Auteur
Blogpost:
Rino Feys
De heilige Rita
‘Geen prijs op Maria.’
‘Hela, een beetje respect! Dat is Maria niet!’
Het protest kwam van een oudere man met een pet, die met enkele borden onder zijn arm z’n beurt stond af te wachten. Het was de laatste dag van het jaar dat de winkel open was, en het leek alsof iedereen nog snel dat door alle anderen over het hoofd geziene, prachtige cadeau voor geen geld wou vinden.
Het gerief dat de mensen hier de afgelopen weken hadden afgezet, en dat eerst nagezien, eventueel afgewassen, geprijsd en tenslotte in de winkelrekken was beland, maakte nu triomfantelijk de bocht terug naar buiten.
Ook onze Oxfamafdeling draaide op volle toeren. Maar dat had een andere oorzaak: daar kwam men de aflopende cadeaubonnen inruilen voor volle dozen wijnflessen.
'Dat is de heilige Rita, de patrones van de hopeloze gevallen. Je roept haar pas aan als er echt niets anders meer op zit… Als iemand dit beeld nodig heeft, mag je er niet veel geld voor vragen!'
Het jonge stel naast hem was duidelijk nog steeds aan het twijfelen of ze het beeld al dan niet gingen kopen. Zijn interventie leek hun koopzin geen goed te doen. Ze zagen er dan ook allesbehalve hopeloos uit.
'U beweert dat het de heilige Rita is? Hoe weet u dat?
''Zie je dat kruis met de Christusfiguur die ze zo teder in haar armen houdt, met al die rode rozen eromheen? Kort voor ze stierf - ze lag al op haar sterfbed - als ik me niet vergis was dat halverwege de vijftiende eeuw, wilde ze middenin de strenge winter een roos uit haar tuin. We weten dat dit onmogelijk is. Maar zoals zoveel dingen die Rita wou, kreeg ze haar zin. Want op zekere morgen kwamen mensen van heinde en ver door de sneeuw om te kijken naar dat wonder in haar tuin: de rode rozenstruik stond in bloei!
Vandaar dat mensen die hopeloos zijn, de heilige Rita om hulp vragen. Mijn vrouw is erg gelovig en zij heeft voor alles en nog wat wel ergens een beeld van een heilige bij ons thuis staan tot wie ze zich kan wenden in geval van nood.
Ze zag deze borden hier staan en vroeg me of ik ze wou komen halen. Maar ik zou er niet van opkijken moest ze achter mijn rug om tot de heilige Rita bidden om haar te vragen deze borden te beschermen…'
Terwijl de man de toehoorders vermaakte met zijn verhalen, probeerde mijn Afghaanse medewerker en ik om met behulp van de prijsmap een rechtvaardige prijs te bepalen.
Dat was niet eenvoudig. Om te beginnen was het onmogelijk, met de middelen die we ter beschikking hadden, om na te gaan hoe oud het beeld ongeveer was. Het was gemaakt in gips, mat ongeveer een halve meter, en droeg geen stempel. Maar het beeld was vakkundig gemaakt en van een acceptabele kwaliteit. Op het eerste zicht waren er geen stukken vervangen of gerestaureerd. Onderaan, rond het voetstuk, was er hier en daar wel wat verf verdwenen. En de kleuren zaten onder een jarenlang bijeengespaarde laag vuil; het zou best wat werk vergen om het in zijn oorspronkelijke staat te herstellen. Maar voor de rest zag het er nog prima uit.
Vanzelfsprekend telden de toekomstige geluksfactoren, waar het beeld eventueel voor kon zorgen, in onze becijfering niet mee.
Het geheel in acht genomen, en rekening houdende met het minimum en maximum tarief in onze lijst voor heiligenbeelden, werd de prijs tenslotte op negen euro gebracht. Gelukkig moesten we niet elke dag een heilige naar waarde schatten.
'Ja...,' zei het meisje, 'dan gaan we het maar nemen zeker?' Ze deed geen moeite om haar tegenzin te verbergen, maar afgaande op de enthousiaste gezichtsuitdrukking van de jongen, was het duidelijk dat ze eigenlijk toch geen keuze had.
Ze betaalden en verdwenen met het beeld.
'Ze beseffen nog niet wat ze hiermee in huis halen', zei de oudere man met de borden. Hij nam zijn pet af en streek de weinige haren die hij nog had, glad.
'Lang geleden, toen mijn vrouw maar niet in verwachting raakte, lieten we ons testen. Bleek dat zij onvruchtbaar was. Ik vond het verschrikkelijk voor haar want ze wou zo graag kinderen. En het is niet dat ik gelovig ben of zo, maar omdat ik wist hoe belangrijk het voor haar was, ging ik enkele keren mee op bedevaart naar de Sint-Ritakerk in Kontich. Bij ons thuis brandden de noveenkaarsen dag en nacht, en ze bad elke dag voor het beeld van de heilige Rita, dat nu nog steeds in onze woonkamer staat. Ik herinner me dat ik het op een bepaald moment bijna ziekelijk vond.
Maar hoe dan ook, en of het er iets mee te maken heeft, of dat de dokters een verkeerde diagnose stelden, ik weet het niet en het maakt ook niets uit, want vandaag zijn we gezegend met twee zonen en een dochter, zes kleinkinderen én een zevende op komst!’
Het klonk als een laat kerstverhaal en het leverde hem enkele schouderklopjes van dichtbijstaande mannen op, en veel blije gezichten aan onze winkeltoog. En als een volleerd voetballer die dribbelend met de bal in een laatste rechte lijn naar het onbeheerde doel loopt, scoorde hij nog een laatste, zorgvuldig opgebouwde doelpunt.
‘En ik blijf erbij dat ik niet gelovig ben, maar voor de Heilige Rita doe ik mijn petje af!'
