Twee uur later zitten zij en Nicolaas aan de verre uiteindes van de lange tafel. Dichtbij genoeg om over de tafel leunend te kunnen toosten, ver weg genoeg om niet te zien of iemand grijnst van blijheid of van spot. Meestal dineerden ze in de lounge ruimte, naast de eetkamer. Zijzelf aten hier eigenlijk nooit, alleen als de oude Nicolaas hier op bezoek kwam.Ongeduldig draait ze de wijn in haar glas rond en drinkt de laatste slokken in een teug op. De hartige taart die Janneke vlak voor de crematie al klaarzette, staat nu nog voor de helft op de lange dinertafel.‘Ik dacht dat we het je vader vanavond samen zouden vertellen,’ zegt Janneke zacht. De hele avond al smachtte ze naar dit moment.‘Ik kon niet anders, ik maakte me zorgen,’ zegt Nicolaas.‘Om mij? Wanneer wilde je die zorg met mij delen?’‘Jij was de afgelopen twee weken met totaal andere dingen bezig,’ zegt Nicolaas. Janneke ziet dat hij zijn strakke kaken stevig op elkaar klemt. De kleine stoppels op zijn kin en zijn lange bakkebaarden, die zelfs al een beetje grijs zijn geworden. Ze denkt terug aan Sophia, die niet geloofde dat Janneke hem echt aantrekkelijk vond.‘Je hebt gelijk.’ Ze zucht en denkt aan het kleine wezen dat in haar groeit.‘Ik zal morgen alles overdragen aan je vader.’‘Lieve Janneke, kom eens hier,’ Nicolaas klopt op zijn schoot. Ze staat op en loopt naar de andere kant van de tafel. Ze gaat zitten. ‘Ik weet hoe moeilijk dit voor je is. Maar een winkel runnen is meer werk en dat laat ik heel graag aan iemand over die niet mijn kindje draagt.’‘Ik weet dat je goede bedoelingen hebt, maar,’ Janneke wil verder praten, maar Nicolaas legt zijn wijsvinger tegen haar lippen aan.‘Nee, het laatste woord is hierover gezegd. Laten we gaan slapen.’
Auteur
