Blogpost:
Jerryaan
Jerryaan
Schrjven is voor mij net zo belangrijk als schilderen.
Daar ik veel schilder, schrijf ik ook veel.
In samenwerking met ©Hamo is het volgende boek tot standgekomen en uitgegeven onder de naam ©Hamno:
Dé Afkickmethode.
Het boek beschrijft op sarcastisch, maar ook humoristische wijze het afkickproces van alcohol van de hoofdpersoon.
Hieronder volgt een deel van het boek.
De Afkickmethode
Dé afkickmethodeeen autobiografisch documentdoor cHamo
De AfkickmethodeDe eerste druk, 2012/2013©2012 cHamo Corrector: C.F. Mozer en C.C. Paetzhold ISBN:NUR: Uitgeverij: Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, nog voor de directe en indirecte gevolgen hiervan.Niet uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaargemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren doormiddel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of(en dit geldt zodanig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (I) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (II) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is.
©Hamo 2012 cHamo (©Hamo) De Afkickmethode
Inhoud: Dé Afkickmethode ………………………………………………… inleiding, pag. 4Het begin ………………………………………………………………. hoofdstuk 1,pag. 10 Lange, harde uren ……………………………………………….... hoofdstuk 2,pag. 29Korte conclusie ……………………………………………………… hoofdstuk 3,pag. 38Nog niet het einde van het verhaal …………….………... hoofdstuk 4,pag. 39En nu dat ózo lastige roken ………………….................... hoofdstuk 5,pag. 42En ondertussen. Het eindwoord ..………………………….. hoofdstuk 6, pag.47
Inleiding: Dé afkickmethode: voor Alcohol, maar óók voor Roken! Crú kan je het noemen, hard en niet populair. En toch ook wel heftig! En een commentaar dat ik zal krijgen. Het vooruitzicht daarvan doet me eigenlijk niet veel en geeft alleen maar publiciteit voor mijn ‘afkickmethode’. Dat is een beetje vergelijkbaar met de zogenaamde ‘cold turkey’. Toen ik dit eigenlijk dwangmatig begon te schrijven had ik er echter nog nooit van gehoord.Dat woord, crú, zal ik je vaker horen zeggen over wat ik beweer of stel.En nee, het maakt mij absoluut niet populair. Echt niet. Maar dat kan mij eigenlijk niet veel schelen, niet echt. Want daarom gaat het mij niet. Mij gaat het alleen om wat jou kan helpen. Ik heb mijn beurt gehad. Mijn poging is een daad geworden. Een daad dat een bevestiging is van de werking van dé afkickmethode. Dus geef ik het door.Het geschrevene is op mijn manier absoluut wel waar. Een absolute waarheid wordt dat dan. Kan dat? Ja, denk ik. Dat kan. Voor mij wel in ieder geval. En het werkt, ik heb dat bewezen.Ik zal gelijk maar met de deur in huis vallen. Na een kleine introductie kunt U direct kennis nemen van mijn afkicken, van het drinken en het roken. Op mijn manier dan wel: dé afkickmethode. Er is volgens mijn ervaring maar één manier om af te kicken. Let wel: mijn ervaring. Het geschrevene is op mijn manier absoluut wel waar. Die beruchte absolute waarheid.Ik heb een paar pogingen, heftige pogingen, gehad met de reguliere binnen-, gesloten- en dagbehandeling. Met hulpverleners tot in den treure. Allemaal voor niets zou je zeggen. Maar dat is nu ook weer niet zo. Eigenlijk gek! Ik heb daardoor mijn methode ontdekt.En daar ben ik blij om. Niet alleen voor mezelf, nee hoor. Net zo belangrijk voor jou. Ook voor het roken ben ik meerdere