Blogpost: Bruno Buteneers

Luister (soms) naar je personage

02-05-2018 door Bruno Buteneers

+10 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Soms lijkt het wel of een personage een eigen wil krijgt en haast tot leven komt. Niet enkel in het hoofd van de lezer, maar al veel vroeger. In grote lijnen zit de verhaallijn van een boek vooraf in mijn hoofd. Ik weet vrij goed waar ik naartoe wil met de bonte verzameling figuren. Voor mijn tweede boek ‘De Roofkunstenaar’ was het mijn bedoeling om Jorn vrij vroeg af te voeren. Een arrogante klootzak die het eigenlijk niet verdiende om veel pagina’s te leven. Da-ag, Jorn!
Maar dan plots tijdens het schrijven, net op het moment dat ik hem wilde afvoeren en zijn fictieve leven wilde beëindigen, keek hij me recht in de ogen.
Jorn zei: ‘Wacht, met mij kan je veel meer doen, Bruno. Doe het niet! Als je me nu opgeeft, dan zal je het nooit weten. Laat me leven en we komen er zelf achter.’
‘Je bent een rijke arrogante klootzak, een cliché,’ antwoordde ik met de wijsvinger zwevend boven de entertoets, ‘Daar heeft niemand sympathie voor.’
‘Ik kan veranderen,’ smeekte hij, ‘Je moet me echt geloven!’
Het leek haast op een scène uit een film of een spannende serie. Maar Jorn had gelijk. Hij groeide, veranderde en maakte een evolutie door. Jorn groeide uit tot een van de hoofdpersonages, hij groeide uit tot hét personage. Hierdoor gooide hij een hoop vooraf geplande dingen overhoop, maar het was het waard. Het maakte het verhaal alleen maar beter en spannender.