Blogpost:
youpvandijk
Kort verhaal; feedback (en ben ook benieuwd naar interpretaties :)) gevraagd
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Het parkOp een heldere dag liep heldere er een man door een park. Het was het park waar hij zo nu en dan een ommetje maakte. De prachtig gedecoreerde poort bij de ingang van het park deed hem denken dat dit de ingang van de hemel op aarde was, en dat je dus niet per se dood hoefde te gaan om in de hemel te belanden. Hij zette zijn wandeling voort toen hij langs een aantal voetballende tieners van rond de twaalf jaar oud liep. Dit park wist bij de man altijd een glimlach op het gezicht te toveren. Het had iets speciaals. Alle aanwezige mensen en dieren in het park leken gelukkig en vrolijk. Er was een familie met een getrouwd stel dat twee kinderen had die een kwispelende Friese Stabij uitliet, die zich liet vermaken door een tennisbal telkens maar weer te apporteren. De man ging op een bankje zitten en keek hoe ze bezig waren. Hij kon er wel de hele dag naar blijven kijken. Toen de familie was vertrokken liep de man weer verder en trof een waarschijnlijk pasgeboren koppel aan dat gepassioneerd aan het zoenen was. Zo kwam hij even later ook langs energieke eekhoorntjes die elkaar achterna sjeesden, en uiteindelijk een hechte groep vrienden die aan het bijpraten was over de pas afgelopen vakantie. Het was immers net meivakantie geweest en dan valt er veel te vertellen over de reizen die je gemaakt hebt. Reizen was iets wat de man eigenlijk nooit gedaan had. Hij wist zelf ook niet heel goed waarom. Geld was niet het probleem, daar had hij wel voor gezorgd. Tijd ook niet. Hij had tijd zat. Hij had het altijd graag gewild maar was er om een of andere reden nooit echt aan toegekomen. Hij maakte zijn hoofd leeg dat in iets van een deprimerende staat verzonken was en liep door. De man liep langs een bloemenbed dat prachtig verlicht werd door schitterende zonnestralen die ieders dag mooier maakten, ook die van hem. Dat was dan ook de reden dat hij deze wandeling maakte. Hij voelde zich wat moe in de benen en de man besloot om weer te gaan zitten na ongeveer een kwartier. Hij zette zijn wandelstok neer naast het wederom prachtige bankje, geen verrassing want alles was mooi in dit park. Het gaf hem het gevoel dat hij hier niet thuishoorde. Hij wierp een blik omhoog en zag dat het vogelgezang dat hij hoorde, kwam van een merel die hoog in een boom achter een groep van dunne, kwetsbare takjes zat verstopt. Het droeg bij aan de vrolijke sfeer die dit park had. Het bankje waar de man op zat bevond zich in een cirkelachtig zandpad omheind door esdoorns die in bloei stonden, met in het midden een grote fontein. Het gekletter van de waterstralen die neerkwamen op de stenen ondergrond was een tevredenstellend geluid. Ook nu weer deed dit de man diep in gedachten doen verzinken. Hij viel in slaap en toen hij een paar uur later weer wakker werd, was hij het meeste van wat hij was tegengekomen die dag vergeten. De felle zonnestralen van eerder waren vervangen door een avondschemering. De man besefte dat hij bijna de hele dag in het park had doorgebracht. Hij was nog te moe om op te staan, maar precies op het moment dat hij aanstalten maakte kwam er een jongeman van rond de twintig naast hem zitten.‘Mooi hè?’ vroeg de man terwijl hij vriendelijk glimlachte naar de jongeman.‘Wat bedoelt u?’ antwoordde de jongen die beleefd teruglachte.‘Sta je er nooit bij stil hoe mooi dit park eigenlijk is?’ vroeg hij door, met een ietwat verbaasde blik in zijn kastanjebruine ogen.Hij wreef over zijn grijze haren.‘Nee, eigenlijk niet.’‘Je moet je beseffen dat we geluk hebben om dit park te mogen koesteren. Het straalt geluk en tevredenheid uit.’