malen door het afkickhelletje gegaan. Sommige keren zelfs voor maar één dag. Je weet wel!En dan toch gek worden, nerveus, kortaf en kwaadaardig. Zo erg zelfs dat je medemens je zelfs kan gaan smeken om dan in vredesnaam maar weer die sigaret te pakken. Velen van U zullen dit wel herkennen. En voor wat? Simpel: Om het met mijn methode nu in één keer goed te kunnen doen. Maar dan moet je er wel klaar voor zijn. Anders lukt het nooit. Echt niet.Daarom wordt met mijn methode, volgens mij, alles verder overbodig.Maar ik zeg wel steeds ‘volgens mij’. Deze methode werkt. Ik kan het weten. Ik heb gedaan. Eén keer ‘maar’, dat is waar. Maar omdat het mijn methode is, is ‘maar’ één keer genoeg. Eigenlijk grappig dat het zo simpel kan zijn.En het moét genoeg zijn voor iedereen. Niet ‘zou genoeg moeten’ zijn, nee! ‘Moét genoeg zijn!’Ik maak zo meteen mijn punt. Maar ga eerst over tot de aanloop tot…. Laat ik eerst maar eens beginnen met de overbodigheid van hulpverleners, uiteraard behalve je eigen huisarts. Nou wil ik niet verkeerd begrepen worden, dus moet ik mijn woorden wegen op zo’n gouden schaaltje. En daar ben ik juist zo slecht in. Maar goed, ik probeer het.De hulpverleners kunnen best iets betekenen voor die mensen die er eigenlijk nog niet aan toe zijn. En nogmaals: ik spreek alleen over mijn ervaring. D.w.z., alcohol en roken. Geen harddrugs. Absoluut niet.De hulpverleners, AA en andere hulpgroepen, ik vind ze overbodig. Ja, overbodig in de zin van: als je aan mijn methode toe bent heb je ze niet nodig, zijn ze dus overbodig en zelfs ongewenst.Ja, sorry hoor! Ongewenst! Nee, eigenlijk géén sorry deze keer.Ga maar na hoeveel procent het haalt met behulp van de reguliere hulpverlening. Er is me verteld: op de lange termijn? 1%. Ja, één procent. Oké, één procent is beter dan niks, toch? Daar kan niemand onderuit, maar mijn methode gaat dat percentage omhoog bijstellen. En ik zeg ‘overbodig’, omdat je het alleen doet. Je het alleen móet doen. Ook zeg ik ‘ongewenst’, omdat je niet tegengewerkt wilt worden. Ongewild en goed bedoelt. Dat begrijp ik allemaal best, hoor. Maar het is toch niet de bedoeling.Ik schuif niet alles zonder meer aan de kant. Ik weet dat er mensen zijn die niet zonder die hulpverleners kunnen. Dat is hun goed recht. En ook hebben de goedbedoelende hulpverleners afkickers nodig om het zo nodige helpen te kunnen uitvoeren. Of hun gevoel te bevredigen.Ook had ik nooit zonder de hulpverleners gekund, het was eigenlijk alleen maar om er achter te komen dat je het zónder hulpverleners moet doen. Helemaal alleen. Anders haal je het niet! Geloof me, kun je weer overnieuw beginnen. Drinken doe je niet alleen, afkicken wel. Je kunt niet voor een ander afkicken of met een ander. Dat werkt niet.Maar tot dan, en dat weten we allemaal, drink je twee- tot driemaal meer als vroeger als het weer eens mislukt is.Het is jouw proces, waar je uiteindelijk toch alleen doorheen zult moeten. Altijd. Afkicken kun je niet samen doen. En dat is, helaas voor de vele medewerkers, buddies en goedbedoelers, de harde manier.De enige en echte manier. En niet leuk voor ze. Want dát maakt ze eigenlijk gewoonweg overbodig.Geen softe sessies die het je alleen maar moeilijk maken, en waarvan je jezelf na afloop afvraagt wat je in vredesnaam in zo’n groep doet. Andermans ellende aanhoren!Iedereen denkt er wel eens zo over, weet ik. Maar die gesprekken doen je alleen maar aan die éne borrel denken. Keer op keer. Want wat ben je, na al die gesprekken? Alleen! Dus wat doe je daar? Het jezelf steeds weer moeilijker maken!Elke keer weer. Elk gesprek over alcohol maakt het je moeilijker. Denk daar maar eens over na. Je moet alcohol juist uit je leven bannen, dus geen ‘wollensokken’ gesprekken. In wezen zul je moeten zeggen: ‘het bestaat niet meer voor mij.’ Totdat je je leven opnieuw hebt ingericht. Helemaal opnieuw en zonder alcohol en zonder die uren in de kroeg met je drink’vriendjes’. Die zogenaamde vriendjes zijn verdwenen zodra je gestopt bent. Jij bent voor hen namelijk voor geen excuus meer om te gaan drinken, om met je mee te drinken. Ben je zover? Dan kan je zelfs de drank in je kast hebben staan zonder dat je er ook maar aan denkt om een slok te nemen. Net zoals ik.Dan is je afkickpoging een daad en een succes geworden, voor altijd. Dan ben je geslaagd! Je wilt en moet zelf afkicken! Er is niet iemand die zegt dat je niets mag drinken vandaag, en dat je wéér een dag gewonnen hebt. Alleen jij kunt zeggen dat je niets mag drinken vandaag. Alleen jij. En alleen jij zegt dat je weer een dag gewonnen hebt. Maar dat maak je overbodig. Je hoeft niet meer iedere dag aan ‘weer en dag gewonnen’ te denken. Op mijn manier is dat verdwenen en heb je dat niet nodig om je te stimuleren. Je krijgt het ook al moeilijk genoeg met de mensen die je niet geloven.Dat je een alcoholist bent en toch alleen maar liegt en bedriegt. En dat is ze eigenlijk niet kwalijk te nemen. Ze hebben ergen nog gelijk ook. Want de hoeveelste keer is het al? En moeten ze je nu dan toch maar geloven? Zien doet geloven, zeggen en beloven doen niet geloven. Praten over alcohol zorgt voor geestelijke en lichamelijke vraag naar alcohol. Praten over roken zorgt voor geestelijke en lichamelijke vraag naar roken. De link die je zo hard probeert weg te stoppen wordt dan keer op keer opgeroepen. Daarom zijn ze overbodig. Begrijp goed hoe ik het bedoel. Met dubbele nadruk!!Let op!Verslaafd ben je voor de rest van je leven. Weet dat goed. En dit: Jij bent het, héél speciaal. Jij hebt dat speciale GEN. Punt uit. Wij zijn dus speciaal. EX- en VERSLAAFDEN, dóór dat ene gen. Of je aan je verslaving toegeeft ligt helemaal aan jou en niet aan de helpers of je thuissituatie. Natuurlijk zijn er hulpmiddelen die je je het afkicken wat minder heftig of juist heftiger kunt laten doorstaan.Met een kalmeringsmiddel of antidepressiva maak je het je weer iets makkelijker.Maar het is niet de bedoeling dát je het jezelf makkelijk maakt. Dan leer je het niet! Geloof me.Je omgeving veranderen, waardóór het komt dat jij zegt te drinken is ook belangrijk.En het enige medicijn dat ik ken en je dat kan helpen volhouden ná het afkicken is de refusal, maar ik zie het als een veiligheidsklep, wel voor de rest van je leven wordt er gezegd, tenzij je zo zeker bent als ik. Dan heb je die veiligheidsklep na acht jaar ook niet meer nodig. Dat heeft dan ook weer lichamelijke voordelen waar ik later op terugkom.Het maakt uit waardóór je stopt met drinken, stoppen doe je zelf. Geen risico nemen doe je ook zelf. Dat je dat soort dingen goed begrijpt is ook belangrijk.Want weer gaan drinken wil je niet, dat is één ding dat zeker