Emma las eens wat anders: De vlamberken

18-04-2016 1 reactie

+3 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Het boek las ik in het kader van de Hebban actie: ‘Lees eens wat anders in april’ wat sloeg op om de stap te wagen eens buiten je comfort zone te stappen. Ik wilde deze uitdaging wel aangaan en door Guy Doms werden mij drie boeken voorgelegd. Een daarvan was ‘De vlamberken,’ door Lars Mytting.
Ik wist niet wat ik kon verwachten want de cover sprak mij niet echt aan. Het boek bestelde ik bij mijn bibliotheek en bleek maar liefst 429 bladzijdes  te hebben. Het eerste wat ik bij een vertaald boek altijd doe is naar de oorspronkelijke titel kijken. Deze is in het Noors ‘Svøm med dem som drukner,’ maar ja wat betekent dat nu dus zocht ik het meteen op. ‘Swim with those who drown’ geeft een Engelstalige site. Maar ik zocht verder naar andere vertalingen en ik vond alleen een Duitse: ‘Die Birken wissen’s noch,’ en dat betekende voor mij spanning. Want wat wisten deze bomen…
Iedere avond voor ik het licht uit doe lees ik een boek en op 12 april sloeg dit boek open.
Een stukje van een songtekst van Bob Dylan, een van mijn favoriete protestzangers uit mijn jeugd, siert de eerste bladzijde.

Take me disappearing through the smoke rings of my mind
Down the foggy ruins of time
Far past the frozen leaves
The haunted frightened trees
Out to the windy bench
Far from the twisted reach of crazy sorrow Bob Dylan (Mr. Tambourine man)

Hoofdstuk I heeft een als titel: ‘Zoals de wind de as  verspreidt.’ Ik durfde nauwelijks de volgende bladzijde om te slaan want ik was een beetje huiverig voor dit boek geen idee waarom. De eerste regel waar Edvard, de protagonist, zijn herinnering aan zijn moeder met de lezer deelt, vond ik echter zo vertederend dat eenmaal begonnen ik 80 bladzijdes achterelkaar door bleef lezen. Ik kwam de hartstocht tegen waarmee de schrijver het thema  ‘hout’ sprekend maakt en dat vond ik schitterend gedaan. Ik zag het allemaal voor me gebeuren. Beelden van vroeger kwamen naar boven, ik was vergeten hoeveel ik met hout had. Daar was mijn route naar mijn oma en opa in Venlo, eerst met de trein dan lopend. Ik kwam voorbij een houtzagerij en bleef staan om de geur van het zaagsel op te snuiven.

Daar was mijn opleiding waar we een keer een les in houtbewerking kregen en waar ik met een guts in de ruimte tussen mijn duim en wijsvinger sneed dat moest gehecht worden.

Halverwege het boek komt Edvard op de Shetland-eilanden aan waar het hem opvalt dat er geen bomen zijn. Weer kwam er een beeld bij mij naar boven. Ik ontmoette op een reis een Noorse jongen en we hadden het over een kerstboom. “In Holland a Christmas tree? Plastic trees certainly,” antwoordde hij
“No, from the woods…” zei ik
“In Holland are no woods…” zei hij. Dat dit een stevige discussie werd is logisch.

Het boek is niet zomaar dat ik even tussendoor las. Ik moest wel mijn gedachten erbij houden. Dit ook vanwege de flashbacks die zowel ik had als in het boek voorkomen. Maar dat stoorde mij niet.
Dit boek roept zoveel ‘sweet memories’  bij mij op dat ik geen seconde spijt heb gehad dat ik juist dit koos.