Blogpost:
BibliophileSan
Interview-reeks met Nederlandstalige auteurs, Nina Blom. MET WINACTIE
Nina heeft nog niet heel veel boeken geschreven, bij mijn weten slechts 1. Met dit ene boek maakt ze echter wel indruk; zij vertelt hierin haar jeugd als slachtoffer van Munchhausen by Proxy, een stoornis waardoor haar moeder Nina opzettelijk ziek maakte.
Het is een onwerkelijk verhaal, maar helaas voor Nina niets minder dan de keiharde realiteit.
• Wie ben je, en waar kunnen we je van kennen?
Mijn naam is Nina Blom (43 jaar) en ik heb een autobiografisch boek geschreven: “Je bent een verschrikkelijk kind” gepubliceerd door Uitgeverij Personalia eind 2011.Vlak voor en meteen na publicatie van mijn boek kwam ik (in het begin nog onherkenbaar met behulp van pruiken en brillen) in de media.Onherkenbaar omdat er lef voor nodig is om met zo’n rugzak in de media op te treden. Dankzij dierbaren vond ik de moed om langzaam in stapjes herkenbaar in de media te verschijnen (vanaf 2012).Dus om een duidelijk antwoord te geven op de vraag: Mensen kunnen me misschien kennen door mijn boek of misschien dankzij een mediaoptreden (bijvoorbeeld in:'Je Zal Het Maar Zijn', hier had ik een openhartig interview met Sophie Hilbrand in 2015).
• Wat heeft je aangezet om je eerste boek te schrijven?
Ik ben 14 jaar slachtoffer geweest van Münchhausen by Proxy.Dit is een ernstige maar helaas ook nog steeds verborgen vorm van kindermishandeling waarbij (vaak) de moeder haar kind mishandelt.De dader verzint, verergert of veroorzaakt een psychische, sociale of lichamelijke afwijking/ziekte om zo aandacht te krijgen van o.a. hulpverleners en haar omgeving.Helaas kunnen ook huisdieren en soms ook ouderen slachtoffer zijn. Juist omdat ik vanuit eigen ervaring weet hoe angstig, naar en verwarrend het is om slachtoffer te zijn van Münchhausen by Proxy vond ik het belangrijk om hier iets mee te doen.
Ik heb aan den lijve ondervonden hoe ver het kan gaan. Ternauwernood heb ik het overleefd dankzij een oplettende kinderarts. Hij greep in en zo werd ik met spoed uit huis geplaatst door politie, ambulance en de kinderbescherming.
Ik had bijna tien maanden nodig om fysiek te herstellen van de mishandelingen. Een psycholoog (in mijn boek noem ik hem David Frenchen) gaf mij de tip om mijn levensverhaal in chronologische volgorde op te schrijven en zo is het allemaal begonnen.De eerste schrijfsels gaf ik op 17 jarige leeftijd aan een regulier ziekenhuis zodat er scholing over gegeven kon worden. Ik durfde toen zelf nog niet over mijn verhaal te spreken.De missie begon wel verder te groeien.In 2009 is StOMbP opgezet. Samen met StOMbP hebben we een prachtige missie om meer bekendheid te geven aan Münchhausen by Proxy.Vanuit StOMbP geven we voorlichting en persoonlijk hoop ik dat wij op deze manier een bijdrage kunnen leveren zodat kinderen die nu slachtoffer zijn, veel eerder gezien worden.
• Voor wie schrijf je?
Voor iedereen die het ook heeft meegemaakt om zo een stuk (h)erkenning te geven maar ook voor alle mensen die in hun werkveld met kinderen werken.Ook voor iedereen die meer wil weten over Münchhausen by Proxy of voor mensen die interesse hebben in het lezen van waargebeurde verhalen. Je zou kunnen zeggen: voor iedereen…
• Hoelang doe je over de eerste versie van je verhaal?
Schrik niet: In totaal heb ik er ruim 21 jaar over gedaan.In eerste instantie: omdat het veel tijd kostte om te herstellen van de lichamelijke en psychische mishandelingen.Het schrijven tijdens deze herstelperiode (vanaf mijn 14e levensjaar) heeft enorm geholpen, al kon ik toen nog niet echt dichtbij mijn gevoel komen, dat was nog te confronterend.
