Auteur
Blogpost:
LeenRaats
Deze boeken bleven me de afgelopen maanden bij
Heethoofd van Leen Steen
Leen Steen. Het had mijn artiestennaam kunnen zijn. In feite is Leen Steen een vijftiger uit Rotterdam, die actief is binnen de muzieksector en die met ‘Heethoofd’ een roman schreef die zich afspeelt in de punkscène die in de jaren tachtig floreerde in Rotterdam.
In meerdere opzichten een interessant boek, althans voor punkfans. Aangezien ik in 1984 geboren ben, vond ik het heerlijk om te lezen over de begindagen van de punk. Toch best wel wat herkenbare situaties en verwijzingen naar bands die ik ook goed ken – en waarvan sommige nog steeds meedraaien, want wat kwade tongen ook mogen beweren: punk’s not dead!
Verder is het eigenlijk gewoon een liefdesverhaal en een persoonlijk relaas van een jonge kerel die zijn weg in de wereld zoekt, tegen de woelige achtergrond van een markante muziekscène en sociale beweging. Zoals ik al schreef: in meerdere opzichten een interessant boek.
Heideduvel van Dawn Faber
Het was lang geleden dat ik nog eens een boek in één ruk uitlas, maar bij Heideduvel was het raak. Ik zag de cover toevallig passeren op Hebban.nl en was meteen geïntrigeerd. Horror van Nederlandse bodem, die zich afspeelt op de Kalmthoutse heide, op een boogscheut van waar mijn eigen heimat ligt: dat moest ik gewoon lezen, zeker omdat ik vroeger nogal dweepte met Stephen King en (Aziatische) horrorfilms.
Zonder lang aarzelen heb ik het boek besteld en twee dagen later zat ik een hele vrijdagavond aan de pagina’s gekluisterd. Faber moet niet onderdoen voor de Amerikaanse grootmeesters van het genre. Ze schreef een verhaal dat goed in elkaar zit en dat je vooral kippenvel bezorgt vanaf de eerste bladzijde. Het verhaal is een pak origineler dan je misschien van dit genre zou verwachten en de plot draaide toch nog anders uit dan verwacht. Knap!
Ik las het boek op mijn slaapkamer – terwijl mijn vriend beneden naar voetbal zat te kijken – op een winderige avond. Toen de deur van de slaapkamer plots vanzelf open vloog terwijl ik net midden in een van de vele bloedstollend spannende scènes van het boek zat, schrok ik me halfdood.
Die nacht lag ik nog lang naar het plafond te kijken, mijn oren gespitst. Waren dat voetstappen op zolder?
Het is vooral omwille van de ijzersterke, originele plot dat je dit boek moet lezen. Een absolute aanrader voor elke horrorfanaat die weleens wat anders wil dan de Amerikaanse eenheidsworst. Met sterke wortels in Nederlandse legendes.
Walden en de plicht tot burgerlijke ongehoorzaamheid van Henry David Thoreau
Twee boeken in één, die ik al heel lang wilde lezen. Het heeft echter even geduurd voor ik eraan begon en nog langer vooraleer ik het boek uit had. Het is dan ook niet bepaald een dun boekje – zo’n 400 pagina’s – en om heel eerlijk te zijn, vind ik het ook niet altijd even vlot geschreven. Soms zijn de beschrijvingen en uiteenzettingen me wat te uitgebreid en langdradig. Ik ben het ook lang niet altijd eens met Thoreaus stellingen.
Toch ben ik heel blij dat ik dit werk heb gelezen, want in heel wat passages weet Thoreau me helemaal mee te krijgen. Ongelooflijk eigenlijk dat dit werk in de 19de eeuw is geschreven.
Voor wie het boek niet kent: Thoreau trok zich in 1845 twee jaar terug in een zelfgemaakte hut aan de oever van Walden Pond, een meer in het Amerikaanse Concord. Hij wijdde zich er aan lezen, schrijven en bonen telen. ‘Walden’ is het relaas van zijn verblijf daar, maar hij geeft ook zijn persoonlijke kijk op zowat alle aspecten van het toenmalige leven mee. Het is een ode aan de natuur en aan eenvoudig leven en dat is vooral wat me in het boek aantrekt.
In de versie die ik kocht, werd ook het essay ‘De plicht tot burgerlijke ongehoorzaamheid’ opgenomen, waaruit Thoreaus sociale engagement blijkt. Hij zat zelfs een nacht in de gevangenis omdat hij het als zijn burgerplicht zag om geen belastingen te betalen, als aanklacht tegen de Amerikaanse regering, die op dat moment de slavernij nog als een doodgewoon iets zag en oorlog voerde tegen Mexico.
De onderwerpen waarover Thoreau schrijft mogen dan niet meer actueel zijn, veel van zijn standpunten zijn nog verrassend actueel. In een tijd waarin de technologische ontwikkeling op stoomsnelheid kwam, en de mensheid van nieuwe uitvinding naar nieuwe uitvinding holde, plaatste Thoreau kritische kanttekeningen bij al die nieuwigheden – zoals de trein of de elektrische telegraaf. Centraal staat immer de vraag: hebben we al die zaken wel nodig? “Onze uitvindingen zijn gewoonlijk bedoeld als leuk speelgoed om onze aandacht van serieuze zaken af te leiden,” vond hij. En daar kan ik hem geen ongelijk in geven.
Lees verder op mijn site
