Auteur
Blogpost:
Suzanna Esther
In de trein onderweg naar...
Ik heb jarenlang met hangen en wurgen in het bedrijfsleven gewerkt, en vergeleek het met een voortrazende trein waar ik regelmatig uitstapte, om enkele maanden bij te komen. Dat verklaart mijn turbulente ‘werkverleden’. Ik denk dat ik wel 500 banen heb gehad, die natuurlijk niet allemaal op mijn cv vermeld staan. Dan lijk je namelijk ‘wispelturig’.
Die carrièresneltrein is dodelijk. De voortrazende trein van plicht, routine, en noodzaak, wordt uiteindelijk verplichting, gevangenschap, doctrine, en het verlies van je autonomie. Zelf nadenken en handelen binnen het bedrijfsleven is alleen maar voor de uitverkorenen, ‘de top’; wie dat dan ook moge zijn.
Het schrijversvak valt onder het kunstenaarschap, dacht ik. Eerlijk gezegd dacht ik helemaal niet na over zaken als ‘zij en wij’ of ‘creatief versus zakelijk’. Ik heb altijd geschreven en ging 4 jaar geleden méér schrijven en mijn schrijfsels delen. Schrijven had in mijn ogen niks te maken met treinen, hoge snelheid, verplichting, schone schijn, voldoen aan de wensen van de baas… Wat een opluchting!Toen begon het. Naar mate ik vorderde qua ‘rang’ (of stand) kreeg ik sluipenderwijs van alle kanten hints, signalen, en zelfs rode alarmlichten die mij wilden waarschuwen, corrigeren en zelfs terechtwijzen.
Als ik nu kijk naar waar ik sta dan is het in ‘schrijversland’ niet zoveel anders dan in ‘het bedrijfsleven’. We zitten met allemaal schrijvers in diezelfde trein, stoppen bij dezelfde stations, en stappen pas uit als we ‘ergens’ aankomen. Er is een soort ongeschreven wet die ons verteld wat we als schrijver ‘moeten’ doen, want als je dat niet doet kun je beter gelijk aan de noodrem trekken. Bewust schrijf ik nu niet ‘en rechtsomkeer terug naar huis’ want dat is dan ook écht het grootste voordeel van het schrijverschap. Je mag ‘het’ lekker thuis doen.
Toch zit ik voor mijn gevoel alweer in een -zeer slome- trein, die nergens naartoe gaat, en ik heb de ballen niet om uit te stappen. Ook mijn blik is glazig geworden, en met verstand op nul, in de hoop dat ik op een dag in het magische rijk van ‘het bekende schrijverschap’ aankom boemel ik door.
Voor het schrijverschap ben ik blijkbaar wél in staat tot zaken, waar ik in het bedrijfsleven van kotste… Bizar.
Lees verder op mijn site
