moment dat ik dit schrijf zit ik weer midden in het romanschrijven en het boek vordert met een hoofdstuk of twee per week.
Dus wat is nu eigenlijk het probleem? Eenvoudig gezegd: consistentie. De noodzaak mijn aantekeningen en de eerste twee boeken grondig te bestuderen om alle details, gebeurtenissen en tijdlijnen kloppend te houden.
Ja, ik ben een perfectionist. Iemand met bruine ogen in boek een, kan in boek drie geen groene ogen hebben. Iemands broer kan in het volgende deel niet zijn neef zijn. Maar ook moet ik zinnen en opmerkingen die later nodig zijn voor plotontwikkeling en specifieke gebeurtenissen zodanig opzetten dat ze in de volgende boeken zin hebben en ook bijdragen aan het geheel.
Een verhaal in meerdere delen schrijven is soms verrekte lastig, zeker met veel verhaallijnen en een rijk gedetailleerde wereld met een geschiedenis van vele duizenden jaren. Gezien mijn andere activiteiten was het gewoon ondoenlijk om al die details paraat te hebben en op basis daarvan het boek te schrijven.
Dus ik snap de eerder genoemde schrijvers van epische fantasywerken wel. Behalve het commerciële aspect dat bij hen heel duidelijk speelde en speelt, is de complexiteit van de werelden die ze bedacht hebben zo immens geworden dat het gewoon steeds langer duurt voor een volgend deel kan worden afgerond.
Ook ik voel daar iets van, hoewel ik zorgvuldig ben geweest in het aantal karakters en verhaallijnen dat ik geïntroduceerd heb (wie houdt er meer dan tien verhaallijnen bij, laat staan vijfentwintig?) en ik me afzijdig probeer te houden van uitgebreide modeshows van de karakters die in mijn boeken rondlopen.
Inmiddels is ‘De Falende God’ toe aan een vierde druk en ‘In Schaduwen van Weleer’ krijgt een tweede druk. Waarschijnlijk komen er ook hardcovers van de boeken uit, voor de echte verzamelaars, en dat is ook wel weer leuk. Ik moet alleen nog bedenken of ik daar nog iets extra’s in wil doen.
Uiteindelijk, heel belangrijk voor mij, beleef ik weer heel veel plezier aan het uitwerken van de plotlijnen, de karakters en de vele details van de wereld die Cranborn heet. Het ziet er dus naar uit dat 2015 daadwerkelijk het jaar van ‘Het Afwezige Licht’ gaat worden. En ik vermoed dat ik daar wat mensen heel blij mee maak.
Voor geïnteresseerden, de komende tijd plaats ik wat tekst uit de eerste hoofdstukken van ‘Het Afwezige Licht’, deel drie van de Kronieken op mijn site: meznir.info
Meer van mijn werk is te vinden op Smashwords, Amazon, Google Playstore en natuurlijk bij mijn uitgever, Verschijnsel (www.verschijnsel.net)
