Blogpost:
Remkon
Home is where my books are
Het was zweten voor de verhuizers. De 42 dozen met leesvoer moesten eerst van drie hoog naar beneden worden getransporteerd en daarna op de nieuwe locatie over de zolder (stripboeken en tijdschriften) en de eerste verdieping (de “gewone” boeken ZWARE literatuur) worden verdeeld.Ze deden het vrij netjes. Slechts een doos met tijdschriften (gelukkig niet de Playboys) viel op straat, waarna de inhoud over de weg verspreid lag. Zo leerden de buren mij kennen.
De mannen vonden het maar raar. Wie bewaart er nou tijdschriften? Ik snap dat wel. Zeker in de 21e eeuw is het wat vreemd om tijdschriften te bewaren. Maar toch doe ik het. Je weet maar nooit wanneer het nog eens van pas komt.En dan de boeken? Waarom zoveel, als je er maar een tegelijk kan lezen. Het schijnt zo te zijn dat ervaringen een mens gelukkiger maken dan bezit. Ben ik een mens of een boekenwurm? Het onderzoek loopt nog (en zal dat hopelijk blijven doen), maar een van de uitkomsten kunnen we vast verklappen: de ervaring van het bezit maakt me gelukkig.
Nadat de verhuisjongens zwetend, puffend en mopperend waren afgedropen (ze wilden geen biertje. Het briefje van honderd dat ik van mijn spaargeld – een deel van het beoogde aankoopbudget pvd! – bij wijze van fooi aanbood, werd net niet afgewezen), was ik even niet gelukkig. Mijn bezitservaring bestond uit lukraak door kamers gesmeten dozen, met daartussen de losse planken van de “handige” boekenkasten van de firma I.
Tussen de dozen was eigenlijk geen ruimte om de kasten in elkaar te zetten. Om de dozen weg te kunnen doen, moest ik ze eerst kunnen legen. Om ze te kunnen legen, moest ik eerst de kasten in elkaar zetten. Nu was het mijn beurt om te zweten, te zuchten en te mopperen. Het was te laat om de fooi terug te halen.
Gelukkig vond ik na lang zoeken in een van de dozen een flesopener. Het huis had een vaste keuken met een vaste koelkast. Die was voor de verhuizing al gevuld door mijn GG (Geliefde Geliefde). Uiteraard vond ik er een Westmalle. Het bijbehorende glas had ik al eerder verhuisd, dus die was ook gauw gevonden.
Ik zocht een gemakkelijke doos uit om met mijn rug tegen te gaan zitten. Tijd om de eerste boekendoos open te maken. Met de eerste graai was het raak: Nooit meer slapen, mijn favoriete boek van Hermans. Ik maakte het me nog iets gemakkelijker. De rest kon wel even wachten. Ik was thuis.
Home is where my books are.