Ik schreef in de ik-vorm maar wel alsof het over iemand anders ging, maar dat was (denk ik) vanuit een soort bescherming.Ik ben mijn toenmalige psycholoog David Frenchen heel dankbaar omdat het wel de eerste stappen waren. In de loop van de jaren ben ik alles wat ik gemist had, zoals school en sociale omgang met mensen, gaan inhalen en ontdekken. Dat ging me goed af.Al die tijd ben ik doorgegaan met schrijven en research.
Net na het afstuderen, ik was 26, kwam de klap en kreeg ik de diagnose PTSS en toen ben ik een lang “verwerkingstraject” in gegaan.Om daar doorheen te komen ben ik veel gedetailleerder gaan schrijven en tekenen.Op deze manier leerde ik om er over te kunnen praten en om met de loskomende emoties om te gaan.Dat was intensief, maar ik kon nu wel vanuit mijn gevoel schrijven.
Ik heb zoveel mogelijk artsen en hulpverleners van toen proberen op te sporen, en onze herinneringen naast elkaar gelegd. Mijn boek moest tot in de kleinste detail helemaal kloppen. Het was heel verhelderend, helpend en ook confronterend om alles op papier te zetten.
• Ontdek je al schrijvende het verhaal of weet je van te voren precies wat er allemaal gaat gebeuren?
Het is een autobiografisch verhaal maar omdat mijn jeugd bestond uit leugens, manipulaties en gevaar, heb ik dus wel een hele zoektocht naar de waarheid moeten afleggen voordat ik alles helder had.Ik kwam erachter dat mijn intuïtie altijd kloppend is geweest. Mede dankzij muziek kon ik bepaalde gebeurtenissen in chronologische volgorde terughalen en omschrijven.In 2009 heb ik al mijn medische dossiers van de academische ziekenhuizen opgevraagd zodat ik alle feiten en mijn eigen herinneringen naast elkaar kon leggen. Alles werd hierdoor heel helder.
• En dan is je eerste verhaal af…. Wat nu? Hoe heb je het aangepakt?
Ik heb een aantal mensen gevraagd om mijn manuscript te lezen. Een freelance journalist, Lydia van der Weide heeft mij zeer nuttige tips gegeven.In ruil voor haar waardevolle adviezen, heb ik toen een schilderportret van haar gemaakt.
Pas toen ik alle tips had doorgevoerd, durfde ik aan een uitgever te denken. Ik vond via mijn netwerk een uitgever en eigenlijk had ik hier meteen een goed gevoel bij: Uitgeverij Personalia.Ik stuurde vijf hoofdstukken op. Toen was het afwachten.
Mijn vriend heeft vanaf het eerste moment alle vertrouwen in mij gehad dat het me zou lukken. Na een aantal weken kreeg ik een uitnodiging om nader kennis te maken. Er was meteen een klik. Al pratend kwamen we al heel snel op de titel. Een lieve vriendin maakte de coverfoto…en zo ontstond mijn boek.
• Hoe voelde het toen je je boek voor het eerst daadwerkelijk in je handen had?
Dat was zo mooi en tegelijkertijd ook heel onwerkelijk. Ik was echt wel in een soort roes en ik kon het maar niet geloven…..totdat ik het boek (mooi ingepakt) van mijn uitgever overhandigd kreeg…..toen pas kwam het besef echt binnen. Dit was een heel bijzonder moment.
• Ben je bezig met een volgend boek? Waar haal je de inspiratie vandaan?
Ik heb zeker nog wel plannen om nog een boek te schrijven maar ik weet nog niet precies in welke vorm en wanneer. Een wens is om bijvoorbeeld een boek voor jongeren te schrijven over MbP.
• Heb je een uitgever of doe je zelf alles in eigen beheer?
Ik heb een uitgever en daar ben ik echt blij mee! Ons boek is met zoveel zorgvuldigheid tot stand gekomen en dat was voor mij wel echt heel waardevol juist omdat het een heftig verhaal is. Alles is tot in de puntjes mooi uitgewerkt en alles in overleg.
• Duivels dilemma: je krijgt de kans onder pseudoniem een boek te schrijven waarvan min of meer gegarandeerd kan worden dat het een bestseller wordt, óf je krijgt een contract voor een boek onder je eigen naam waarvan je weet dat het bikkelen wordt voor een paar centen. Waar kies je voor?
