Blogpost:
Birgit_1989
Hemel en hel
Er is tegenwoordig nog maar weinig wat ons aan het licht herinnert. We staan veel dichter bij de duisternis, we zijn zelf bijna duisternis. Het enige wat nog rest zijn onze herinneringen en ook de hoop die weliswaar dof is geworden, en steeds doffer wordt en al gauw doet denken aan een uitgedoofde ster, een donkere rotsklomp. Desondanks weten we een beetje over het leven en een beetje over de dood, en we kunnen vertellen: wij zijn deze hele weg gekomen om je mee te slepen en zodoende het lot in beweging te brengen.
We willen over degenen vertellen die in onze dagen hebben geleefd, meer dan honderd jaar geleden, en die voor jou nauwelijks meer zijn dan namen op scheefstaande kruisen of gebarsten grafstenen. Levens en herinneringen die overeenkomstig de onverbiddelijke wetten van de tijd zijn weggevist. Juist dat willen we veranderen. Onze woorden zijn een soort reddingswerken met een onvermoeibare inzet, ze moeten voorbije gebeurtenissen en beëindigde levens redden van het zwarte gat der vergetelheid, hetgeen geen geringe opgave is. Ze kunnen onderweg echter met alle plezier een paar antwoorden vinden en ons hier verlossen eer het te laat is. Maar voorlopig laten we het daarbij, we geven de woorden aan je door, die radeloze, uiteengedreven reddingwerkers, onwetend van hun taak – hun kompassen zijn ontregeld, landkaarten zijn aan flarden gescheurd of verouderd – maar verwelkom ze desondanks. Verder zien we wel wat er gebeurt.
(Uit: Hemel en hel van Jón Kalman Stefánsson)
Lees verder op mijn site
