Auteur
Blogpost:
Monique Hoolt
Interview bij 'Samen lezen is leuker'
Nieuwsgierige creatieve dierenliefhebster.
2: Tamar was je debuut. (en wat voor één) Waar kwam dit verhaal vandaan? Waarom juist over deze periode en met deze insteek?
Als kind werd ik geïnspireerd door de verhalen die mijn opa en oma over de oorlog vertelden. De keuzes die mensen maken in oorlogstijd hebben mij altijd geboeid. Waarom is de een verrader, zonder een pistool op zijn hoofd, en waarom is de ander een held? Als 16-jarig meisje heb ik de Neurenberg-processen bestudeerd omdat ik wilde weten wie de mensen waren die het brein achter de holocaust vormden. Wat bezielde hen? Hadden ze nu spijt? Maar ook de mensen die het mogelijk maakten en de uitvoerders, vond ik interessant.
Trouwens na een lezing in Hengelo en interviews bij RTV Oost en een krant, kreeg ik reacties van mensen die in de buurt van mijn grootouders woonden. Veel van mijn herinneringen die ik had gebruikt voor Tamar, gebaseerd op de verhalen van mijn opa en oma, bleken te kloppen.
3: Schrijven is schrappen horen wij vaak. Hoeveel moest jij schrappen uit je oorspronkelijke manuscript?
Ik ben eigenlijk kort van stof. Een eerste versie telt hooguit 40.000 woorden (een gemiddeld boek bestaat uit 60.000 woorden). In het begin dacht ik bij Tamar na 20.000 woorden al dat ik was uitverteld. Vervolgens ging ik uitbouwen en herschrijven. Bijvoorbeeld het perspectief van Anna kwam er pas later bij en dat had natuurlijk gevolgen voor de rest van het verhaal. Ik schrap wel maar dan gaat het vooral om het strakker maken van de stijl zoals het schrappen van bijvoeglijke naamwoorden of van andere overbodigheden in woordgebruik.
4: Kunnen we uitkijken naar een nieuwe roman? Zo ja, kun je voor ons al een tipje van de sluier oplichten?
Ik heb enkele opzetjes liggen, onder meer voor een roman en een thriller. Op dit moment ben ik bezig met een verhaal dat weer vanuit drie perspectieven wordt verteld, waaronder een joodse vrouw. Het zijn andere perspectieven dan in Tamar maar sommige personages komen wel terug en die krijg je vanuit een andere invalshoek te zien. De basis van het verhaal is dat vijf willekeurige mannen tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers worden doodgeschoten op het marktplein. Een wraakactie nadat een NSB’er was vermoord door het verzet (zie ook de aanslag in Tamar). Een van de slachtoffers is de vader van de tienjarige Maartje. Zij is een van de drie vertelperspectieven, als kind en als volwassene. In mijn verbeelding is Maartje qua karakter een combinatie van Pippi Langkous, Saga van The Bridge en Amélie. Een meisje naar mijn hart: sterk, stoer, lekker eigenwijs en een beetje gek. Ontzettend leuk om te schrijven.
5: Hoe lang heb je je adem ingehouden voor je de eerste recensie van Tamar durfde te lezen?
Hahaha, dat was inderdaad doodeng. Maar in mijn geval het beste wat me kon overkomen. Ik had namelijk aan de recensente Hanneke Tinor-Centi gevraagd of ze mijn manuscript wilde lezen. Daarover was zij zo enthousiast dat ze zelfs een recensie schreef en publiceerde. Dat was mijn allereerste en een positieve waar ik heel blij mee was. De recensie werd opgemerkt door Futuro Uitgevers en zij namen vervolgens contact met mij op.
6: Lees je zelf ook veel en wat lees je dan het liefst qua genre?
Ik lees in de zomer meer dan in de winter, door vakanties en lekker in de tuin zitten met een boek. Verder lees ik iedere avond in bed. Helaas valt mijn boek regelmatig na twee bladzijden al op de grond. En dat ligt niet aan het verhaal. Daardoor lees ik geen e-books meer want ik heb al twee iPads met een versplinterd scherm. Romans en thrillers zijn mijn favoriete genres. Af en toe lees ik non-fictie of een biografie als het over een uitzonderlijk persoon gaat zoals Obama of Mandela.
7: Hoe loopt een schrijfproces voor jou? In complete stilte of juist ergens in een cafeetje met een drankje en achtergrondgeluiden?
Soms zit ik in een café met een notitieboekje en schrijf dan losse flodders en ideeën. Maar geconcentreerd schrijven kan ik alleen in stilte. Ik zet alle stoorzenders als social media, mail en mijn telefoon uit. Zodra een van mijn honden een kop op mijn knie legt, weet ik dat ik uren achter elkaar heb geschreven en het tijd wordt voor een pauze. Dan pak ik een kop koffie en loop met de beestenboel naar buiten. Ik heb wel altijd klassieke muziek aanstaan tijdens het schrijven. Daardoor vervagen de achtergrondgeluiden die me afleiden en word ik rustiger. Het ritme van barokmuziek zou zelfs het creatieve brein stimuleren. In mijn dankwoord achterin Tamarstaat: ’Ook ben ik dank verschuldigd aan enkele mensen die ik niet persoonlijk ken: Mozart, Bach, Corelli en Vivaldi. Tijdens hun prachtige vioolconcerten kon ik geconcentreerd schrijven en me verplaatsen in een andere wereld.’
8: We kunnen het niet laten…. Met welk drankje gaan we met je proosten op het succes van Tamar?
Prosecco! Komen jullie gezellig naar Italië? Dan proosten we met een ijskoude prosecco in onze tuin, in gezelschap van drie honden en zes katten, met uitzicht op het glooiende landschap van Le Marche en de Apennijnen. Klinkt dat goed? :)
Lees verder op mijn site