Ik schrijf al onder pseudoniem en dat wil ik ook zo houden…mijn doel is om zoveel mogelijk bekendheid te geven aan Münchhausen by Proxy….Eeen bestseller zou mooi zijn natuurlijk want dat is ook een soort waardering op jouw schrijfwerk (in mijn geval levenswerk)….maar ik had nooit gedacht dat mijn boek überhaupt uitgegeven zou worden dus weet je, ik ben zo dankbaar dat dit gelukt is…..en dat er nog steeds mooie reacties op komen.
Mijn boek is in drie verschillende uitgaves verschenen: anoniem (met rode band over het gezicht), een kinderfoto op de cover, en foto vlak voor de echte verwerking (dit is de laatste herziene druk)…..zo symbolisch.
• Heb je een favoriete passage van je eigen hand?
Jawel ik heb een paar favoriete passages; waaronder ook een aantal geschrapte stukken (zoals ze dat noemen: schrijven is schrappen “kill your darlings”). Zal ik één passage uit mijn boek noemen?Mensen gaven mij hier namelijk mooie reactie op omdat het raakte…
Ik voelde me opgesloten als ik naar huis moest. De enigen voor wie ik nog naar huis wilde, waren mijn lieve Moortje en mijn zus. De band met mijn zus was eigenlijk niet meer zoals vroeger. Elk weekend werd ik opstandiger en eigenlijk ook steeds banger. Het was een strijd, want zodra ik in het weekend thuiskwam, kon ik me veel minder goed bewegen. Ik werd geremd, ik mocht het niet. Ik was soms heel opstandig, maar mijn moeder won meestal. Ze had me volledig in haar enge macht. Mijn opstandigheid veranderde op zulke momenten, ik werd een zielig, wanhopig en machteloos meisje, dat tegelijk kwaad, verdrietig en in de war was.
• Heb je een quote uit een boek die je is bijgebleven?
Jazeker, namelijk de titel: “Je bent een verschrikkelijk kind” zo werd ik 14 jaar lang genoemd dus voor mezelf plaats ik daartegenover ook een positieve quote en dat is de citaat van mijn vriend in het laatste hoofdstuk…ik plaats het hieronder:
“Het is en blijft jullie biologische moeder en ondanks dat jullie nooit een liefdevolle moeder hebben gehad en gekend, heeft ze jullie allebei wel op de wereld gebracht. Daar ben ik zo ontzettend blij om, want je bent voor mij heel belangrijk. Je brengt zo veel vreugde in mijn leven. Bovenal vind ik het zo mooi dat jij jouw blijdschap nooit verloren hebt ondanks alles wat jou is aangedaan”.
• Wat is je belangrijkste wens op het gebied van het schrijverschap?
Mijn belangrijkste wens is dat mijn boek in brede zin een bijdrage kan leveren om meer bekendheid te geven zodat het helpend zal zijn voor de kinderen die nu slachtoffer zijn maar ook verzachtend voor alle overlevers.
• Heb je misschien een tip voor schrijvers in de dop?
Probeer als eerste voor jezelf helder te krijgen met welk doel je het boek schrijft en voor welke doelgroep. Soms kunnen schrijvers heel inspirerend zijn om zo zelf een boek te schrijven. Voor mij was o.a. Carry Slee een grote inspiratie.
• Leest jouw naaste omgeving je boeken?
Jazeker, mede doordat mijn naaste omgeving mijn manuscript had gelezen, durfde ik een uitgever te benaderen en (in kleine stappen) ook met mijn gezicht naar buiten te komen. Mijn vrienden gaven me moed en kracht en hebben me enorm gesteund in dit proces.
• Wat is je favoriete plek om te schrijven?
Samen met een vriendin deel ik een atelier en dat is mijn lievelingsplek om te schrijven en om creatieve dingen te maken. Ik schilder ook, en soms waren mijn schilderdoeken en tekeningen ook mijn inspiratie om zo de juiste woorden te kunnen vinden.
• Luister je muziek bij het schrijven, en zo ja, waar luister je naar?
Ja absoluut, schrijven zonder muziek is voor mij geen optie…muziek geeft mij ook weer inspiratie. Tijdens het schrijven van mijn boek heb ik vaak ook muziek gedraaid.