is. Toch?Dat is dan zeker! Dán ben je er aan toe om te stoppen! Of toch niet? ‘Make up your mind. En sta er achter.Be strong’ is hiervoor ook wel een goede uitdrukking. Maar let wel: Je omgeving is dat wél. Ze zijn er zeker aan toe dat je stopt. Ja. Ze zijn het zéér zeker méér dan zat, al dat gezuip.Dat staat als een paal boven water. Niet alles HOEFT zo zwaar te zijn, de eerste periode of voor langere tijd. Maar dat zijn niet de redenen dat je het vol kan en moet houden. Als dat wel zo is heb je het al opgegeven. Alles draait om Jou!Het ligt eerst aan ‘waarom je drinkt.!’ Dat is vraag 1. Vraag 2 is: Wil ik wel stoppen, de moeilijke en pijnlijke weg inslaan die het afkicken inhoudt. Dat antwoord moet: ‘Ja!’ zijn. Ondanks dat je misschien niet helemaal weet wat je door moet staan.Ik probeer je te waarschuwen, je voor te bereiden, zeg maar. Niet afschrikken, hoor. Want ik wil dat je het doet, net zoals ik het deed. Daarom moet je bereid zijn en het gaat zeer doen. Dan wordt het ‘Ja’!Onvoorwaardelijk ‘Ja’. Verder zijn er geen excuses. Uiteraard is de monitoring door een arts belangrijk. De enige nuttige hulpverlener tijdens dit proces. En ben je er erger aan toe dan ik hier beschrijf, is het beter dat de arts meebeslist.Ik zeg dus niet dat de hulpverleners nooit ‘niet’ nuttig zijn. Nee, dat bedoel ik ook weer niet. Alleen nu, bij jou en tijdens jouw proces van afkicken. Dan niet.Kan je thuis op de bank dood wakker worden, na een hartstilstand ofzo. Dat is ook weer niet de bedoeling en wil ik de verantwoording niet voor dragen. Dus laat de arts meebeslissen en meekijken. Die kan het weten. En die zal je op afstand in de gaten houden. En hij zal je tijdens het proces niet afremmen.Of je bent zover dat hij je zal adviseren om het toch onder volledige begeleiding te doen.Ben je er klaar voor? Dan kun je beginnen. Zo, dat was dat. En nu verder: Belangrijk:Eigenlijk moet je eerst bijna dood gaan van de pijn en ellende. Daardoor ga je beseffen dat je dát nooit meer wilt! En nooit meer drinken voorkomt dat.Dóórdrinken betekent dat je vroeg of laat, hopelijk niet te laat, opnieuw die beslissing moet nemen. Hoe langer je wacht, hoe zwaarder het wordt. Tot het te laat is. Geloof me.En daar zit waarschijnlijk niemand op te wachten. Dus ben je er dus aan toe zoals ik hieronder straks beschrijf? Erger misschien? Goed zo. Dan ben je er wel klaar voor.Dan rest je drie dagen lijden, pijn lijden, veel pijn. Misschien 4. De allerzwaarste dagen van je leven zullen het worden. Dat kan ik je wel vertellen.Dagen die je nóóit meer mee wilt maken. En daar draait het juist om. Die sleutel is het.Dagen die je nóóit meer mee wilt maken. Alles of niets. En dat is alleen maar het begin.Voor mij is het nu zo’n acht jaar geleden. Acht jaar rechtop lopen, zonder terugval, want dat bestaat voor mij niet. Want dan zou ik wél willen drinken. Maar ik wíl het niet. Zo simpel is het.Simpeler kan niemand het maken. Met logica afkicken, wie had dát ooit gedacht. Niemand?Zoals ook niemand gelooft dat ik sindsdien geen alcohol meer heb gedronken.