‘Ik denk dat ik andere dingen heb waaruit ik mijn tevredenheid haal,’ zei de jongen na een wat ongemakkelijke stilte eerlijk.''Nú misschien. Ik hoop dat dat niet verandert voor je.’De man wilde de jongen niet verder lastig vallen en maakte zijn wandeling langzaam af, hij was dan ook niet de snelste meer. Zijn laatste paar honderd meters die hij aflegde voordat hij weer zijn huis bereikte waren niet meer zo mooi en verblijdend als het in de ochtend en middag geweest was. Alle mensen waren weg en hij leek alleen op de wereld, er waren weinig sterren in de lucht te zien en de maan was volledig bedekt met wolken. Hij voelde een druppel op het puntje van zijn lange neus neerkomen. Het begon te regenen. Het voegde toe aan de grimmige sfeer die deze avond had. Hij had geen begrip voor de jongen die hij eerder was tegengekomen, en bovendien was de pracht van eerder bijna tot in zijn geheel verdwenen. De man ging in zijn eentje zitten in een koffietent en hij opende zijn portemonnee die hij uit de zak van zijn jas had gehaald en hij keek neer op zijn favoriete foto van Linda, zijn verloofde. De foto was in zwart-wit maar de man wist maar al te goed het uiterlijk van haar te herinneren. Goud blonde lokken en fonkelende blauwen ogen die niets dan aantrekkingskracht uitstraalden. Dat was niet eens wat haar zo mooi maakte. Misschien deed het er zelfs helemaal niet toe. Ze was ook lief, behulpzaam en gastvrij. Ach, dacht de man. Er zijn teveel positieve bijvoeglijke naamwoorden nodig om haar te beschrijven. Ze zeggen dat ieder mens zijn gebreken heeft, maar hij had er bij haar geen kunnen ontdekken. Hij wenste dat hij dat wel had, dan hoefde hij niet met deze gruwelijke pijn zijn geld uit zijn portemonnee te halen. Vol bitterheid dronk hij zijn kopje leeg in twintig minuten terwijl hij voor zich uit staarde verbeeldend hoe het park eruit zou zien waar zij nu was. Is het echt zo mooi daar als ze beweren? Hij kon het zich moeilijk voor stellen, aangezien het park in zijn dorp bijna niet overtroffen kon worden. De man kon ondertussen niks meer zien door de waas in de ramen die de regen had veroorzaakt. Hij hoorde collega’s luid ruzie maken achter in de keuken. Deze avond werd er niet beter op. Het leek wel alsof er nergens meer geluk te bekennen was, nadat de man het park had verlaten. De man liep op zijn weg naar huis niet meer over felgroen verlicht gras maar over grijze, versleten stenen. In plaats van de adembenemende bomen zag hij alleen nog maar saaie, verouderde gebouwen. Vlakbij zijn huis stond het restaurant waar hij altijd met zijn familie at. Dit herinnerde hij zich toen hij een reclamebordje van dat restaurant passeerde. Zijn twee zoons zaten nu allebei hier ver vandaan. Eentje was zelfs naar Spanje verhuisd. Ondanks dat de man wist dat Spanje de ideale plek was voor die zoon, en ook al was hij blij voor hem, had hij er toch erg in. De afstand bedroefde hem. Zijn dochter, Carolien, was verstandelijk gehandicapt en zat in een inrichting. Ook haar zag hij nauwelijks. Zijn laatste zoon was gaan studeren in Engeland, waar hij sinds twee jaar mee bezig was. Ze hadden goede herinneringen overgehouden aan het restaurant, ook was het de plek waar de man Linda ten huwelijk had gevraagd. Hoe mooi die herinneringen ook waren, ze vuurden nu regelrecht terug en vormden samen één hele negatieve. Linda had hem ooit verteld dat negatieve herinneringen makkelijker te onthouden waren dan positieve. Dat wist hij nu als geen ander. De man pakte zijn jas weer die hij achter zich over de leren stoel had gehangen en deed hem aan. Hij wilde nu niks anders dan slapen, zodat hij de volgende dag weer naar het park kon gaan. Er was niet veel dat het pessimisme dat hij altijd met zich meebracht deed wegvagen. Van afleiding was ook weinig sprake, hij was vaak in zijn grote villa waar hij meestal het grootste gedeelte van de dag slapend doorbracht. Slapen was eigenlijk de enige afleiding die hij nog kende. De man was inmiddels bij zijn voordeur aangekomen en haalde de sleutels uit zijn grijze broekzak. Altijd als hij de voordeur opende voelde hij een soort leegte. Die leegte had slechts één ontsnaproute.LINK NAAR BESTAND: https://docs.google.com/document/d/1be-pL70_30vayFXTzSFMXU38ifGKH3J82fRcwNb4Op8/edit?usp=sharing
Lees verder op mijn site
