Blogpost: Eric Herni

Fantasy

23-08-2015 door Eric Herni 1 reactie

+4 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Jarenlang las ik voornamelijk thrillers totdat ik in december 2001 besloot om eindelijk eens te beginnen aan de boeken van Tolkien. Ze waren net weer opnieuw uitgebracht door uitgeverij Het Spectrum in zwart/grijze uitvoeringen en hoewel ik mij ook de witte edities nog kon herinneren, had ik nooit eerder de behoefte gehad ze te lezen. Ik had niets met fantasy en ook de naam van Tolkien had geen magische klank voor mij. Waarom ik dan toch de kriebel had om aan De Hobbit te beginnen kan ik eerlijk gezegd niet meer voor de geest halen. Feit is echter dat er een compleet nieuwe wereld voor mij open ging en dat ik vanaf de eerste pagina’s verslaafd was aan het universum waarmee Tolkien mij liet kennismaken. De Hobbit staat nog altijd hoog in de top vijf van beste boeken die ik ooit heb gelezen en hoewel In de Ban van de Ring mij een stuk minder kon bekoren, was ik vastbesloten om meer fantasy te gaan lezen.


Heel 2002 en een groot deel van 2003 stond voor mij in het teken van dit voor mij nieuwe genre. De Boeken van de Zieners van Robin Hobb lieten mij werkelijk perplex staan, waarna De Kronieken van LonTobyn van David B. Coe aan de beurt kwamen. Duidelijk minder dan De Hobbit en Robin Hobb, maar goed genoeg om mij verder te laten spitten in de vruchtbare akkers van de fantasy. Ik ontdekte Terry Goodkind en las zeven delen van De Wetten van de Magie, om vervolgens terecht te komen bij De Kronieken van de Drenai van David Gemmell. Met ingehouden adem las ik de avonturen van Waylander, Druss de Bijlvechter, Skilgannon de Verdoemde en nog veel meer helden en schurken die moeiteloos uit de pen van de auteur leken te vloeien. Vervolgens was Raymond E. Feist aan de beurt die mij echter slechts zelden wist te bekoren, maar dankzij Tad Williams, C.S. Friedman, Juliet Marillier, Garth Nix en Elisabeth Haydon kwam ik al snel weer op het juiste spoor.

In de jaren daarna ontdekte ik nog heel veel uitstekende auteurs en mag ik de fantasy inmiddels met overtuiging mijn meest favoriete genre noemen. George R.R. Martin verbijsterde mij met zijn prachtige wereld, aansprekende personages en politieke intriges. David Eddings wist mij juist weer te raken met zijn eenvoud en vloeiende schrijfstijl terwijl Sara Douglass een speciaal plekje heeft in mijn lezershart dankzij de zeer verslavende Saga van Axis. Stan Nicholls wist mij met zijn boeken over de Orcs meerdere keren aan het lachen te krijgen terwijl Joe Abercrombie met zijn boeken over Logen Negenvinger bewees dat hij misschien wel de natuurlijke erfgenaam is van David Gemmell.

De Hobbit heeft mijn lezerswereld veertien jaar geleden behoorlijk op z’n kop gezet. Waar ik tot die tijd altijd dacht dat het bij dit soort boeken om slappe sprookjes ging en flauwe verhalen over elfen en draken, bleek het in werkelijkheid een zeer rijke voedingsbodem voor zeer spannende en uiterst originele verhalen te zijn. Compleet nieuwe werelden werden op zeer overtuigende wijze neergezet waarin de magische elementen doorgaans heel subtiel en uiterst geloofwaardig werden opgevoerd. Met Game Of Thrones heeft de fantasy inmiddels een zeer groot televisiepubliek weten te bereiken, maar ik kan iedereen garanderen dat - zoals wel vaker - de boeken nog veel beter zijn dan alles wat je op het (beeld)scherm te zien krijgt. Ik ben blij dat ik jaren geleden de stap heb genomen om te beginnen aan De Hobbit, want ik durf er niet aan te denken wat voor een prachtige boeken ik anders allemaal had gemist.

Lees verder op mijn site