(Oja, één slokje, per ongeluk. Komt straks ter sprake én wat dat met je doet.) ‘Kijk daar gaat hij weer,’ zal de pessimist denken, ‘die alcoholist.’Wacht maar tot ik de kans heb het uit te leggen, want het heeft zijn nut gehad, dat slokje. Het begin Mijn verhaal is kort. Waarom? Omdat ik het gedaan heb!Waarom is mijn verhaal zó kort. Omdat ik het zó gedaan heb. Langer kan ik het niet maken.Het hoeft ook niet lang te zijn. Het brengt je alleen maar in de war.Want het is zo simpel, ook daarom is het kort.En mijn verhaal is eigenlijk tweedelig.Tweedelig omdat ik ook gestopt ben met roken. Daarom. Maar daar kan ik kort over zijn, want dat is het stopproces ook geweest. Kort.Ik deed het niet tegelijk, hoor! Nee, dat zou teveel van het goede zijn geweest. Da’s waarschijnlijk zelfs teveel gevraagd, teveel geëist van je lichaam. Dat weet ik niet zeker.Ik wou eigenlijk niet te veel woorden aan mijn privéomstandigheden wijdden, maar besef nu onder het schrijven dat dat niet te vermijden is. Dan moet het maar.Ik kan geen half autobiografisch stuk schrijven als ik de helft van dat autobiografische weglaat. Bovendien moet ik me achteraf niet gaan schamen voor gedane zaken. Dat is geweest. En ik, ik heb er van geleerd, dat kunnen niet veel mensen zeggen. Dat je iets moeilijk hebt moeten doen, misschien vernederends en er nog van geleerd hebt ook. Wil je het horen? Ok... Dan hoor je ook waarom ik het niet persoonlijk kom vertellen, maar in plaats daarvan dit boekje heb geschreven.Laat je hierdoor echter niet afschrikken, maar juist aanmoedigen om het óók zo te doen. Daar gaan we: Het licht gaat aan, ik knijp met mijn ogen. Het doet zeer. Ik probeer ze dicht te houden. Het licht is het licht van de dag. En dringt zelfs door mijn gesloten oogleden heen.Zo werd ik die morgen wakker, ruw uit mijn roes getrokken. Als een zombie.Bijna van de bank gerold.Niet door iemand wakker gemaakt, want die iemand was er al lang niet meer. Die had ik al op zeer onvakkundige wijze uit mijn leven verdreven. Door de alcohol.Verdreven, door iedere keer weer die eerste borrel te nemen die je trillende handen rust zou geven. Ik werd ook nu weer wakker zoals ik al vele malen wakker was geworden: ziek, verkrampt en misselijk. Ik zag dat ik van alles al had uitgekotst. Het verbaasde me iedere keer toch wel dat mijn maag er niet bij lag. Een kleine stinkende plas was het. Eten was ik al een paar dagenlang vergeten en ik at soms alleen maar, om meer drank te kunnen verdragen. Om door te kunnen drinken. Weer een paar nieuwe flessen.Als ik mijn handen op de tafel zou neerleggen zou de tafel wegtrillen alsof er een klopgeest in zat. Iets vasthouden als ik zo wakker ben geworden is er allang niet meer bij. Eerst een borrel of drie. En die zijn erg moeilijk zonder morsen naar binnen te werken. Rietjes? Nee, dan bood de fles zelf uitkomst. Geen borreltjes meer. Die eindigden gemorst op de grond. Die paar slokken uit de fles sluipen warm mijn slokdarm door naar mijn buik. Branden in mijn slokdarm doet het allang niet meer. Alleen in mijn maag. Daar heb ik die verrekte maagpijn van. De warmte trekt door mijn hele lichaam en het zweten neemt toe. Zo ook het trillen. Dan, na een half uur, zakte de pijn en het trillen hield op. Mijn tong vroeg om meer. Overdwars in mijn keel, plakkend, schurend en snakkend. Wodka eerst, hoor. De pilsjes komen bijna direct daarna, alsof ze zitten te wachten op hun beurt. In wezen is dat ook wel zo. Eerst de een en dan de ander. En zo toch wel een stuk of tien halve liter blikjes. Zo snel mogelijk van mijn ellende af zijn. Zo werkt dat.
Lees verder op mijn site