Muziek is een grote passie. Om maar eens wat te noemen: Depeche Mode, David Bowie, Madonna, Joy Division, Pink Floyd, Kate Bush, Tori Amos, Björk, George Michael, Prince, Sinéad O’ Connor, JJ Cale, Leonard Cohen, Lou Reed, Moby, Radiohead, Sting, The Cure, Dolly Parton, Moke, The Nits, Herman van Veen, Van Dikhout en Frank Boeien…hahahaha teveel om op te noemen!
• Wie is je favoriete karakter uit jouw boeken?
Dat zijn er best wel veel….misschien teveel om op te noemen maar als ik echt moet kiezen en ik mag er 3 opnoemen dan zijn dat: Sean, mijn zus Eva en mijn lieve Moortje.Ik heb het boek aan Moortje opgedragen want mijn lieve kat heeft het niet overleefd.Sean, mijn lief, is altijd mijn grote steun en toeverlaat. Hij gelooft in mij en ik in hem.Tot slot: mede dankzij mijn boek heb ik mijn zus Eva terug. Zo mooi! Wij hebben elkaar ruim 18 jaar moeten missen. In mijn boek vertel ik hier uitgebreid over.
• Als je niet in je eigen genre schreef, wat zou je dan schrijven?
O…. dat is een lastige vraag, ik zou wel graag romantische maar ook spannende boeken willen schrijven. En fantasierijke kinderboeken, het liefst met zelf gemaakte prenttekeningen.
• Van welk boek zou je willen dat jij het geschreven had?
Alweer zo’n lastige maar wel een leuke vraag, omdat ik graag lees en veel favorieten heb. Maar goed als ik mocht kiezen: “Haar naam was Sarah” van Tatiana de Rosnay. Of een boek van Roald Dahl bijvoorbeeld “De Grote Vriendelijke Reus!”
• Welk boek van een andere, Nederlandstalige schrijver zou jij aanbevelen aan de lezer?
Ik ben enorm fan van kinder- en jeugdboekenschrijfster Maren Stoffels, zij heeft zelfs een boek geschreven waarin MbP in voor komt (Fright Night) en dit boek is aan mij opgedragen. Wat een eer!Prachtig vind ik het op welke wijze Maren belangrijke thema’s verwerkt in haar boeken.
Ik ben ook erg onder de indruk van de boeken van Elle van Rijn (ik heb bijna al haar boeken gelezen), haar schrijfstijl leest zo fijn. Ik hou ook van boeken zoals die van Loes den Hollander, Marelle Boersma, Mariska Overman, Angelique Haak en zo kan ik nog wel even doorgaan….
• Zijn er onderwerpen of genres voor jou taboe of zijn er aspecten waar je absoluut nooit over zou schrijven?
Nee eigenlijk niet, ik denk juist dat aspecten die nu mogelijk nog taboe zijn, juist verfrissend en helpend kunnen zijn om daar juist wel over te schrijven! Eigenlijk heb ik dat met mijn boek JBEVK ook gedaan.
• Hoe kunnen we als Nederlandse schrijvers een plek vinden tussen alle buitenlandse auteurs?
Dat is een goede vraag, ik zou het niet weten….misschien als je geluk hebt en er een verfilming of een vertaling(en) mag uitkomen van jouw boek? Dat is denk ik een wens die meerdere Nederlandse schrijvers zullen hebben. Ik ook….
• Welke vraag zou ik moeten toevoegen voor de volgende auteur? (En wellicht wil je daar zelf ook antwoord op geven?
Bij wie zou je dolgraag aan tafel willen zitten om over jouw boek te praten en welke twee tafelgasten zitten dan naast jou?
Ik zou daarop antwoorden: Het lijkt me heel bijzonder om bij Humberto Tan aan tafel te mogen zitten. Ik vind hem zo authentiek en sympatiek. De twee andere tafelgasten zullen zijn: Clint Eastwood (omdat ik hem fantastisch vind qua acteur en regisseur, hij lijkt ook wel een beetje op mijn vriend, dezelfde heerlijke relaxte uitstraling) en tot slot Dave Gahan, de zanger van Depeche Mode. Het liefst met een optreden en dat hij dan een liedje voor mij zingt aan tafel….hihihihi…..Dream On ….
Nina mag namens haar uitgever Uitgeverij Personalia een gesigneerd boek naar één van de lezers van dit blog toezenden, tof he! Om kans te maken, like en deel je dit FB berichtje (openbaar).
Lees verder op mijn site
