Auteur
Blogpost:
Mascha Gesthuizen
Kiloknaller!
En dan nu: over naar de werkelijkheid. Ik heb het vaker geroepen. Op depressie rust nog steeds een taboe. Op het bespreekbaar maken van suïcide nog meer. Campagne van de overheid Hey, het is okay en het in het leven roepen van hulplijn 113 suïcidepreventie ten spijt.
Met mijn debuutroman in de hand kan ik verschillende boekhandels instappen en vragen om een signeersessie. Misschien lukt dat, misschien ook niet. Ik ben vooralsnog een onbeduidende debutante waarvan nog maar moet blijken hoe goed ze in de boekenmarkt ligt. Tijd en ruimte vrijmaken in de winkel en zelfs nog investeren in de aanschaf van een paar exemplaren van Halverwege het eindeheeft een zeker risico. Stel je voor dat nul lezers een handtekening komen halen? Blijf je als boekhandelaar zitten met zo’n stapeltje potentieel oud papier.
Dus ik kan daar om vragen, maar ik dacht: Wie zit daarop te wachten? En, zit er niet meer in het vat? Eigenlijk wil ik niet alleen handtekeningen uitdelen. Ik wil bijdragen aan het doorbreken van het taboe. Dat kan ik ook. Ik heb kennis, ervaring, een verhaal en zelfs een boek! Ik ben een kant en klaar pakket.
Tig boekhandelaren heb ik aangeschreven. Een aantal bibliotheken. Organisaties waar lezingen worden gehouden over alle mogelijke onderwerpen. De reacties zijn verschillend.
Met stip op één staat de reactie: Niet Reageren. Dat is verreweg de leukste, want daar kom je heel geleidelijk achter. Je denkt, goh, had ik die en die niet gemaild? Ga je je mail checken: o, zelfs een herinneringsmail na een paar weken… Dan denk je: hè, klopt dat nou, heb ik daar en daar geen antwoord van gekregen? Daarna is het verloop eigenlijk net zoals bij een depressie. De Niet-Reacties sluipen erin en op een bepaald moment voel je je niet gewaardeerd, overbodig en dan word je vanzelf een beetje somber.
Maar gelukkig daar als tegengif reactietype twee: We-houden-je-een-tijdje-aan-het-lijntje. Die wordt steevast afgesloten met ‘we vinden het heel vervelend om te zeggen, maar: toch maar niet. Misschien kun je dit en dat nog proberen, maar bij ons zien we het niet zitten.’ Ze zullen het vast serieus bekeken hebben als er meer dan twee mails heen en weer gegaan zijn voor zo’n eindconclusie komt.
Het mooiste voorbeeld van dit type reactie, beleefde ik vandaag. Ik had een afspraak, in de beste boekhandel, ik kom er graag voor een goed boek. Dit samenzijn was de resultante van een wat moeizame mailwisseling die niet zo frequent was maar wel de hele zomer in beslag nam. Eigenlijk weet je het dan al, maar als enthousiaste debutante laat je natuurlijk geen mogelijkheid onbenut. Netjes aangekleed, zelfs lippenstift op, ik was er klaar voor en ik toog erheen. Al voor ik me liet zakken op de stoel die me aangewezen was, voelde ik de afwijzing. ‘Verkeerde kleur lippen?’ dacht ik nog. Maar nee. Waar het uiteindelijk op neer kwam, was de angst voor zo’n heel zaaltje vol suïcidalen die tijdens of na zo’n lezing vast en masse zelfmoord zouden gaan plegen. En dat daar dan onvoldoende hulpverlening beschikbaar voor zou zijn. En dat dan onduidelijk zou zijn bij wie de verantwoordelijkheid voor dit alles nou eigenlijk lag. Persoonlijk denk ik dat degenen die daadwerkelijk suïcidaal zijn en tot actie over willen gaan, niet naar mijn lezing komen. Die hebben op dat moment vast iets anders aan hun hoofd. Enfin, ik zag er de bevestiging in hoe noodzakelijk lezingen over depressie en suïcide nodig zijn. Dus wil je bieden? Biedt maar!
Het derde type reacties, dat zijn de leukste. Die komen uit onverwachte hoek. Dan heb ik niemand, benaderd, geen antwoord gemist, nee, die komen vanzelf bij mij terecht. Al kan ik me niet helemaal onttrekken aan de indruk dat mijn uitgevers daar wel eens achter zitten. Dan word je gevraagd voor een interview in een krant of op de radio. Ik mocht zelfs een keer mijn verhaal doen tijdens een tv-opname voor een regionale omroep. En dat is natuurlijk allemaal hartstikke leuk èn anti-depressief. Zo staan er nog een signeersessie, een afspraak in een bibliotheek en voor een radio-opname op het programma. Wie weet kom ik ooit nog terecht bij Ranking the stars. Dan hoop ik dat ik naast Gorgina Verbaan sta!
Lees verder op mijn site
